Παρατηρώ κάποιες αγιογραφίες που απεικονίζουν το Χριστό στο σταυρό και διακρίνω μια κακομοιριά και ένα πόνο, αντί για ταπεινότητα και γαλήνη. Αναρωτιέμαι γιατί;
Σαν παιδί μου μιλούσαν για το Χριστό. Το καλό Χριστούλη που θέλει τα παιδάκια του κόσμου να ακούν τους γονείς τους και να κάνουν αυτό ή εκείνο και όλα αυτά που βολεύουν τους ενήλικους.
- ''Ναι αλλά ποιος είναι αυτός ο Χριστούλης; Τι έκανε αυτός ο κυριούλης για να ζητάει τέτοια συμπεριφορά από εμάς, τα παιδιά'' ; σκεφτόμουν με απορία.
- ''Σταυρώθηκε και αναστήθηκε για χάρη μας '', μου απαντούσαν.
- ''Ε και; Τι σημασία έχει αυτό για εμένα που είμαι παιδί; Γιατί χρειάζεται να κάνω κάτι για αυτό; Γιατί χρειάζεται να είμαι καλό παιδί '';
Απαντήσεις που ποτέ δεν πήρα και υποδείξεις συμπεριφοράς στο όνομα ενός Χριστού που σταυρώθηκε για εμάς.
Κάποιες άλλες φορές πάλι, είχα ακούσει κάποιες παραβολές του Χριστού, αλλά ήταν κάτι ξένο για εμένα και για τον ίδιο τον αφηγητή. Ο Χριστός, ένας τέλειος άνθρωπος, ένας Θεός, το ιδανικό και από κάτω όλοι εμείς- οι κοινοί θνητοί, οι αμαρτωλοί. Ένας Χριστός ξένος και μακρινός και το δίδαγμα ήταν να πιστεύουμε σε αυτόν και να προσευχόμαστε για να μας σώσει. Γιατί να μας σώσει;
Γιατί; Κάθε φορά με έτρωγε η ίδια ερώτηση και η ίδια απορία.
''Χριστέ μου συγχώραμε'', άκουγα κάποιες άλλες φορές και αναρωτιόμουν, τι το κακό να έχει κάνει ένας άνθρωπος που ζητάει από τον υπεράνθρωπο Χριστό να τον συγχωρέσει; Και μόνο ο Χριστός έχει το δικαίωμα να συγχωρεί;
Κανείς δεν μπόρεσε να μου δώσει απαντήσεις που να με ικανοποιήσουν. Απαντήσεις που να ακουμπήσουν την καρδιά μου για να νιώσω το λόγο για τον οποίο αξίζει να μνημονεύω το Χριστό. Απαντήσεις που να φέρουν το Χριστό κοντά μου, όχι σαν κάτι ξένο και απόμακρο, αλλά σαν κάτι δικό μου και ουσιαστικό.
Ακόμα και τώρα, που μεγάλωσα πια, παρατηρώ τις συμπεριφορές κάποιων θρησκευόμενων ανθρώπων. Νηστεία τις επίσημες γιορτές, παρακολούθηση όλων των μυστηρίων της εκκλησίας, τυπική ευγένεια και συμπεριφορά. Μια καλοστημένη υποκρισία και ένα ψεύτικο φαίνεσθε.
Και αναρωτιέμαι γιατί; Γιατί έχει χαθεί η ουσία; Γιατί έχει χαθεί η Χρηστική ενέργεια;
Ο Χριστός είναι ο μεγάλος Διδάσκαλος που ενυπάρχει μέσα στο καθένα μας. Είναι εκείνη η αίσθηση γαλήνης και μακαριότητας που αισθανόμαστε κάθε φορά που κάνουμε κάτι που εξυπηρετεί και προάγει το ανώτερο καλό.
Είναι το σύμβολο της αγάπης, της αυθόρμητης υπηρεσίας και προσφοράς προς το συνάνθρωπο αλλά και προς τον εαυτό μας.
Είναι η καλή κουβέντα και το απαλό άγγιγμα σε ένα πονεμένο συνάνθρωπο.
Είναι το «Όχι» στο παιδί μας, όταν με αγάπη του απαγορεύουμε κάτι που δεν είναι χρήσιμο.
Είναι η αγκαλιά και η φροντίδα που δίνουμε σε κάποιον που αγαπάμε.
Είναι η συνέπεια με την οποία εκτελούμε την εργασία μας.
Είναι η αγνή πρόθεση με την οποία κάνουμε ή επιλέγουμε να μην κάνουμε κάτι.
Είναι η θετική στάση με την οποία αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα μας.
Είναι η χαρά με την οποία εκτελούμε τις οικογενειακές μας υποχρεώσεις.
Είναι το χαμόγελο στα μάτια ενός περαστικού.
Είναι τα λόγια ενθάρρυνσης και ενδυνάμωσης που λέμε σε κάποιον που έχει απογοητευτεί.
Είναι η ηρεμία με την οποία αντιμετωπίζουμε μια δύσκολη κατάσταση.
Είναι η σκέψη “δεν πειράζει” όταν κάποιος μας πληγώνει.
Είναι η ειλικρίνεια και η πραότητα με την οποία επικοινωνούμε τα συναισθήματα μας και δηλώνουμε τις ανάγκες μας και τα θέλω μας.
Είναι η σιωπή, όταν δεν έχουμε κάτι χρήσιμο να πούμε.
Είναι ο σεβασμός και η αγάπη που δείχνουμε στον εαυτό μας.
Είναι η αποδοχή και η συγχώρεση του εαυτού μας όταν διαπιστώνουμε ότι κάναμε λάθος.
Είναι η εντιμότητα να παραδεχτούμε ότι κάναμε λάθος.
Είναι η γενναιοδωρία με την οποία προσφέρουμε το χρόνο μας, τις υπηρεσίες μας, το χαμόγελο μας.
Είναι η εμπιστοσύνη που δείχνουμε στη ζωή.
Ο Χριστός είναι μέσα σε όλα όσα κάνουμε. Δεν χρειάζεται να νηστεύουμε το κρέας για να θεωρούμαστε άξιοι να κοινωνήσουμε, να μετέχουμε στην θεία κοινωνία. Μετέχουμε έτσι και αλλιώς, αλλά χρειάζεται να εξαγνίσουμε το σώμα μας από τις τοξίνες της ύλης, αλλά χρειάζεται να εξαγνίσουμε και τα συναισθήματα μας απέχοντας από μίση, κακίες, φθόνο, θυμό καθώς και το νου μας απέχοντας από σκέψεις κρίσης, κριτικής, αμφιβολίας, ανησυχίας.
Μπορούμε να απέχουμε κάθε μέρα και με συνείδηση από όλα αυτά; Τότε είμαστε ένα με το Χριστό, βαδίζουμε στο δρόμο μαζί του, μετέχουμε στη χάρη του και γινόμαστε οι ίδιοι ένα παράδειγμα Χρηστικής ουσίας στην πραγματικότητα μας. Αυτή είναι η ουσία.
Αλλά το μεγαλύτερο ''αμάρτημα'' είναι να απέχουμε από όλα αυτά προσποιητά ή καταπιέζοντας τα αληθινά μας συναισθήματα από φόβο ότι δεν είμαστε άξια παιδιά του Θεού και από το φόβο της τιμωρίας και της αμαρτίας.
Σαν παιδιά του Θεού δεν είμαστε τέλειοι, δεν είμαστε ακόμα θείοι και για αυτό ο πατέρας δεν μας τιμωρεί, δεν μας ζητάει ανταλλάγματα των όσων έχει κάνει για εμάς. Η αγάπη του Θεού είναι πλήρης είναι άνευ όρων, άνευ προϋποθέσεων.
Είναι πάντα κοντά μας σαν καλός πατέρας ακόμα και όταν εμείς ζούμε μια άσωτη ζωή, με υπομονή και καρτερικότητα αλλά προπάντων με βαθιά αγάπη, μας περιμένει, μας περιμένει να επιστρέψουμε, όταν πραγματικά το αισθανθούμε και θελήσουμε να το κάνουμε.
Εμείς οι άνθρωποι ερμηνεύουμε την αγάπη του Θεού με όρους ανθρώπινους και ανταλλάγματα και τιμωρίες. Δεν υπάρχουν όλα αυτά. Όχι τουλάχιστον από εκείνον.
Γι’ αυτό επιβάλλεται να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, να είμαστε ειλικρινείς με τα συναισθήματα μας και τις σκέψεις μας, χωρίς φόβο της κρίσης και της τιμωρίας ενός Θεού που βλέπει τα πάντα και τα κρίνει και είναι έτοιμος να μας κατατάξει σε αυτούς που θα πάνε στην κόλαση ή στο παράδεισο. Όχι! Ο Θεός είναι αγάπη και η αγάπη δεν κρίνει, δεν πιέζει, δεν καταδικάζει, δεν τιμωρεί, παρά μόνο συγχωρεί και προσφέρει.
Ερμηνεύσαμε το ευαγγέλιο με τους δικούς μας ανθρώπινους όρους και το περιορισμένο μας νου στη προσπάθεια μας να κατανοήσουμε τα λόγια του Χριστού. Προσαρμόσαμε τις αλήθειες των λόγων του στην στιγμή και στα δεδομένα της κοινωνίας και όχι το αντίστροφο.
Και κάπως έτσι απομνημονεύσαμε τα λόγια του Χριστού και τα μεταφέραμε από γενιά σε γενιά χωρίς ζωή, χωρίς ενέργεια. Γιατί τα λόγια του Χριστού χρειάζεται να ερμηνευτούν ξανά σήμερα που το ανθρώπινο είδος έχει κάνει βήματα αφύπνισης και εξέλιξης και μπορεί να συλλάβει μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας και να αισθανθεί περισσότερο την αγάπη Του.
Ας ανοίξουμε το νου και την καρδιά μας και ας αφήσουμε την αγάπη του Χριστού να επισκιάσει τις καρδιές και τις διάνοιες μας με την ευκαιρία των άγιων ημερών που έρχονται.
© Χρύσα Ευαγγέλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου