Θέλω να σου πω για την μοναξιά.Εκείνη που τρώει την ψυχή σου και σε οδηγεί τόσο καιρό. Ονόμασες την απελπισία σου έτσι. Οι τοίχοι γύρω σου, οι άνθρωποι που δε σε καταλαβαίνουν και εκείνος. “Είμαι μόνη μου”, λες συνέχεια με οργή.
Για αυτό θέλω σήμερα να σου μιλήσω. Πρέπει να καταλάβεις. Θα διορθώσουμε μαζί τα πάντα.
Δεν είσαι μόνη. Νιώθεις μόνη! Είναι τεράστια η διαφορά ανάμεσα στη λέξη “είμαι” και “νιώθω”. Δεν ήσουν, πράγματι, ποτέ καλή στην ετυμολογία λέξεων.
Φίλη μου, δεν είσαι μόνη. Πόσες φορές χρειάστηκε να στο πω και πόσες έπαιζες καλά το ρόλο σου, παριστάνοντας πως καταλαβαίνεις. Φτάνει όμως, πια. Κι εσύ κουράστηκες αλλά κι εγώ δεν αντέχω να σε βλέπω έτσι.
Το φάρμακο της μοναξιάς δε κρύβεται σε ξένα κρεβάτια. Οι τύποι που γλεντάς κάθε βράδυ και οι δήθεν κολλητές που σε οδηγούν εκεί, δε σε θεραπεύουν από τη μοναξιά σου. Η λύση που βρήκες είναι πανάκεια για την απελπισία. Και είναι χειρότερη από τη μοναξιά.
Δε θα έρθω να σε τραβήξω από το χέρι σαν να είσαι μικρό κοριτσάκι που καθυστέρησε να γυρίσει σπίτι και μαλώνει ο μπαμπάς. Ούτε από το μαλλί αν και πολύ θα το ήθελα. Ακόμη πιστεύω πως στο σγουρό σου το κεφάλι, λίγο πιο βαθειά, κατοικεί ένας εγκέφαλος.
Θυμήσου τι λέγαμε. Τις κουβέντες με τα δάκρυα να κυλάνε. Προσπάθησε να γυρίσεις σε εκείνα τα βράδυα. Τότε που ακόμη, εκείνο που ονομάζεται μυαλό λειτουργούσε. Δε το είχε ακουμπήσει η προδοσία. Δε γνώριζε την απογοήτευση. Ήταν πληγωμένο αλλά ευτυχισμένο. Οι δύο μας ξέρουμε πως μπορείς να είσαι ταυτόχρονα και τα δύο.
Είχε γίνει ο Καβάφης φίλος μου. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω ήμουν όταν χρησιμοποιούσα τα λόγια του;
“Και αν δε μπορείς να κάνεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις, τούτο μόνο προσπάθησε. Όσο μπορείς μη την εξευτελίζεις.”
Μάθε να ζεις με τους τοίχους σου. Αν δεν είσαι ευτυχισμένη μόνη, δε θα είσαι ούτε με κάποιον άλλον. Η ευτυχία είναι μέσα μας. Θα τη βρούμε. Οι άνθρωποι γύρω σε καταλαβαίνουν, αν κάνεις τον κόπο να ανοίξεις το στόμα σου και να μιλήσεις. Ξέρεις, το χάρισμα να διαβάζουν το μυαλό, το έχουν μόνο λίγοι. Και εκείνος.
Εκείνος απλά δεν ήταν ο σωστός. Και αν κάνω λάθος, ίσως δεν ήταν η σωστή στιγμή. Προσπαθώντας να σε ξυπνήσω, κατηγόρησα ότι αγάπησες περισσότερο. Μη προσπαθείς να ξεφύγεις, δε θα το ξανακάνω. Ας δεχτώ πως ήταν ο σωστός, ο κατάλληλος, ο ένας και ο μοναδικός. Έφυγε όμως. Τώρα έχεις ένα παρόν να ζήσεις.
Δε θα γυρίσει με μια τέτοια συμπεριφορά. Αυτό που άφησε, δε θα το ξαναβρεί. Άλλαξες. Έγινες η χειρότερη έκδοση του εαυτού σου. Δε θα αγαπήσει κανείς αυτό το κορίτσι που έχω τώρα μπροστά μου.
Ήδη όσοι το αγαπήσαν πραγματικά, γυρίσανε την πλάτη τους. Οι περισσότεροι γιατί δε ξέρουν. Εγώ όμως, ξέρω. Γύρνα σε εκείνα τα πρωινά που το πρώτο σου μήνυμα ερχόταν σε εμένα. Θυμάσαι τι έλεγε; Εγώ ναι και το κοιτώ αυτή τη στιγμή. “Μόνο εσύ με καταλαβαίνεις.”
Γι’ αυτό επιμένω. Μαζί θα τα διορθώσουμε όλα. Το κενό στη καρδιά θα το καλύψουμε.
Έτσι, σιγά σιγά, φέρνοντας πίσω εκείνη που ξέραμε, θα καλύψουμε και τα κενά της ζωής.
Τίποτα περιστασιακό, δεν έχει θέση πια εδώ.
Καλώς ήρθες.
Έφη Μπαμπούρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου