Αυστρία 1944. Ο γιατρός Βίκτωρ Φρανκλ και η σύζυγός του συλλαμβάνονται . Εκείνος επρόκειτο να οδηγηθεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Την στιγμή της σύλληψης τους, ο σύζυγος γύρισε στην γυναίκα του και της είπε μία διάσημη φράση … «Μέχρι τώρα φοβόμασταν… Από τώρα και στο εξής, θα ελπίζουμε».
Είχαν χάσει ότι σημαντικότερο, την ελευθερία τους. Κι όμως, προσπάθησε να της δείξει από μία άλλη οπτική γωνία, το γεγονός της σύλληψής τους. Το τέλος της ελευθερίας τους, σήμαινε το τέλος μιας «σκλαβωμένης» σκέψης σε ένα συνεχή φόβο μήπως την χάσουν. Τώρα πια τέλειωναν οι σκέψεις γύρω από τον φόβο γιατί αυτό που φοβόντουσαν συνέβη… Και ως τώρα δεν ζούσαν μία ελεύθερη ζωή έχοντας ένα φυλακισμένο μυαλό από τον φόβο…
Ήταν και πολύ ερωτευμένοι μεταξύ τους… Αυτό ήταν ένα πολύ δυνατό συστατικό… γιατί έδινε στον γιατρό ένα νόημα στην άδικη, παράλογη και θανατηφόρα ρουτίνα του στρατοπέδου συγκέντρωσης. Το να κρατηθείς στη ζωή για να ξαναδείς τον άνθρωπό σου, σε κάνει πανίσχυρο… τα συναισθήματα για έναν άνθρωπο, για μια ιδέα, σε κάνουν παντοδύναμο… ικανό να αντλήσεις δύναμη εναντίον κάθε φόβου. Η δύναμη υπάρχει μέσα σου, απλά χρειάζεται το κατάλληλο κίνητρο για να βγει… Τα σωστά λόγια που θα την ξυπνήσουν, γιατί απλά «κοιμάται» όταν δεν έχει εκδηλωθεί σε κάποιον άνθρωπο.
Ο γιατρός έγραφε… «Είναι απαραίτητο να βρεις ένα νόημα, τον λόγο που περνάς μέσα από δύσκολες και επώδυνες εμπειρίες, και ίσως το νόημα τους είναι το να εξελιχθείς σε κάτι καλύτερο»…
Αν βρεις το νόημα της ζωής, τότε θα βρίσκεις και την ελπίδα να ξεπεράσεις τις δυσκολίες της…
Τότε ο εχθρός ήταν «ορατός» και η απειλή του πολέμου, ανέδειξε την ζωή σε ύψιστο αγαθό. Όλα τα «υλικά» θα μπορούσαν μετά να διορθωθούν, από ένα ζευγάρι σαν τον ιατρό και την σύζυγό του, αρκεί να είχαν τη ζωή τους κι ο ένας τον άλλο.
Ο Καρτέσιος έλεγε τον φόβο χωρίς ελπίδα… απελπισία, διότι ο φόβος και η ελπίδα είναι εχθροί… αν εστιάσεις λίγο το μυαλό στην ελπίδα, ο φόβος έχει αρχίσει να χάνει την μάχη μαζί της. Αυτό δεν σημαίνει να τα αφήσεις όλα πάνω στην ελπίδα… λίγο μόνο, σαν όνειρο που κάνεις ξύπνιος… και που σου δίνει την δύναμη να συνεχίσεις να προχωράς, να συνεχίσεις να εμπιστεύεσαι, γιατί δεν χάνεις την ελπίδα σου ότι το καλό υπάρχει και ότι μπορεί να επικρατήσει…
Ο Βίκτωρ Φρανκλ θεώρησε ότι η αγάπη για την γυναίκα του ήταν το νόημα που του έδωσε τη δύναμη να αντέξει μία τόσο δύσκολη εμπειρία. Κατά περίεργο τρόπο η εμπειρία αυτή αύξησε την παρατηρητικότητα των ανθρώπων που την έζησαν για πράγματα που θεωρούσαν δεδομένα στη ζωή και τα οποία δεν απολάμβαναν. Μεγάλωσε μάλιστα και την αντίληψη τους για το πώς νιώθουν και βλέπουν τον κόσμο οι άλλοι άνθρωποι. Τους έκανε δηλαδή πιο… ανθρώπινους!
Ο Νίκος Βακόνδιος είναι απόφοιτος του Αριστοτελείου παν/μίου Θεσσαλονίκης, εξειδικευμένος στη διάγνωση και θεραπευτική αντιμετώπιστη όλου του φάσματος των ψυχικών διαταραχών. Είναι επιστημονικός συνεργάτης γενικών κλινικών και διατηρεί ιδιωτικό γραφείο στο Χαλάνδρι
http://enallaktikidrasi.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου