Η ζωή δεν είναι ένα καρουζέλ που όλο γυρνά και ξαναγυρνά και εσύ, κάθεσαι εκεί, ασυνείδητος και απλά στριφογυρνάς μαζί της…
Νομίζεις ότι είσαι μέρος της ζωής σου επειδή προσπαθείς; Επειδή κοπιάζεις; Επειδή τρέχεις να προλάβεις;
Τι όνομα έχεις δώσει εσύ στο καρουζέλ σου;
Δουλειά, οικογένεια, σχέση, ναρκωτικά, αλκοόλ, εμμονές, πρέπει…
Όλα αυτά σε οδηγούν στο λήθαργο…
Όλα νεκρώνουν τις αισθήσεις σου, το μυαλό σου, την καρδιά σου και χρειάζεσαι ενέσεις δυστυχίας και άγχους για να έχεις την ψευδαίσθηση ότι κάτι κάνεις. Ότι κάπως ζεις…
Είναι σημαντικό βλέπεις να λυπάσαι τον εαυτό σου. Αφού τον λυπάσαι εσύ, σίγουρα θα τον λυπηθούν και οι άλλοι. Σίγουρα θα σου δείξουν ενδιαφέρον, θα σε συμπονέσουν, θα ασχοληθούν επιτέλους μαζί σου. Γι΄ αυτό και φοράς καθημερινά μια αθλιότητα, μια μιζέρια δυο νούμερα πιο μεγάλη από σένα…
Δεν είναι ζωή αυτή! Πότε επιτέλους θα το καταλάβεις;
Πότε θα επαναστατήσεις και θα ξεριζώσεις τους θάμνους της δυστυχίας από το μυαλό σου;
Κοίταξε τα μάτια σου, έχουν χάσει την σπιρτάδα τους. Το βλέμμα σου είναι αδιάφορο, χωρίς λάμψη, χωρίς διάθεση για ζωή. Κοντεύει να σβήσει η φωτιά μέσα σου.
Τι κι αν κάπου - κάπου γελάς!
Έχεις ακούσει ποτέ αυτό το γέλιο σου;
Έχεις ακούσει την υστερία που αναδύεται μέσα από αυτό;
Έχεις ακούσει ποτέ το παράπονο που αναδύεται από τους χτύπους της καρδιάς σου;
Σταμάτα, σου λέει, θέλω να ζήσω…
Να γίνω πάλι ένα με τα χρώματα, ένα με τους ήχους, να με αγγίξουν ξανά οι μυρωδιές, οι γεύσεις, οι άνθρωποι, ο έρωτας, η ζωή…
Ξεκόλλα Άνθρωπε, ουρλιάζει η Ψυχή σου, ξεκόλλα και κάνε τη ζωή σου ένα πανηγύρι που όλα θα ρέουν, όλα θα κυλούν και μέσα σε κάθε στιγμή, σε κάθε διαδρομή ΕΣΥ, θα απολαμβάνεις ΕΣΕΝΑ…
despoina palamari
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου