Ο Hale Dwoskin διηγείται τα ακόλουθα για το μέντορά του, ο οποίος δημιούργησε τη Μέθοδο Σεντόνα.
«Το 1952, ο Lester Levenson ένιωσε πολύ άρρωστος. Οι γιατροί του τον πληροφόρησαν ότι είχε μόνο λίγες βδομάδες ζωής. Ο Λέστερ στράφηκε στο εσωτερικό εργαστήριο, αναζητώντας έναν τρόπο να αναιρέσει την επικείμενη θανατική καταδίκη του.
Αυτό που ανακάλυψε στην εξερεύνησή του ήταν ότι αφήνοντας όλα τα συναισθήματα που δεν ήταν αγάπη, η υγεία του άρχισε να βελτιώνεται. Συνεχίζοντας με το πείραμά του, βρήκε ότι σε μια περίοδο τριών μηνών είχε επιτύχει όχι μόνο μια ανανεωμένη υγεία, αλλά μια τέλεια υγεία και μια τέλεια ηρεμία του νου που διήρκησαν 42 χρόνια πέρα από τις προσδοκίες των γιατρών του.
Από αυτήν τη νοητική κατάσταση, καθώς και από την εργασία του με ανθρώπους για πάνω από 22 χρόνια, εμπνεύστηκε το 1974 τη δημιουργία της μεθόδου που είναι τώρα γνωστή σαν Μέθοδος Αυτοαποπρογραμματισμού Σεντόνα».
Αυτή η μέθοδος είναι πολύ απλή και παρόλα αυτά πολύ αποτελεσματική. Μπορεί να εφαρμοστεί οποιαδήποτε στιγμή, οπουδήποτε, με ποικίλα επίπεδα βάθους. Εδώ θα σας παρουσιάσουμε μια πολύ σύντομη επεξήγηση, η οποία προφανώς δεν μπορεί να αντικαταστήσει τα επίσημα μαθήματα που μπορείτε να βρείτε στο, http://www.sedona.com
Η απλούστερη και συντομότερη εκδοχή είναι να εστιαστείτε σε οποιοδήποτε δυσάρεστο συναίσθημα όπως φόβο, ενοχή, πόνο, απόρριψη, θυμό, μίσος κλπ., και να ρωτήσετε τον εαυτό σας τέσσερεις απλές ερωτήσεις:
Μπορώ να αποδεχτώ αυτό το συναίσθημα;
Η απάντηση σ’ αυτήν την ερώτηση δεν είναι πάντοτε ναι, επειδή έχουμε μάθει να απορρίπτουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα, να τα καταπιέζουμε και να νιώθουμε ντροπή, ενοχή, αδυναμία, αυτοαπόρριψη, ακόμη και θυμό με τον εαυτό μας γι’ αυτά.
Στην πραγματικότητα δεν είναι απαραίτητο να απαντήσετε την ερώτηση. Είναι αρκετό να ρωτήσετε τον εαυτό σας. Αν μπορείτε, καλλιεργήστε ένα αίσθημα αποδοχής προς το συναίσθημα και προς τον εαυτό σας που το αισθάνεται, για να βοηθηθείτε στη διαδικασία απελευθέρωσης. Ο κανόνας είναι ότι είναι δύσκολο να αφήσουμε αυτό που δεν αποδεχόμαστε πρώτα.
Μπορώ να αφήσω αυτό το συναίσθημα;
Επιτρέψτε στην απάντηση να προβάλλει φυσικά, άσχετα με το ποια είναι. Η πεποίθηση ότι μπορείτε να το αφήσετε θα βοηθήσει.
Θέλω να αφήσω αυτό το συναίσθημα;
Μπορεί να υπάρχουν μέρη του εαυτού μας που δεν θέλουν να αφήσουν αυτό το συναίσθημα. Μπορεί να το έχουμε συνηθίσει και να έχουμε ταυτιστεί μ’ αυτό.
Ίσως να πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε να είμαστε το θύμα για να αξίζουμε, ή ότι χρειάζεται να είμαστε θυμωμένοι για να έχουμε δίκιο ή για να προστατευτούμε από τους άλλους. Ή ίσως να έχουμε την πεποίθηση ότι, όσο νιώθουμε ενοχή, είμαστε καλοί άνθρωποι. Μπορεί να φοβόμαστε να αφήσουμε αυτό το συναίσθημα.
Και πάλι δεν χρειάζεται να απαντήσετε ναι για να δουλέψει η μέθοδος. Απλά επιτρέψτε στην απάντηση να προβάλλει από μόνη της.
Αν θέλω να το αφήσω, πότε θέλω να το κάνω;
Αυτή μπορεί να μοιάζει αστεία ερώτηση. Αλλά ρωτήστε την. Πότε θα θέλατε να αφήσετε αυτό το συναίσθημα; Μην νοιάζεστε για την απάντηση.
Τώρα που έχετε θέσει αυτές τις τέσσερεις ερωτήσεις, πηγαίνετε πίσω και ελέγξτε το συναίσθημα, για να δείτε πόσο δυνατό είναι. Αν είναι ακόμη εκεί ή αν έχει αντικατασταθεί από άλλο συναίσθημα, τότε απλά ρωτήστε τις ίδιες τέσσερις ερωτήσεις, μέχρι να νιώσετε καθαροί και ήρεμοι.
Μια διευκρίνιση για το ''άφημα''.
Όταν λέμε αφήνουμε, αυτό δεν σημαίνει ότι πολεμάμε ή προσπαθούμε να αποβάλλουμε το συναίσθημα. Σημαίνει ότι παύουμε να το κρατάμε. Το να αφήνουμε είναι απλά σαν να παύουμε να κρατάμε μια πέτρα ή ένα μολύβι. Δεν υπάρχει καμία προσπάθεια – μόνο παράδοση αυτού που νιώθουμε, επιτρέποντας το να απλωθεί σαν ενέργεια και ίσως να διασκορπιστεί από μόνο του.
Δεν είμαστε τα συναισθήματά μας. Τα συναισθήματα είναι ενέργειες που δημιουργήθηκαν από τις πεποιθήσεις και τους προγραμματισμούς μας. Εφόσον σχηματιστούν στο ενεργειακό μας πεδίο, η φυσική τους εξέλιξη θα ήταν να ρέουν και να διαλύονται όπως κάνουν όλες οι άλλες μορφές ενέργειας στο σύμπαν.
Για παράδειγμα, η θερμότητα δεν μένει εκεί που είναι, αλλά ρέει προς όλες τις κατευθύνσεις μέχρι να διασκορπιστεί και να μην είναι πια συγκεντρωμένη. Όλες οι ενέργειες ακολουθούν αυτόν το νόμο της ροής, κατανομής και διάχυσης.
Τα μικρά παιδιά, που δεν έχουν μάθει να κρατούν τα συναισθήματά τους, μπορούν να θυμώσουν ή να πληγωθούν από κάποιον από τους φίλους τους και μετά από δέκα λεπτά να παίζουν μαζί του σαν να μη συνέβη τίποτα. Αυτή είναι η φυσική ροή της συναισθηματικής ενέργειας.
Είναι φανερό από αυτά τα παραδείγματα ότι τα συναισθήματα δεν μας κρατούν, αλλά ότι εμείς τα κρατάμε. Έτσι το να τα αφήσουμε σημαίνει ότι συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε τα συναισθήματά μας και ότι μπορούμε να επιλέξουμε να τα αποδεχτούμε όπως είναι και να τα αφήσουμε να ρέουν, να αποκεντρωθούν και να διαλυθούν.
Ανακαλύπτοντας τις πηγές των συναισθημάτων μας
Ουσιαστικά όλα τα συναισθήματα βασίζονται στο φόβο και την ενοχή. Νιώθουμε φόβο, πόνο, αδικία, πίκρα, μίσος, ζήλια και θυμό όταν φοβόμαστε ότι κινδυνεύουν οι βασικές μας ανάγκες και προσκολλήσεις.
Οι βασικότερες ανάγκες μας είναι για ασφάλεια, αξία, ελευθερία, έλεγχο και ευχαρίστηση. Όταν το σύστημα πεποιθήσεών μας ερμηνεύει κάποια συμπεριφορά, κατάσταση ή γεγονός σαν απειλητικό γι’ αυτές τις βασικές ανάγκες, αισθανόμαστε κάποια από τα αναφερόμενα πιο πάνω συναισθήματα.
Άλλοι άνθρωποι που έχουν άλλες ανάγκες ή διαφορετικούς τρόπους να τις ικανοποιήσουν δεν θα έχουν τα ίδια συναισθήματα σε σχέση με τις ίδιες καταστάσεις.
Όσο λιγότερες είναι οι ανάγκες και οι προσκολλήσεις μας, τόσο λιγότερα είναι τα αρνητικά μας συναισθήματα. Προσκολλήσεις είναι οι τρόποι με τους οποίους νιώθουμε ότι πρέπει να ικανοποιηθούν οι ανάγκες μας.
Μπορεί να είμαστε προσκολλημένοι στην έγκριση και την αγάπη ενός ορισμένου προσώπου για να νιώθουμε αξία ή ασφάλεια. Κάποιος άλλος μπορεί να είναι προσκολλημένος στα χρήματα και την εμφάνιση για να ικανοποιήσει την ανάγκη του για αξία ή ασφάλεια.
Οι προσκολλήσεις μας δημιουργούνται από τις πεποιθήσεις που υπαγορεύουν, «Δεν μπορώ να νιώθω ασφαλής, άξιος, ελεύθερος, ευτυχισμένος, ικανοποιημένος, ήρεμος, ότι έχω τον έλεγχο χωρίς ____________».
Καθένας από μας μπορεί να γεμίσει αυτό το κενό με διαφορετικές προσκολλήσεις. Έτσι, τα συναισθήματά μας δημιουργούνται από τις προσκολλήσεις μας, οι οποίες καθορίζουν και περιορίζουν πώς πρέπει να ικανοποιηθούν οι ανάγκες μας.
Αμφιβολίες, ανάγκες και προσκολλήσεις
Οι ανάγκες και οι προσκολλήσεις μας δημιουργούνται από την αμφιβολία μας σχετικά με την ασφάλειά μας, την αξία, την ελευθερία και τον έλεγχο. Αν δεν αμφιβάλλαμε γι’ αυτά, δεν θα είχαμε προσκόλληση σε εξωτερικές προϋποθέσεις για να τα νιώθουμε.
Οι αμφιβολίες μας δημιουργούνται από το γεγονός ότι έχουμε χάσει επαφή με την εσωτερική μας ασφάλεια, αξία, ελευθερία και πληρότητα.
Έχοντας χάσει την επίγνωσή του αληθινού πνευματικού εαυτού μας, οι αμφιβολίες μας δημιουργούν προσκολλήσεις σε ορισμένα μέσα ικανοποίησης των βασικών αναγκών μας, οι οποίες στην πραγματικότητα δεν μπορούν ποτέ να ικανοποιηθούν εξωτερικά.
Η λύση για το άφημα του κάθε συναισθήματος είναι να ανακαλύψουμε την ανάγκη, την προσκόλληση και την αμφιβολία που το δημιουργούν και να μάθουμε να τις αφήνουμε. Εφόσον αφήσουμε τις αμφιβολίες σχετικά με τον εαυτό μας, και τις προσκολλήσεις σε ορισμένη εξωτερική κατάσταση που δημιουργούνται από αυτές τις αμφιβολίες, θα απελευθερωθούμε από αυτά τα συναισθήματα.
Αφήνοντας αμφιβολίες, προσκολλήσεις και ανάγκες
Και πάλι η διαδικασία είναι απλή. Όπου χρησιμοποιούμε εδώ τη λέξη προσκόλληση, μπορούμε επίσης να εννοούμε ανάγκη ή αμφιβολία. Εστιαζόμαστε στο συναίσθημα και ρωτάμε τον εαυτό μας:
Ποια προσκόλληση πιστεύω υποσυνείδητα ότι κινδυνεύει εδώ;
Είναι για την αξία, ασφάλεια, ελευθερία, έλεγχο ή την ευχαρίστησή μου;
Μπορώ να αποδεχτώ ότι έχω προγραμματιστεί με αυτήν την προσκόλληση;
Μπορώ να αφήσω αυτήν την προσκόλληση;
Θέλω να αφήσω αυτήν την προσκόλληση;
Αν ναι, πότε θα ήθελα να την αφήσω;
Τώρα καθώς εστιάζεστε στην προσκόλληση ή την αμφιβολία, δείτε αν μπορείτε απλώς να αφήσετε την ανάγκη σας να ικανοποιηθεί με συγκεκριμένο τρόπο. Επιτρέψτε στον εαυτό σας να νιώσει τη δική σας εσωτερική ασφάλεια, αξία, ελευθερία, ευτυχία, ευχαρίστηση κλπ.
Όταν αφήνουμε μια ανάγκη, προσκόλληση ή αμφιβολία, δεν αφήνουμε το περιεχόμενό της, αλλά μόνο την ίδια την ανάγκη. Το να χρειαζόμαστε κάτι αποκλείει το να το έχουμε. Όταν έχουμε κάτι, δεν υπάρχει ανάγκη γι’ αυτό.
Δεν μπορεί να έχουμε αξία όσο τη χρειαζόμαστε. Δεν μπορούμε να αισθανθούμε ασφάλεια όσο αμφιβάλλουμε ή νιώθουμε την ανάγκη της. Το ίδιο ισχύει για την ελευθερία, τον έλεγχο και όλες τις άλλες ανάγκες. Αφήνουμε την ανάγκη και την αμφιβολία αλλά όχι την αίσθηση την ίδια.
Νιώθοντας τη δική μας εσωτερική αξία και ασφάλεια μπορούμε να αφήσουμε την αμφιβολία μας γι’ αυτές και την ανάγκη για συγκεκριμένους εξωτερικούς παράγοντας για να τις αισθανθούμε. Ικανοποιούμε τις ανάγκες μας από μέσα και έτσι είμαστε τώρα ελεύθεροι από τις ανάγκες και τα συναισθήματα που παράγουν.
Αυτή η διαδικασία αυξάνεται όταν επιτρέπουμε ένα φως να ρέει μέσα σε μας απομακρύνοντας όλες τις αμφιβολίες και γεμίζοντας μας με αξία και ασφάλεια. Επιτρέψτε σ’ αυτό το φως να γεμίσει το σώμα και το νου σας, δημιουργώντας μέσα σας αυτό που μέχρι τώρα αναζητούσατε έξω από τον εαυτό σας.
Αυτή η μέθοδος μάς επιτρέπει να αφήσουμε τις λανθασμένες πεποιθήσεις μας και να βιώσουμε τον αληθινό πνευματικό εαυτό μας. Είναι αυτή που βοήθησε τον Lester Levenson να θεραπεύσει τον εαυτό του από σίγουρο θάνατο και να ζήσει άλλα 42 χρόνια.
Αυτή η μέθοδος μπορεί να εφαρμοστεί πρώτα σαν ένα είδος εσωτερικής άσκησης σε μια κατάσταση χαλάρωσης και συγκέντρωσης. Όμως, τελικά, όταν τη μάθουμε, μπορεί να γίνει σε ένα μόνο λεπτό, όπου παρατηρούμε νοερά το νου μας, ρωτάμε αυτές τις ερωτήσεις και επιστρέφουμε στο εσωτερικό μας κέντρο.
Μπορούμε να το κάνουμε σαν έναν εσωτερικό διάλογο ακόμη κι όταν εργαζόμαστε και αλληλεπιδρούμε με τους ανθρώπους και τη ζωή.
Αφήνοντας θετικά συναισθήματα
Μπορεί να το βρείτε παράξενο ότι σας ενθαρρύνουμε να αφήσετε και θετικά συναισθήματα με τον ίδιο τρόπο. Ο λόγος είναι ότι τα περισσότερα θετικά συναισθήματα είναι προϊόντα της ίδιας κατάστασης και εσωτερικής αμφιβολίας που δημιουργεί τα αρνητικά μας συναισθήματα.
Νιώθουμε ευτυχισμένοι και άξιοι επειδή οι προσκολλήσεις και οι ανάγκες μας έχουν ικανοποιηθεί εξωτερικά και οι αμφιβολίες μας έχουν προσωρινά παραμεριστεί. Καλωσορίζοντας τα θετικά συναισθήματα που βασίζονται στην ικανοποίηση των αναγκών μας, ενισχύουμε το αίσθημα του πόνου όταν οι ανάγκες μας δεν ικανοποιούνται εξωτερικά.
Φυσικά, εσείς θα αποφασίσετε. Μπορεί να νιώθετε ότι χρειάζεστε να αισθάνεστε θετικά αυτό τον καιρό και να μην επιθυμείτε να αφήσετε αυτήν την ευτυχισμένη αίσθηση, ακόμη κι αν βασίζεται σε εξωτερικές συνθήκες που σίγουρα θα αλλάξουν κάποια στιγμή. Αυτό είναι δική σας επιλογή.
Μπορώ μόνο να επιβεβαιώσω ότι όσες φορές εφάρμοσα αυτή τη μέθοδο πάνω σε θετικά συναισθήματα βασισμένα σε ανάγκες εξωτερικά ικανοποιημένες, δεν έχασα καθόλου θετική ενέργεια, αλλά ανυψώθηκα σε μια κατάσταση πέρα από την ευτυχία και τη λύπη – μια κατάσταση ειρήνης και μακαριότητας πέρα από αυτά τα αντίθετα. Ήταν πάντα κάτι ακόμη πιο υπέροχο από αυτό που άφησα.
Αυτή η απλή μέθοδος είναι ένα ανεκτίμητο εργαλείο σε καιρούς συγκίνησης. Ελπίζω ότι θα της δώσετε μια ευκαιρία. Για περισσότερες πληροφορίες, απευθυνθείτε στο:
http://www.sedona.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου