Όλα τα κέντρα είναι αλληλένδετα και αλληλεπιδρώμενα. Το ότι εμείς επικεντρωνόμαστε σε κάποιο, είναι γιατί υπάρχει μια εργασία για το καθένα που έχει σηματοδοτήσει και την αφύπνισή μας, η οποία δεν μπορεί να συντελεστεί με μιας.
Σε έναν άνθρωπο, όλα σχεδόν τα κέντρα είναι μπλοκαρισμένα, γιατί κανένας μη αφυπνισμένος, δεν γνωρίζει για την ύπαρξή του, σχεδόν τίποτα, εκτός από αυτό «που νομίζει ότι είναι».
Έτσι ξεκινάμε να μάθουμε την πραγματική μας ταυτότητα και να αναπτύξουμε την σωστή σχέση με τον εαυτό μας, από τα κάτω κέντρα.
Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ποιος είναι ο εαυτός μας, όπως επίσης είναι σημαντικό να μάθουμε να αποταυτιζόμαστε από τα υλικά αποκτήματα.
Συνήθως οι μη αφυπνισμένοι άνθρωποι ταυτίζονται με τα περιουσιακά στοιχεία τους και είναι «αυτό που έχουν»…
Για να κρατήσουν, λοιπόν, «αυτό που έχουν», το παρεμβάλουν μεταξύ αυτού που αισθάνονται και αυτού που νομίζουν ότι είναι. Έτσι επέρχεται η συνειδησιακή σύγχυση για τον εαυτό μας, και φυσικά το μεγάλο μπλοκάρισμα στο σημαντικό κέντρο της ύπαρξης, που είναι η καρδιά.
Ο «εγωισμός» δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η έκφραση αυτής της σύγχυσης, η οποία ελέγχεται από τον νου μας και τις σκέψεις μας.
Ο νους και οι σκέψεις μας δεν προέρχονται από ένα τέλεια λειτουργικό 7ο κέντρο (κορώνα), αλλά από το ηλιακό μας πλέγμα, δηλαδή το 3ο κέντρο, που έχει τον ρόλο του διαχειριστή των συναισθημάτων.
Το 7ο κέντρο «ανοίγει» εύκολα, είτε με τον διαλογισμό, είτε με μυήσεις και συντονισμούς, είτε με πνευματική εργασία και φέρνει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με το «υψηλότερο» πεδίο του, χωρίς προηγουμένως να έχει ανακαλύψει το «χαμηλότερο» και την αξία του στην υπηρεσία του πνεύματος και της ψυχής του.
Έτσι, ενώ γνωρίζει για αυτό το «υψηλότερο» πεδίο του, που θα το ονομάσουμε Ανώτερο Εαυτό, δεν μπορεί να το εκφράσει στην φυσική πραγματικότητά του, γιατί υπάρχει η μη κατανόηση του ρόλου της προσωπικότητας και του χαρακτήρα αυτού του «χαμηλότερου» πεδίου του, που θα το ονομάσουμε «εγώ»…
Η συνειδησιακή σύγχυση διαχωρίζει τον Εαυτό σε τρία μέρη… Το «υψηλότερο», την ψυχή και το «χαμηλότερο. Στην προσπάθειά του ο άνθρωπος να διαχειριστεί αυτήν την τριπλή φύση του εαυτού του, αυτομαστιγώνεται… Και αυτό σημαίνει ότι κρίνει το «χαμηλότερο» μέρος του, εξιδανικεύοντας το «υψηλότερο».
Η ψυχή είναι ένα πεδίο που δεν μπορεί να διερευνήσει, γιατί δεν κατανοεί ότι το ψυχικό του πεδίο περιέχει τα συναισθήματα. Αποφεύγοντας λοιπόν να τα βιώσει, απομονώνει αυτόματα το κέντρο της καρδιάς, με αποτέλεσμα να φοβάται, αυτό που θεωρεί «υψηλότερο» μέρος και την κριτική του για την ζωή του.
Αγγίζοντας με συνέπεια τα συναισθήματα μας, εργαζόμαστε «θεωρητικά» με τα κάτω κέντρα μας, δηλαδή με το «χαμηλότερο» πεδίο του εαυτού μας, αποσαφηνίζοντας τον ρόλο του στην αυτοέκφραση του Εαυτού. Η γνώση και η αποδοχή αυτού του μέρους μας, μας οδηγεί στην κατανόηση του ρόλου του και στην υπηρεσία της θειότητας του Εαυτού μας, μέσα από την αγάπη.
Έτσι ξεκινώντας από το 2ο κέντρο που ορίζει ουσιαστικά την σεξουαλική ζωτική μας ενέργεια, αποσαφηνίζουμε την δημιουργικότητα και τον πόθο για ζωή, για να κατανοήσουμε ότι «αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε» (2ο) δεν μπορεί να απομονωθεί σε ένα εγωιστικό πλαίσιο, αλλά συνεχώς διευρύνεται σε «αυτό που θέλουμε να είμαστε» (3ο).
Η εργασία μας με τον εαυτό μας, αγγίζει τα δύο κάτω κέντρα (2ο και 3ο), ώστε γνωρίζοντας αυτό που νομίζαμε ότι είμαστε, «ξεγυμνώνουμε» αυτό που θέλουμε να είμαστε, στο 4ο κέντρο μας! Θεϊκή αγάπη, ανιδιοτέλεια, ταπεινότητα, συγχώρεση, μεταλλάσσει αυτό που θέλουμε να είμαστε, σε ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ, μια και το θέλω εναρμονίζεται με το ΘΕΛΩ της θειότητας του Εαυτού μας.
ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΣΟΥ, και όχι το θέλημά μου, είναι η επιβεβαίωση του Εαυτού μας που αυτοπραγματώνεται πια από το 1 ο κέντρο, αυτό της ζωής μας με ουσία.
Η «αποκατάσταση» του δυναμικού μας σε πλήρη ανάπτυξη, ανοίγει το 5ο κέντρο και μπορεί να εκφραστεί ο θεϊκός Λόγος, μέσα από τον ΕΑΥΤΟ μας.
Από εκεί πια ξεκινά η υπηρεσία μας στο θεϊκό σχέδιο, προτάσσοντας τον Εαυτό μας σαν μετασχηματιστή των ενεργειών που προέρχονται από το ψυχικό πεδίο των ανθρώπων…
Ο Ανώτερος Εαυτός μας είναι ένα υπαρκτό πεδίο αγνής συνειδητότητας, που δρα καταλυτικά στην φυσική μας ζωή, εναρμονίζοντας την ανθρώπινη φύση με την θεϊκή.
Δεν είναι, αόριστα, κάποιος έξω από εμάς, είναι όμως ένα «απομονωμένο» μέρος της φυσικής μας ύπαρξης, μια και η ολότητά μας περιλαμβάνει και το πνευματικό μας πεδίο, που δυστυχώς οι άνθρωποι το αντιμετωπίζουν σαν κάτι εξωτερικό, θεωρώντας τον εαυτό τους «μικρό» για να αγγίξει τον θεό…
Ο θεός έρχεται σε ενσάρκωση, κι αυτό σηματοδοτεί την εμπειρία της φυσικής μας ζωής, που δεν καταλύει τα όρια της φυσικής μας έκφρασης, αλλά τα διευρύνει σε αιώνια ζωή… Η θειότητα της αγάπης δεν οριοθετείται με πράξεις και συμπεριφορές, αλλά εκδηλώνεται πηγαία από την αγνότητα της που αυτοπραγματώνει την ψυχή μας μέσα από την πνευματική φύση μας, που οι άνθρωποι ονομάζουν Ανώτερο Εαυτό.
Βάσω Νικολοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου