Όσο μεγαλύτερη είναι η θλίψη τόσο μεγαλύτερη είναι και η οργή.
Η οργή πιάνει χώρο από το βάρος της, το οποίο σου απαγορεύει την εσωτερική χαρά.
Η οργή είναι ένας εσωτερικός «σύμβουλος». Ο οποίος μας δείχνει μία ένσταση με ένταση. Η οργή σημαίνει «έχασα τον έλεγχο».
Μπορείς να ρωτήσεις τον εαυτό σου, μέχρι που θέλω να έχω τον έλεγχο ? Γιατί θέλω να έχω τον έλεγχο ? Τι θέλω να ελέγχω ?
Σε κάθε έναν από μας υπάρχουν εσωτερικές «μπάλες» ενέργειας. Αυτές οι μπάλες συνήθως γεμίζουν από συναισθήματα. Το ζητούμενό μας είναι να φτάσουν αυτές οι «μπάλες» να γεμίσουν απόλυτα με αγάπη.
Αυτές οι «μπάλες» είναι τα κύτταρά μας. Έτσι όταν κάποιες μπάλες μας είναι γεμάτες από οργή, δεν μένει χώρος για την χαρά. Κι έτσι η χαρά μοιάζει επιφανειακή. Νιώθουμε ότι δεν «κρατάει» για πολύ και έτσι είναι.
Γιατί μέσα μας υπάρχει η οργή. Η οργή ακουμπάει τις διπλανές μας «μπάλες» και τους μεταδίδει την θλίψη με αποτέλεσμα οι «μπάλες» μας αυτές αφού η μία ακουμπάει την άλλη να επηρεάζονται και να μας αλλάζουν εντελώς την πυκνότητα στο σώμα μας.
Τι θα πει αλλάζει η πυκνότητα στο σώμα ? Εμείς την καταλαβαίνουμε ?
Αλλάζει η πυκνότητα στο σώμα, θα πει «μπούκωσα», θα πει «πνίγομαι», θα πει «νιώθω χωρίς ενέργεια». Είναι ακριβώς όπως η αίσθηση του να είμαστε σε έναν χώρο που έχει πολλή κάπνα και δεν μπορούμε να πάρουμε καλή ανάσα. Είναι σαν την αίσθηση που έχουμε όταν βρισκόμαστε σε μέρος που έχει πολύ θόρυβο.
Αυτά βιώνει το σώμα μας όταν αλλάζει η πυκνότητά του και τα εκδηλώνει με τρόπους ανάλογους ή θα αλλάξουμε διάθεση ή θα νιώθουμε ότι δεν έχουμε δυνάμεις ή θα έχουμε μικρόπονους.
Η οργή όταν υπάρχει μέσα στο σώμα και συσσωρεύεται μέσα σε αυτό εκδηλώνεται ως θλίψη. Κατά κάποιο τρόπο μαγκώνει όλο το νευρικό μας σύστημα και θα γίνουμε πιο ευέξαπτοι σε αρκετούς τομείς.
Η θλίψη λοιπόν που μπορεί να νιώθω είναι «δεμένη με ένα σχοινί» από την άλλη μεριά με την οργή μας. Η οργή μας, μας λέει ότι «χάσαμε» τον έλεγχο. Νιώθουμε έρμαια των καταστάσεων, των υποχρεώσεων και των σχέσεών μας.
Άρα όταν νιώθω θλίψη και αισθάνομαι «βάρος» εσωτερικά και συναισθηματικά ας ρωτήσω τον εαυτό μου. Ποιον έλεγχο νιώθω ότι έχασα ? Που και σε ποιο σημείο αισθάνομαι ότι η ζωή με ελέγχει και νιώθω ότι δεν έχω τον τρόπο να ελευθερωθώ ?
Οι ερωτήσεις αυτές με τη συχνότητά τους και την επανάληψή τους θα μας οδηγήσουν να αποκτήσουμε «εικόνα» και να δούμε την αιτία της οργής μας η οποία μετατράπηκε σε θλίψη. Θα μας οδηγήσουν να δούμε σε ποιους τομείς «χάσαμε» τον έλεγχο.
Μέσα από αυτές τις εικόνες μπορώ να μιλήσω με τον εαυτό μου και να του εξηγήσω πως δεν είναι πάντα εφικτό να έχω τον έλεγχο και πως δεν είναι όλα δική μου ευθύνη. Πώς η ζωή είναι ένας απρόβλεπτος σύμβουλος ο οποίος μας παραθέτει καθημερινά νέα κομμάτια είτε τα έχουμε επιλέξει, είτε όχι, είτε τα έχουμε προβλέψει, είτε όχι.
Απαλλάσσουμε το μυαλό μας αργά και σταδιακά από τύψεις και ενοχές που συνοδεύουν την οργή μας και η ζωή μας ως αποτέλεσμα, έχει μετατραπεί σε αργή και επίπονη στασιμότητα στους τομείς της οργής μας. Δηλαδή στους τομείς που εμείς θεωρούμε τους εαυτούς μας υπεύθυνους που χάσαμε τον έλεγχο.
Αντί λοιπόν για την οργή και την αργή στασιμότητα βάζω στο μυαλό μου την λέξη αρχή και εξηγώ στον εαυτό μου ότι μπορώ αυτό το απρόβλεπτο να το μετατρέψω σε πρόκληση ανάβασης. Όπου θεωρώ ότι έχω ή είχα την ευθύνη ζητάω συγνώμη με μία προσευχή και συγχωρώ και απαλλάσσω εμένα και την όποια κατάσταση.
Καλό είναι να θυμάμαι πως η θλίψη και η οργή δεν είναι καλοί σύμβουλοι στη ζωή μου γιατί με οδηγούν είτε σε άμυνα είτε σε επίθεση. Δηλαδή να φέρομαι αμυντικά και επιθετικά. Και αυτή την συμπεριφορά την κάνω κυρίως στον εαυτό μου.
Και αυτός που λαμβάνει όλο αυτό το μήνυμα είναι το ίδιο μου το σώμα. Το οποίο, όπως είπαμε και παραπάνω αλλάζει πυκνότητα και συχνότητα της αλλαγής θα με φέρει αντιμέτωπο με απώλειες συναισθηματικές και ασθένειες.
Όσο αδειάζουμε από την θλίψη - οργή θα γεμίζουμε από την δική μας εσωτερική αρμονική χαρά η οποία θα «εμβολιάσει» εκ νέου τα κύτταρά μας και αυτό το μήνυμα θα μεταφερθεί σε όλο μας το σώμα, στην διάθεσή μας και τελικά στο περιβάλλον μας. Όλα ξεκινούν από μέσα μας και η θεραπεία επίσης από μέσα μας θα αρχίσει. Με το να συζητήσω με τον εαυτό μου όλα όσα τον βαραίνουν.
Δωροθέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου