Κάθε χρόνο πριν πάμε διακοπές το καλοκαίρι, κάνουμε ολόκληρη προετοιμασία και καταναλώνουμε μεγάλη ποσότητα ενέργειας για να προετοιμαστούμε, π.χ. διαβάζουμε τουριστικούς οδηγούς, κλείνουμε εισιτήρια και ξενοδοχεία, εξασφαλίζουμε την κατάλληλη παρέα και φροντίζουμε άλλες λεπτομέρειες ανάλογα με τις προτιμήσεις μας.
· Πώς όμως προετοιμαζόμαστε πριν μπούμε σε μια συντροφική σχέση; Ακόμα περισσότερο, πώς προετοιμαζόμαστε προκειμένου να αναπτύξουμε τη σχέση με τον/τη σύντροφό μας και να την κάνουμε λειτουργική και ευχάριστη;
· Έχουμε πάρει από κάπου πληροφορίες σχετικά με αυτόν τον τομέα της ζωής μας που έχει τόσο μεγάλη σπουδαιότητα για την συναισθηματική και λειτουργική υγεία μας;
· Υπάρχει εδώ οδηγός να συμβουλευτούμε ώστε να κάνουμε την καλύτερη επιλογή και να μην μετανιώσουμε στη συνέχεια; Και αν υπάρχει, είναι ο κατάλληλος για την δική μας περίπτωση; Πού πρωτομαθαίνουμε για τις σχέσεις;
Με μια πρώτη άποψη, «ναι» υπάρχει οδηγός σχέσεων και μάλιστα τις οδηγίες του και τις πληροφορίες που περιέχει τις έχουμε ενσωματωμένες μέσα μας.
Τις γνωρίζουμε χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε καμμία συνειδητή προσπάθεια για αυτό. Είναι το παράδειγμα υπόδειγμα που έχουμε αποτυπώσει από μικρά παιδιά παρατηρώντας τους γονείς μας, όπως σχετιζόντουσαν μαζί μας και κυρίως μεταξύ τους.
Από αυτή την παρατήρηση αντλούσαμε συμπεράσματα για το πώς είναι οι σχέσεις ανάμεσα στα ζευγάρια και στις οικογένειες, πώς εκφράζεται η αγάπη και αυτά στη συνέχεια έγιναν το δομικό υλικό του δικού μας πρότυπου για τις σχέσεις.
Από αυτή την παρατήρηση κυρίως δημιουργήθηκαν οι πεποιθήσεις μας για το πως είναι οι σχέσεις, οι οποίες έγιναν τελικά το δικό μας εσωτερικό software που αναπαράγουμε σήμερα στις δικές μας σχέσεις.
Και δεν υπάρχει θέμα αν το πρότυπο αυτό ήταν ενδυναμωτικό και υποστηρικτικό. Αν όμως δεν ήταν;
Αυτό λοιπόν αντανακλάται/καθρεφτίζεται στην ποιότητα των σχέσεων που δημιουργούμε οι ίδιοι σήμερα στη ζωή μας. Και έπειτα αναρωτιόμαστε και απορούμε γιατί αναπαράγουμε στη ζωή μας συνεχώς σχέσεις με παρόμοια και πολλές φορές καταστροφικά χαρακτηριστικά.
Αυτό όμως τελικά σημαίνει ότι όσοι και όσες δεν είχαμε θετικό και υποστηρικτικό παράδειγμα (ή δεν είχαμε καν παράδειγμα, π.χ λόγω απουσίας των γονέων), δεν έχουμε ελπίδα να δημιουργήσουμε υγιείς συντροφικές σχέσεις που να διαρκούν στο χρόνο;
Ο συνειδητός ενήλικος εαυτός μας στο προσκήνιο
Εδώ είναι που μπαίνει στο παιγνίδι ο συνειδητός ενήλικος εαυτός μας και οι επιλογές που κάνει.
Αρχικά χρειάζεται να αναγνωρίσουμε το πλαίσιο αυτό που περιγράφεται παραπάνω και να δούμε πώς αυτό λειτουργεί μέχρι τώρα στη ζωή μας και στις σχέσεις μας. Να μπούμε σε θέση παρατηρητή και να αποφασίσουμε να δούμε την όποια δική μας συμμετοχή, συνειδητή ή υποσυνείδητη, στην δημιουργία των αποτελεσμάτων αυτών.
Να δώσουμε νέο νόημα στη φράση «ο τρόπος που συνδεόμαστε με τους άλλους είναι ο τρόπος που συνδεόμαστε με τον εαυτό μας». Επίσης να σκεφτούμε το νόημα της εντολής «αγάπα τον πλησίον σου ως τον εαυτόν σου».
Δηλαδή με λίγα λόγια η αγάπη μας για τους άλλους συνδέεται άμεσα με την αγάπη που έχουμε εμείς για τον εαυτό μας. Άρα η αγάπη που μπορούμε να προσφέρουμε στους άλλους είναι ανάλογη της αγάπης που μπορούμε να προσφέρουμε εμείς στον εαυτό μας.
Συνεπώς, η ποιότητα της αγάπης που εμείς έχουμε για τον εαυτό μας είναι ο δείκτης και το κριτήριο του κατά πόσο μπορούμε να προσφέρουμε αγάπη στους γύρω μας και κατ’ επέκταση και τους συντρόφους μας.
Ορισμένοι άνθρωποι κάνουν το λάθος να επιδιώκουν την αγάπη για τον εαυτό τους, μέσω της αγάπης από έναν άλλον. Σκεφτόμαστε δηλαδή ότι αν μας αγαπήσει ο άλλος, αυτό θα πει ότι αξίζουμε την αγάπη και έτσι θα μπορούμε να μας αγαπήσουμε και εμείς.
Τι πιστεύετε όμως;
Ένα άτομο με χαμηλή ή ανύπαρκτη αυτοεκτίμηση, που πιστεύει εσωτερικά ότι δεν αξίζει, που δεν μπορεί να εμπιστεύεται τον εαυτό του, που αντλεί αναγνώριση και αξία κυρίως από τη γνώμη των άλλων μπορεί να συνδεθεί με αγάπη και σεβασμό με τους άλλους και το ταίρι του;
Ή μήπως κάθε γεγονός και κατάσταση στη ζωή του θα του καθρεφτίζει αυτό που ενδόμυχα ή και ανοιχτά πιστεύει για τον εαυτό του, με αποτέλεσμα οι σχέσεις του να οδηγούνται σε αδιέξοδο;
Άλλωστε, όταν δεν αγαπάμε εμείς τον εαυτό μας, χρειαζόμαστε υπερβολικά την επιβεβαίωση και την αναγνώριση από τους άλλους.
Όταν αυτό το χρειαζόμαστε σε τόσο μεγάλο βαθμό, οι άλλοι κουράζονται. Έτσι, όταν οι άλλοι δεν μπορούν να μας δώσουν την αποδοχή και την αγάπη που χρειαζόμαστε, τους θεωρούμε κι αυτούς υπεύθυνους για την δική μας δυστυχία, επειδή χρειαζόμαστε από αυτούς περισσότερα απ’ όσα μπορούν να μας δώσουν.
Και ο φαύλος κύκλος καλά κρατεί…
Η πρώτη μας βασική σχέση
Η πρώτη επομένως σχέση μας χρειάζεται να είναι με τον εαυτό μας.
Πρώτα πρέπει να μάθουμε να τιμάμε, να φροντίζουμε και να αγαπάμε τον εαυτό μας.
Πρώτα πρέπει να δούμε τον εαυτό μας σαν κάποιον που αξίζει, πριν μπορέσουμε να δούμε και κάποιον άλλον έτσι.
Η πρώτη βασική προϋπόθεση για να έχουμε σταθερή αγάπη για τους άλλους ανθρώπους και τους συντρόφους μας είναι το να έχουμε σταθερή αγάπη για τον εαυτό μας.
Φταίνε τελικά οι άλλοι;
Άλλη σημαντική ένδειξη αγάπης και φροντίδας εαυτού είναι να ελέγξουμε/ερευνήσουμε το πώς εμείς οι ίδιοι είμαστε «υπεύθυνοι» για ό,τι μας συμβαίνει στη ζωή και στις σχέσεις μας.
Χρειάζεται να στρέψουμε την προσοχή μας στο να ανακαλύψουμε το πώς εμείς οι ίδιοι εξακολουθούμε να δίνουμε τη δύναμή μας στους άλλους ανθρώπους, μέσα από τους ρόλους που παίζουμε και κυρίως μέσα από την «θυματοποίησή» μας.
Χρειάζεται να έχουμε την τόλμη να δούμε πώς τα γεγονότα συμβαίνουν μέσα από εμάς, με τη δική μας συνευθύνη και όχι απλά συμβαίνουν σε εμάς… (τους άτυχους, τους κατατρεγμένους κλπ).
Η ανάληψη της προσωπικής ευθύνης είναι το στέρεο έδαφος που πατώντας επάνω του μπορούμε να κάνουμε τις αναγκαίες αναγνωρίσεις και συνειδητοποιήσεις που χρειάζονται, για να αλλάξουμε τους προγραμματισμούς και τις πεποιθήσεις μας και να μπούμε πάλι στη θέση δύναμης του συνειδητού ενήλικου.
Αλλιώς, επιρρίπτοντας τις ευθύνες στον όποιον άλλον, «πετάμε την μπάλα στην εξέδρα» και χάνουμε την ευκαιρία να συνδεθούμε και να αγαπήσουμε το μόνο φορέα που μπορεί να κάνει τις αλλαγές για εμάς, δηλαδή τον εαυτό μας.
Πώς αγαπάμε τον εαυτό μας;
Είναι επομένως ζωτικής σημασίας το να καλλιεργήσουμε ενεργά μία πλούσια, δυνατή σχέση αγάπης με τον εαυτό μας, σαν το θεμέλιο για να δημιουργήσουμε μία υγιή ευτυχισμένη σχέση με ένα αγαπημένο/η σύντροφο.
Τι σημαίνει όμως αυτό; Περισσότερα αφρόλουτρα και μασάζ; Περισσότερες επισκέψεις στο γυμναστήριο ή στο spa; Περισσότερα δώρα και ρούχα;
Ας το δούμε στη συνέχεια.
Χρειάζεται να επενδύσουμε στον εαυτό μας πλήρως και ολοκληρωτικά. Χρειάζεται να βγούμε έξω από τη ζώνη άνεσης και τους φόβους μας και να μιλήσουμε στα αγαπημένα μας πρόσωπα ανοιχτά. Να μπορούμε να πούμε τι μας αρέσει και τι όχι χωρίς φόβο.
Να μάθουμε να βάζουμε αντίστοιχα τα όρια μας χωρίς να φοβόμαστε και να ανησυχούμε για τις όποιες συνέπειες. Να μάθουμε να εκφράζουμε με αγάπη τα αιτήματά μας και να μην τα μετατρέπουμε σε βουβά παράπονα…
Να ζητάμε πράγματα που έχουμε ανάγκη και χρειαζόμαστε, να επικοινωνούμε τις ανάγκες μας όχι με «εσύ» μήνυμα που βάζει τον άλλον σε θέση άμυνας, αλλά με «εγώ» μήνυμα από τη θέση του συνειδητού ενήλικου. Να μάθουμε να εξισορροπούμε υγιώς το δίνω και το παίρνω.
Όλες αυτές είναι δεξιότητες που χρειάζεται να τις μάθουμε για να εξελιχθούμε έχοντας μια υγιέστερη σχέση με τον εαυτό μας, προκειμένου να έχουμε υγιείς σχέσεις και με τους άλλους.
Όταν εμείς δε σεβόμαστε και δεν υπερασπιζόμαστε τις ανάγκες μας και τα θέλω μας, είναι απολύτως φυσικό οι σύντροφοί μας να μας φέρονται με τρόπο που να επιβεβαιώνει αυτή μας την εσωτερική κατάσταση.
Όταν επομένως οι άλλοι δεν δεσμεύονται σε μας, χρειάζεται πάντα να δούμε το πώς εμείς δεν δεσμευόμαστε απέναντι στον εαυτό μας.
Έτσι οτιδήποτε λείπει από την εμπειρία μας με τους άλλους, το αντιστρέφουμε και ρωτάμε:
· Τι συμβαίνει με αυτό στη σχέση με τον εαυτό μας;
· Που εμείς δεν το προσφέρουμε αυτό στον εαυτό μας;
Η ουσία όμως του να αγαπάμε τον εαυτό μας, είναι να τον υποστηρίζουμε πραγματικά και να δεσμευτούμε στο να γίνουμε η «ανώτερη δυνατή εκδοχή του εαυτού μας».
Αποχώρησα από το χώρο των business σε αναζήτηση προσωπικών απαντήσεων. Ένιωσα ότι μου λείπει κάτι. Πρώτα απ' όλα ένιωσα ότι χρειαζόταν να μάθω καλύτερα τον εαυτό μου. Ψυχανάλυση, σεμινάρια αυτογνωσίας, αρχαία ελληνική φιλοσοφία, εσωτερισμός και μεταφυσική, coaching, NLP κλπ. Στην πορεία αυτά πλαισιώθηκαν παρακολουθώντας πιστοποιημένα προγράμματα life coaching, NLP coaching και time line therapy.Και αυτή ήταν η στροφή για αυτό που κάνω τώρα.Σήμερα εργάζομαι σαν σύμβουλος προσωπικής ανάπτυξης, life & NLP coach και είμαι εισηγητής και συντονιστής σε σεμινάρια και ομάδες.Είμαι παντρεμένος και έχω μια κόρη 8 ετών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου