Φεύγοντας από το σπίτι μπορεί να σας λείψει το χαμόγελό του/της αλλά για να είστε ειλικρινείς, το δικό σας, σας λείπει περισσότερο. Πώς μπορείτε να καταλάβετε, ότι πρέπει να πληγωθείτε για να απαλλαχτείτε και επιτέλους να τερματίσετε αυτή τη σχέση;
Ξέρω πώς αισθάνεστε γιατί έχω υπάρξει στη θέση σας. Πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν καταφέρει να ζήσουν την εμπειρία της βαθιάς, τοξικής, παθιασμένης, φανατικής, που αιχμαλωτίζει σώμα/μυαλό/πνεύμα εμμονής που μοιάζει περισσότερο με εξάρτηση παρά με αγάπη.
Υποθέτω ότι είμαι από τους λίγους ανθρώπους που έχουν καταφέρει να καταστρέψουν το υπόλοιπο της ζωής τους επειδή έζησε όλη αυτή την ένταση μέσα σε μια νοσηρή και υπερβολικά τοξική σχέση – που δεν έχει καμία διαφορά από το ναρκωτικό. Ήμασταν μοχθηροί ο ένας με τον άλλο.
Υποτιμούσαμε ο ένας τον άλλο. Λέγαμε λέξεις που πονούσαν και μαλώναμε πολύ συχνά.
Όμως αγαπούσαμε ο ένας τον άλλο με απίστευτη δύναμη και αμοιβαία τρυφερότητα. Κι όσο αυτή η σχέση με ολοκλήρωνε διαπερνώντας κάθε πόρο του δέρματός μου, πάλλοντας μέσα στις φλέβες μου, γεμίζοντας κάθε κύτταρο του κορμιού μου, ήταν και άλλο τόσο καταστροφική.
Και καθώς είσαι μέσα σε αυτή, ή μάλλον, τη στιγμή που συνειδητοποιείς πόσο τοξική είναι και ότι πρέπει να βγεις από αυτή, αναρωτιέσαι: Άξιζε τον κόπο η εμπειρία;
Μήπως δεν θα έπρεπε κάν να ξέρω ότι υπάρχει, να μην ξέρω ότι μπορεί κανείς να αγαπήσει με τέτοια έκσταση και να είμαι ευχαριστημένος/η με την απλή ευτυχία...με τη μετριότητα;
Ανεξάρτητα από τον πόνο, παρά την πιθανότητα να ψάχνετε για πάντα κάτι το οποίο έχετε τη δυνατότητα να ζήσετε μια φορά στη ζωή σας και έχεετε ήδη παίξει αυτό το χαρτί, λέω πως ναι. Ναι, άξιζε τον κόπο.
Όμως η ερώτηση είναι η εξής : Όταν συνειδητοποιείς ότι παρ' όλη την βαθειά αγάπη, κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και χειρότερη, πώς τερματίζεις τη σχέση;
Η μόνη θεραπεία σε αυτή την εξάρτηση, είναι να βγάλετε τον εαυτό σας από όλη αυτή την κατάσταση, κάνοντας αποτοξίνωση αλλά και συμβιβασμό με το γεγονός ότι δεν μπορείτε πια να τον/την προσεγγίσετε.
Οπότε πρέπει να πιέσετε τον εαυτό σας να μην τον/την παρακολουθείτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να μην ρωτάτε τους γύρω σας για εκείνον/η, να μην κάνετε μια ολόκληρη διαδρομή με το αυτοκίνητο προκειμένου να δείτε εκείνον στα πεταχτά ή το αυτοκίνητό του/της παρκαρισμένο στη γωνία.
Και όταν θα κάνετε την επόμενη σχέση σας, απλά θα πρέπει να αποδεχθείτε το γεγονός ότι μπορεί να μην ξανανιώσετε ποτέ έτσι – μπορεί να μην αισθανθείτε αυτό το τρελό πάθος – και αυτό είναι εντάξει. Μπορεί να μην τον/την χρειάζεστε ή να μην θέλετε να τον/την καταβροχθίσετε κάθε φορά που τον/την βλέπετε.
Όμως θα είστε υγιείς κι ευτυχισμένοι. Θα είστε η προτεραιότητά σας και θα έχετε μια ισορροπημένη ζωή, σωστά;
Ώρα να ξεκόψετε
Μόλις τελείωσα αυτή τη σχέση, έκλαψα με τέτοια δύναμη, που δεν ήξερα ότι είχα.
Κατέρρευσα στο χαλί και έκλαιγα με αναφιλητά για μέρες. Δεν μπορούσα να φάω, δεν μπορούσα να ασκηθώ από την αδυναμία ώσπου κατέληξα να πέσω στο κρεβάτι με υψηλό πυρετό και γρίπη σε πλήρη έξαρση – υποθέτω ότι αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο το σώμα μου, τον έβγαλε από το δέρμα μου. Ένιωθα σωματικό πόνο.
Ήθελα να τον πάρω τηλέφωνο, ακόμη κι αν μαλώναμε μόνο. Ένιωθα αξιολύπητη και χωρίς σκοπό. Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω με τον εαυτό μου από το να κοιμάμαι, να βυθίζομαι στη γεμάτη μπανιέρα και να κλαίω στο πάτωμα με το σώμα μου κουλουριασμένο γύρω από το μαύρο λαμπραντόρ μου, τη Beignet.
Πέρασαν μέρες, έπειτα εβδομάδες ώσπου συνειδητοποίησα ότι δεν τον είχα σκεφτεί για μερικές ώρες. Τελικά, έναν μήνα περιίπου μετά, αισθανόμουν και πάλι χαρούμενη, αισιόδοξη και ανυπομονούσα να προχωρήσω στη ζωή μου και να βρω μια καλύτερη ευτυχία, μια ισσοροπημένη ευτυχία – χωρίς πόνο στο τέλος κάθε όμορφης στιγμής.
Και το έκανα. Αυτά που έμαθα κατά τη διάρκεια αυτού του αυτοβασανισμού άξιζαν τον κόπο, γιατί ήξερα πώς να αγαπήσω αγνά κι αληθινά, ήξερα πώς να είμαι καλή με κάποιον και τέλος, ήξερα πώς να είμαι καλή με τον εαυτό μου.
Δεν ξέρεις στα αλήθεια πώς να δεχτείς ή να δώσεις την αγάπη μέχρι να βιώσεις τον πόνο. Η αγάπη είναι εύκολο πράγμα.
Οι σχέσεις θέλουν δουλειά.
Και μερικές φορές, απλά δεν προχωρούν. Και δεν θα προχωρήσουν ποτέ.
Όσο βαθιά κι αν τον/την αγαπάτε – μέχρι τα βάθη της ψυχής σας, με κάθε σας ανάσα, αυτός/ή είναι σαν ένα ναρκωτικό.
Το λαχταράς, αλλά σε “σκοτώνει”.
Είστε σε μια άσχημη σχέση. Και τότε είναι που πρέπει να χωρίσετε.
Όμως αυτό είναι το πιο βασανιστικό από όλα, γιατί είναι σαν να σπάτε την καρδιά σας. Είναι σαν να σκίζετε την καρδιά σας στα δύο, ακόμη κι αν είστε εσείς εκείνοι που απομακρύνεστε από τη σχέση.
Το να είστε σε μια άσχημη σχέση μπορεί να σας οδηγήσει στη κατάθλιψη, σε ανασφάλειες που θα σας ακολουθούν μια ζωή, σε ανθυγιεινές συμπεριφορές και σκέψεις, και σε μια προσωρινή απώλεια του εαυτού σας.
Το να φύγετε, μπορεί να σας κάνει να πεθυμήσετε το χαμόγελό του/της, αλλά αν θέλετε να είστε ειλικρινείς, το δικό σας, σας λείπει περισσότερο.
Ήρθε η ώρα να φύγετε. Τρέξτε αν αυτό είναι απαραίτητο.
Αλλάξτε τον αριθμό του τηλεφώνου σας, προωθήστε αλλού τα email του/της, μπλόκαρετέ τον/την στο Facebook αν χρειαστεί.
Σταματήστε να τον ακολουθείτε στο Twitter. Μην περνάτε από το σπίτι του. Κόψτε τον/την, μια κι έξω.
Τελικά η αγάπη σας θα ξεφτίσει και θα σταματήσετε να τον/την σκέφτεστε κάθε λεπτό. Ώσπου μια μέρα θα συνειδητοποιήσετε ότι δεν τον έχετε σκεφτεί μέρες ολόκληρες.
Και σύντομα θα ξεθωριάσει κι αυτός/αυτή. Μοιάζει λίγο με το να πρέπει να ασκηθείς, όταν δεν το θες και τόσο πολύ : Μια επιπλέον μέρα άσκησης, είναι μια μέρα παχυσαρκίας λιγότερη, είναι μια μέρα πιο κοντά στο να πετύχεις τον στόχο σου.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους χωρισμούς : Το να είστε μαζί μια μέρα λιγότερη, είναι μια μέρα πιο κοντά στο να είστε ευτυχισμένοι.
Να θυμάστε (κλισέ αλλά αληθινό) πως όταν μία πόρτα κλείνει, μια άλλη πάντα ανοίγει...!!!
Laurel House-Σύμβουλος σχέσεων
Μετάφραση-επιμέλεια:
Κλεοπάτρα Τσιτσιπά
http://www.psixologikosfaros.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου