Όταν διαπιστώνουμε πως δεν μας αρέσει ο εαυτός μας, είναι γιατί υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα για τα οποία τον κρίνουμε. Είναι έτσι, και όχι αλλιώς.
Τα συναισθήματα δυσαρέσκειας, είναι το αποτέλεσμα αυτής της κρίσης. (Σε κάθε σκέψη, αυτόματα «κολλάει», το αντίστοιχο δονητικά συναίσθημα). Μετά έρχεται το βάρος, η πτώση, και ίσως και κάτι που θα εμφανιστεί σωματικά. (Πχ πονοκέφαλος)
Χρειάζεται λοιπόν να δούμε, σε τι έχουμε κρίνει τον εαυτό μας.
Μας θεωρούμε άσχημους, μη επαρκής, δεν συγχωρούμε τα λάθη μας, τεμπέληδες, μη συνεπείς κλπ;
Κατ’ αρχήν συνήθως μια τέτοια κρίση πηγάζει από τη σύγκριση μας με τους άλλους, ή από αυτό που αυτοί περίμεναν από εμάς, (ή νομίζουμε πως περίμεναν).
Άλλες φορές αφορά τα σύγκριση με «μία ιδέα» που έχουμε, για το πώς, «θα έπρεπε να είμαστε». Αν φερόμαστε λοιπόν με κάτι λιγότερο από το «πρότυπο μας», έρχεται απογοήτευση.
Αυτό είναι το πρώτο βήμα. Η αναγνώριση της κρίσης μας εντοπίζοντας το θέμα.
Το επόμενο είναι, η αποδοχή αυτού του γεγονότος. Κοιτάμε καθαρά αυτό που συμβαίνει. «Πως ναι, ήμουν ανεπαρκής, αλλά μόνο ως προς την ιδέα που είχα, ή τις προσδοκίες. Όχι όμως ως προς αυτό που είμαι πραγματικά, γιατί σε αυτό που είμαι, δεν μπορώ να προσάπτω τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ανεπάρκειας, ως τα μόνα μου χαρακτηριστικά».
Καταλαβαίνουμε πως κοιτάμε τον εαυτό μας λοιπόν μεμονωμένα, και όχι σε σύνθεση, ή έκταση, ή βάθος. Τον διασκορπίζουμε, και φωτίζουμε μόνο ένα κομμάτι το οποίο και διογκώνουμε……
Κοιτάζουμε να ξεχωρίσουμε οπότε, αυτό που είμαστε ολικά, από το μεμονωμένο κομμάτι που κρίναμε.
Τότε, βλέπουμε το γιατί θα θέλαμε να μην ήμασταν έτσι, και θα δούμε ότι αφορά τον έλεγχο. Πάμε να ελέγξουμε τον εαυτό μας, να είναι συγκεκριμένα πράγματα, με τη μορφή που τους έχουμε ήδη προσδιορίσει, αλλιώς είμαστε θαρρούμε ατελής. Αυτό μας δείχνει πως μας σαμποτάρουμε εμείς οι ίδιοι.
Συνήθως, για πράγματα που νομίζουμε μόνο πως μας λείπουν. Εκεί μπορούμε να δούμε τι δουλεύουμε σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Γιατί αυτό που κρίναμε, είναι μόνο η επιφάνεια, και αφορά ένα γεγονός. Το βάθος είναι κάτι γενικότερο. Είτε η υπομονή, είτε η αποδοχή, η αντοχή, η δύναμη κλπ.
Τότε, αποφασίζουμε να κάνουμε πράγματα τα οποία θα μας αποδείξουν (και το ξέρουμε,) πως το χαρακτηριστικό το έχουμε απλά δεν το έχουμε διαπιστώσει στη πράξη.
Φοβόμαστε; Θα κάνουμε επίτηδες όσα φοβόμαστε. Δεν θα μας τα φέρνει όμως το περιβάλλον. Οι ίδιοι θα τα προκαλέσουμε, και την ώρα που θα βρισκόμαστε μέσα τους, θα παρατηρούμε…….
Το αστείο είναι πως τίποτα απ’ όσα είχαμε το φόβο ότι θα συμβεί δεν γίνεται. Φούσκα ο φόβος…..
Εκεί, στην πράξη όμως, διαπιστώνουμε τελικά, πως έχουμε τα πάντα, και πως η κάθε ανεπάρκεια, αφορά τις υποτιθέμενες μόνο ελλείψεις μας, δηλαδή απλά μία νοητική θεώρηση.
Διαπίστωση;
«Ο προγραμματισμός του νοητικού μας φορέα, μας ρίχνει σε παγίδες».
Οπότε;
Παίρνουμε τον έλεγχο της σκέψης μας, (όχι ακαριαία βέβαια, αλλά αρχίζουμε να το δουλεύουμε), και κοιτάμε καθαρά, χωρίς κρίσεις και χαρακτηρισμούς.
Αυτό αφορά τον παρατηρητή της λειτουργίας μας, ο οποίος δεν ταυτίζεται με την πράξη ή τα αποτελέσματα της, αλλά μένει στο χειρισμό, και το πώς δουλεύουν οι ενέργειες, ανάλογα το χρώμα που ο ίδιος τους δίνουμε.
Κοιτάζουμε να ξεκινούν τα πράγματα από μας, και όχι να είμαστε ανταποκρινόμενοι σε ότι συμβαίνει. Προσπαθούμε να γίνουμε ενεργητικοί.
Αυτό σημαίνει (μια και ήδη αυτό το δουλεύουμε), πως οτιδήποτε έρθει και από μόνο του μπροστά μας, θα το χειριστούμε πάλι ενεργητικά. Δηλαδή ενώ ήρθε, δεν θα μας παρασύρει μέσα του, γιατί γνωρίζουμε πως δουλεύει η όλη διαδικασία.
Επανερχόμενοι στο θέμα, βλέπουμε πως αν κάνουμε μία πράξη την οποία προγραμματίζουμε να μας ρίξει, αυτό και θα κάνει. Αλλά είναι λειτουργία την οποία αναγνωρίζουμε. Αντιλαμβανόμαστε πως γνωρίζοντας την, αν πέσουμε μέσα, θα ξέρουμε πως παρασυρθήκαμε να ταυτιστούμε, οπότε εύκολα αποταυτιζόμαστε, γνωρίζοντας πως απλά ήταν μία θεώρηση δική μας.
Παιχνιδίζουμε λοιπόν.
Επιλέγουμε πορεία, μπαίνουμε οικειοθελώς, και παρατηρούμε.
Δεν ταυτιζόμαστε, αλλά είμαστε εκεί, παρόντες, να δούμε το ξεδίπλωμα μας.
Δεν καθορίζουμε τι να είμαστε, αλλά παρατηρούμε τι είμαστε στο κάθε τώρα μας.
Χωρίς καμία απολύτως κρίση.
Τι είμαστε ικανοί να νιώσουμε, βιώσουμε, δούμε, αντιληφθούμε.
Και ζήλια, και θυμό, και ανεπάρκεια, και αγάπη, και πάθος, και δύναμη, και ομορφιά.
Τα βλέπουμε όμως.
Η προσοχή μας είναι στο να μην μπορέσει να μας κρυφτεί τίποτα, και όχι στο να κατηγορήσουμε τον εαυτό μας, ή να τον χαρακτηρίσουμε αναλόγως του τι νιώθουμε.
Η κατανόηση, και το αγκάλιασμα όλων των λειτουργιών μας, φέρνουν το μεγαλείο μας στην επιφάνεια.
Γιατί ενώ βιώνουμε όλα όσα βιώνουμε, δεν είμαστε αυτά, αλλά Αυτός που τα βιώνει, και αντιλαμβάνεται τις λειτουργίες, τους νόμους, τις αιτίες και όλα τα αποτελέσματα.
Αποταυτιζόμενοι από τα αποτελέσματα, έρχεται η γνώση αυτού που Είναι, και τότε μας δίνεται η δυνατότητα και να βιωθεί. Έτσι, γινόμαστε οι αιτίες.
Γιατί είμαστε ανοιχτοί σε όλα όσα δεν είναι αποκαλυμμένα, αλλά περιμένουν να πάμε εμείς εκεί, ώστε να μας γίνουν γνωστά...
Νίκη Σλαύκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου