Ἡ πραγματικὴ φτώχεια τοῦ κόσμου μας εἶναι ἡ συναισθηματικὴ χρεωκοπία.
Εἶναι ἡ πάθησις τοῦ καιροῦ μας.
Εἶναι ἡ ἀπουσία χαμογελαστῶν ἀνθρώπων γύρω μας…
Εἶναι, στὴν πραγματικότητα, τὸ ἔνστικτον ποὺ μᾶς προειδοποεῖ, ὡς ὁ μόνος πιστὸς καὶ ἀληθής μας σύντροφος, γιὰ τὰ κύματα πόνου καὶ δυσκολιῶν ποὺ θὰ κληθοῦμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε.
Κι ὅμως… Δὲν εἶναι ἔτσι… Ἡ Ζωὴ εἶναι στιγμές, μικρές, ἀπέραντες, μοναδικές. Ἡ μόνη μας περιουσία εἶναι αὐτὲς οἱ στιγμές. Μία ματιὰ στὰ παιχνιδίσματα τοῦ Ἡλίου… Ἕνα παιδικὸ χαμόγελο… Μία φιλικὴ ἀγκαλιά… Ἕνα μητρικὸ ἢ πατρικὸ χάδι…
Ἕνα ἐρωτικὸ φιλί…
Μία σκέψις γιὰ τὸ Μέλλον τοῦ κόσμου μας, ποὺ μόνον ἐμεῖς μποροῦμε νὰ κτίσουμε…
Λίγα καὶ μικρὰ χρειαζόμεθα γιὰ νὰ γευθοῦμε τὶς στιγμές μας, τὴν ζωή μας, μά, κυρίως γιὰ νὰ παραμένουμε, κάθε στιγμή, πανέτοιμοι νὰ ἀντιμετωπίσουμε κάθε μορφῆς δυσκολία, ὅποτε κι ἐὰν ἐμφανισθῇ καὶ σὲ ὅποιαν ἔκτασιν κι ἐὰν θὰ ἔχη.
Ἄλλως τέ… Γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ φθάσουμε στὸ αὔριο, πρέπει νὰ ἐκτιμοῦμε, νὰ ἀπολαμβάνουμε καὶ νὰ τιμοῦμε τὸ σήμερα, μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις, ἐπιτρέποντάς του νὰ μᾶς διδάσκῃ καὶ νὰ μᾶς γεμίζῃ ἐνέργεια, ἐνᾦ παραλλήλως θὰ μᾶς προετοιμάζη καταλλήλως γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε κάθε τί, μὲ θάῤῥος, ὑπομονὴ κι ἐπιμονή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου