Ο ζητιάνος και το κασελάκι
Ήταν κάποτε στην Ισπανία, στους δρόμους της Βαρκελώνης, ένας ζητιάνος. Από μικρός καθόταν στο ίδιο σημείο, κάθε μέρα, και περίμενε να του δώσουν οι περαστικοί μερικά κέρματα για να μπορέσει να φάει.
Κάποια στιγμή, περνάει από εκείνον το δρόμο ένας γνωστός Πανεπιστημιακός καθηγητής της Ισπανικής Ιστορίας. Βλέπει τον ζητιάνο, γουρλώνει τα μάτια του και τρέχει προς το μέρος του.
“Ξέρεις τι είναι αυτό πάνω στο οποίο κάθεσαι;!;” του φωνάζει προτού καν προλάβει να πλησιάσει.
“Ένα παλιό κασελάκι που το έχω και κάθομαι πάνω του από τότε που γεννήθηκα!” του λέει με περηφάνια ο ζητιάνος.
“Ξέρεις, άνθρωπέ μου, ότι αυτό είναι ένα Ισπανικό σεντούκι θησαυρού;”
“Μα τι λες τώρα, αυτό είναι το κασελάκι μου, το έχω από μικρός.”
“Το έχεις ανοίξει ποτέ σου να το δεις; Έχει μεγάλο θησαυρό μέσα του!”
“Είσαι με τα καλά σου; Δεν ξέρεις τι λες! Όχι δεν το έχω ανοίξει και ούτε θέλω, προτιμώ να κάθομαι πάνω του και δε θέλω να το χαλάσω. Έχεις κανένα κέρμα;” του λέει ο ζητιάνος, περιμένοντας τον άγνωστο να φύγει.
Και έτσι, συνέχισε να κάθεται στη γωνιά του, περιμένοντας ελεημοσύνη απ’τους περαστικούς, χωρίς να έχει ιδέα τι υπήρχε κάτω απ’τα πόδια του για τόσα χρόνια…
Έχεις δει τον πλούτο που ήδη έχεις;
Έτσι είμαστε και εμείς, σαν και αυτόν τον ζητιάνο.
Βλέπεις, το μυστικό του εσωτερικού μας πλούτου, δεν είναι το πόσα πράγματα έχουμε – είναι το πόσα πράγματα είμαστε ευγνώμονες που έχουμε. Το πόσα πράγματα εκτιμούμε που έχουμε. Πόσο κατανοούμε την αξία τους;
Η Ευγνωμοσύνη είναι το επόμενο μεγάλο συναίσθημα Δύναμης, μετά την Αγάπη και τη ζεστασιά (δες σχετικά άρθρα). Και δεν υπάρχει πραγματική αγάπη χωρίς την Ευγνωμοσύνη.
Πόσα δώρα έχουμε στην καθημερινότητά μας που τα παίρνουμε για δεδομένα. Αλλά όταν τα χάσουμε, τότε μόνο καταλαβαίνουμε τι αξία είχαν πραγματικά για εμάς.
Είσαι υγιής; Περπατάς; Βλέπεις; Γεύεσαι; Τότε έχεις ήδη πολλά να είσαι ευγνώμων.
Αν κάτσεις λίγο να σκεφτείς πώς θα είναι αν τα χάσεις, μόνο τότε θα τα εκτιμήσεις.
Για παράδειγμα αναφέρω το χαρακτηριστικό ρητό :
“Η Υγεία είναι η Κορώνα στο κεφάλι του υγιούς
που μόνο ο άρρωστος άνθρωπος μπορεί να δει.”
ή
“Βλαστημούσα για το ότι δεν είχα παπούτσια,
μέχρι που είδα τον άνθρωπο που δεν είχε πόδια.”
Πόσοι από εμάς παίρνουμε την υγεία μας για δεδομένη;
Πόσοι από μας παίρνουμε τα πρόσωπα που αγαπάμε και μας αγαπούν για δεδομένα;
Είναι φυσικό και είναι θέμα χρόνου το πότε θα αρχίσει να συμβαίνει αυτό. Έτσι είναι καλωδιωμένος ο εγκέφαλός μας εδώ και χιλιάδες χρόνια:
Να εστιάζει στα αρνητικά, στα οποία προσδίδει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα (γιατί ήταν δυνητικά θανατηφόρα – οπότε προσέφερε ένα εξελικτικό πλεονέκτημα).
Και ταυτόχρονα να μην βλέπει τα καλά, που είναι πιο φευγαλέα και εύκολα να ξεφύγουν της προσοχής σου, παρ’όλο που είναι αφάνταστα περισσότερα.
Σταμάτα για 5 λεπτά και άρχισε να κοιτάς το πόσα πράγματα έχεις στη ζωή σου για τα οποία θα μπορούσες να είσαι ευγνώμων.
Πράγματα που αν τα έχανες, από τη μία στιγμή στην άλλη, θα πονούσες.
Πράγματα που κάποτε ήταν επιθυμίες και όνειρα και τώρα τα έχεις για δεδομένα, ή που όταν τα χάσεις στο μέλλον ξέρεις ότι θα σου στοιχίσει πάρα πολύ.
· Πώς θα εκτιμήσεις τη ζωή σου, αν δεν έχεις σκεφτεί το θάνατό σου; Το ότι θα τ’αφήσεις όλα πίσω;
· Πώς θα εκτιμήσεις την οικογένειά σου και τα αγαπημένα σου πρόσωπα, αν δεν έχεις σκεφτεί ότι όλοι κάποια στιγμή θα φύγουν;
· Πώς θα εκτιμήσεις την ελευθερία σου, αν δεν έχεις σκεφτεί τη φυλάκισή σου;
· Πώς θα εκτιμήσεις την υγεία σου, αν ξεχνάς το πώς ένοιωθες όταν ήσουν άρρωστος;
· Πώς θα εκτιμήσεις τις παρέες, αν ξεχνάς το πώς ένοιωθες όσο ήσουν μόνος;
Πόσο διαφορετικά θα ζούσαμε, αν κάθε μέρα σκεφτόμασταν το πόσο λίγο χρόνο έχουμε;
Πόσες συζητήσεις θα γίνονταν αλλιώς, πόσες επιλογές θα ήταν διαφορετικές, πόσα πράγματα που φοβόμαστε θα τολμούσαμε, πόσο πιο πολύ θα εκτιμούσαμε την κάθε στιγμή; Πόσα πράγματα παραπάνω ή λιγότερα θα λέγαμε, πόσο λιγότερο φόβο θα νοιώθαμε και πόσο περισσότερο θα ζούσαμε;
Θες το μεγαλύτερο αντίδοτο για το φόβο και τη λύπη; Ναι, καλά το κατάλαβες :
Είναι η ευγνωμοσύνη.
Η μεγαλύτερη λύπη δεν είναι όταν χάνουμε κάτι ή κάποιον.
Η μεγαλύτερη λύπη είναι όταν το/τον/την χάνουμε και καταλαβαίνουμε για πρώτη φορά πως δεν είχαμε καταλάβει την αξία του – δεν το είχαμε εκτιμήσει αρκετά.
Όταν καταλαβαίνουμε πως έμειναν άρρητα (ανείπωτα) πολλά λόγια, ή ειπώθηκαν άλλα που δεν έπρεπε. Πως έμειναν άλυτα πολλά ζητήματα.
Ο καλύτερος αποχωρισμός είναι όταν πλέον δεν έχουν μείνει άλλα πράγματα να ειπωθούν και από τις δύο μεριές.
Συζητάμε συχνά μέσα στην καθημερινότητά μας για πλούτο, και πως δεν τον έχουμε και πως μας λείπει το ένα και το άλλο. Και ταυτόχρονα ζητιανεύουμε για προσοχή, εκτίμηση και αναγνώριση από τους άλλους, σαν τον ζητιάνο της ιστορίας.
Όταν ο πραγματικός Πλούτος βρισκόταν όλη την ώρα κάτω απ’τα πόδια μας.
Καλλιεργώντας και ζώντας περισσότερο αυτή τη συναισθηματική κατάσταση της ευγνωμοσύνης, κάθε μέρα, η ζωή σου θα εμπλουτιστεί περισσότερο απ’όσο θα μπορούσες ποτέ σου να διανοηθείς.
Καλλιεργώντας την Ευγνωμοσύνη, είναι το να καλλιεργείς την ίδια τη Ζωή.
Οι πιο ευτυχισμένοι και παθιασμένοι άνθρωποι στη Γη, ξυπνούν κάθε μέρα και ευχαριστούν που είναι ζωντανοί.
Με ρωτάνε πώς μπορώ να είμαι τόσο χαρούμενος και με τόση ενέργεια, και να μην επηρεάζομαι συναισθηματικά από πολλές καταστάσεις.
Αυτή είναι η απάντηση.
Το “ευχαριστώ για …” που με ακούνε πολλοί να λέω συχνά. Και το λέω ακόμα πιο συχνά από μέσα μου, και το νοιώθω. Γιατί πώς μπορώ να μην εκτιμώ αυτά που έχω;
Πολλοί νομίζουν ότι το πεις ευχαριστώ είναι από καλοσύνη, για τα τυπικά καλής κοινωνικής συμπεριφοράς.
Όμως το νόημα είναι άλλο όταν λες ευχαριστώ για κάτι συγκεκριμένο και το εννοείς.
Γιατί αυτό δείχνει πως εκτιμάς αυτό που σου δόθηκε. Και το νοιώθεις πολύ περισσότερο και εσύ και ο άλλος.
Άκουγα τις προάλλες ένα interview του Gary Vaynerchuk (Gary V) με τον Tony Robbins.
Κάποιος τους ρώτησε για το πώς γίνεται να εκτιμούν τόσο τη ζωή τους και την κάθε τους ημέρα και να είναι τόσο χαρούμενοι.
Η απάντηση του Robbins ήταν πως ξυπνάει κάθε μέρα και αφήνει τον εαυτό του να νοιώσει απέραντη ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που έχει, ξεκινάει από οικογένεια και φίλους, και επεκτείνεται.
Και μου έκανε εντύπωση η απάντηση – αυτό που κάνει ο Gary V, γιατί είναι τόσο ισχυρό και περίεργο:
Κάθε πρωί, ξυπνάει, και για λίγα δευτερόλεπτα αναλογίζεται πώς θα αισθανόταν αν ανακάλυπτε πως μέσα στο βράδυ είχε πεθάνει όλη του η οικογένεια.
Μακάβριο;
Και όμως τον κάνει τόσο ευγνώμων που είναι όλοι ζωντανοί, και μπορεί να εκτιμά πολύ περισσότερο την κάθε στιγμή μαζί τους. Ό,τι και να συμβεί μέσα στη μέρα του δε συγκρίνεται με αυτόν τον πόνο.
Σκέψου μόνο τι δύναμη δίνει στον άνθρωπο η σύγκριση με αυτόν τον πόνο.
Τι μπορείς να κάνεις
Καθημερινά εξέφραζε ενεργά, μέσα από σκέψεις και πράξεις, την εκτίμηση και την αγάπη σου για όλα τα δώρα που η Ζωή σου χάρισε. Για τους ανθρώπους, τις εμπειρίες, το γέλιο, τις συζητήσεις, τη σύνδεση, το παιχνίδι, τη χαρά και τις στιγμές που σου έδωσε την ευκαιρία να ζήσεις.
Αφιέρωσε 5 λεπτά τώρα, να αναλογιστείς πόσα πράγματα έχεις που εάν τα έχανες θα σου κόστιζε. Πώς θα ένιωθες τότε; Και πώς νοιώθεις τώρα που τα έχεις; Αυτό θα σου δώσει πραγματική Δύναμη.
Κάνε μία λίστα αν θες, με 5 ή 10 ή 50 πράγματα τα οποία πραγματικά εκτιμάς.
Και κάν’το αυτό κάθε μέρα, πρωί ή βράδυ, στο μυαλό σου ή σε χαρτί, για 5 λεπτά ή όσο θες. Την ώρα που φτιάχνεις τον καφέ σου. Την ώρα που βουρτσίζεις τα δόντια σου. Την ώρα που κάνεις μπάνιο. Την ώρα που φεύγεις απ’το γραφείο ή τη δουλειά σου. Όταν σε πιάνει κόκκινο φανάρι στην κίνηση. Την ώρα που πέφτεις να ξαπλώσεις. Συνέδεσέ το σε κάτι που ήδη κάνεις, και βάλ’το στην καθημερινότητά σου.
Και δες πόσο πλούσιος είσαι και δεν το ήξερες.
Κάθε φορά που αισθάνεσαι λυπημένος, μπορείς να το κάνεις αυτό μέχρι που να δακρύσεις. Δεν σου λέω πως θα φύγει η λύπη. Αλλά θα την κάνει πολύ πιο γλυκιά – θα την μεταμορφώσει.
