Το ψυχοθεραπευτικό αίτημα της ενηλικίωσης : Η αμφιθυμία & οι προοπτικές
Ναι, οι γονείς σου μπορεί να σε χρησιμοποίησαν, να σε κακομεταχειρίστηκαν όσο ήσουνα παιδί.
Την επίγνωση των συναισθημάτων σου για την όποια χρησιμοποίηση δέχτηκες την χρωστάς σήμερα μόνο στον εαυτό σου.
Ίσως, κατά την διάρκεια της αυτογνωστικής σου εργασίας, χρειαστείς να τους μιλήσεις για ό,τι δεν τους μίλησες.
Να μοιραστείς με τους γονείς σου όλα αυτά που σε πλήγωσαν στην σχέση σου μαζί τους, όταν ήσουν παιδί ή/και έφηβος.
Ναι, έχουν κάποιο μερίδιο οι γονείς σου στο γεγονός ότι δεν βίωσες ολοκληρωμένα την βρεφική, παιδική, και εφηβική σου ηλικία.
Δεν είναι όμως οι γονείς σου υπεύθυνοι για το γεγονός ότι εσύ σήμερα ακόμα φοβάσαι να ενηλικιωθείς.
Δεν είναι σήμερα κανείς άλλος υπεύθυνος, εκτός από σένα, για την δική σου επιλογή, ή για την αδυναμία σου να επιλέγεις ελεύθερα την ενηλικίωση σου ως δυνατότητα.
Το σημαντικότερο λοιπόν είναι εσύ τώρα να αναλάβεις την ευθύνη για τα συναισθήματα σου, ή για την απροθυμία σου να τα γνωρίσεις, την απροθυμία σου να μεγαλώσεις.
Να αναγνωρίσεις την οργή, την θλίψη σου, να τα αποδεχτείς, και να τα χρησιμοποιήσεις σαν σκαλιά στην όποια πρόθεσή σου να ενηλικιωθείς ψυχικά.
Εάν όχι, τότε να αναλάβεις με συνέπεια την ευθύνη σου για ό,τι αρνείσαι να δεις, για όποια δυνατότητα επίγνωσης των συναισθημάτων σου ανέξοδα απορρίπτεις, καθώς και το υπαρξιακό κόστος αυτής της άρνησης σε σένα, στον σύντροφο και στα παιδιά σου.
Εάν αυτόβουλα το επιλέξεις, να πεις αυθεντικά, κι όχι με συγκεκαλυμμένη μέσα σου ενοχή, στον εαυτό σου :
«Αυτά μπορούσαν τότε αυτοί οι άνθρωποι να κάνουν για τον εαυτό τους, και για μένα. Πέρα από γονείς μου, είναι και άνθρωποι, ίσως κι αυτοί «ανθρωπάκια», όπως είμαι κι εγώ. Αν αποδεχτώ αυτούς, θα αποδεχτώ και μένα, στον ίδιο βαθμό.
Και αποδεχόμενος τον εαυτό μου, θα αποδεχτώ, πιο διευρυμένα, και κείνους.
Και στον βαθμό που θελήσω να αποδεχτώ αυτούς, στον ίδιο βαθμό θα ωριμάσω, και ωριμάζοντας θα βρω την ειρήνη…».
Δεν θα το πεις όμως αυτό, αν δεν κάνεις όλα τα βήματα στην διαδικασία του πένθους.
Αν δεν περάσεις απ’ όλα τα στάδια της απώλειας της παιδικής (ή εφηβικής) σου ηλικίας, αν - εφόσον το χρειάζεσαι - δεν πονέσεις πάνω στους ανοιχτούς τάφους των κομματιών σου που έθαψες ζωντανά, και δεν αρχίσεις να συνομιλείς μαζί τους για να τα βοηθήσεις να ξαναζωντανέψουν.
Για να μπεις σε ζωντανή σχέση μαζί τους, αφήνοντάς τα να σε οδηγήσουν όπου χρειάζεσαι.
Ναι, με την βοήθεια της καλής και μακρόχρονης ψυχοθεραπείας, μπορείς - και χρειάζεται, εάν θες να είναι οι μπαταρίες σου γεμάτες - να ζήσεις τις κρίσιμες εξελικτικές φάσεις που δεν έζησες.
Τα συναισθήματα και τις μάχες που τις συνοδεύουν. Τις πληγές που εκκρεμούν.
Όπως και στο σχολείο, έτσι και στην ζωή, δεν μπορείς να την «κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια».
Δεν μπορείς να «πηδήξεις» τάξεις, εάν θέλεις διακαώς να φοιτήσεις στο πανεπιστήμιο της έσω ειρήνης & της αυτοπραγμάτωσης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου