Εγώ είμαι πάλι.
Ίσως να με θυμάσαι, ίσως πάλι τα λόγια μου να σου πέρασαν αδιάφορα.Όπως και να’χει μου έλειψες.
Αυτή τη φορά ήρθα να μιλήσουμε για την άλλη όψη της ιστορίας με τον δράκο.
Θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που λύγισες;
Πότε έκλαψες για τελευταία φορά;
Ή μήπως πότε τα βρόντηξες όλα και έτρεξες να βρεις την ζωή σου; Μάλλον πάει πολύς καιρός.Ίσως να μην το έκανες και ποτέ μέχρι τώρα.
Ξέρεις, καλέ μου άνθρωπε, δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι απ’το ίδιο υλικό.
Να μη νιώσεις ούτε για μια στιγμή άσχημα επειδή έχεις την ανάγκη να κλάψεις, να φωνάξεις ή και να φύγεις μακριά.
Έλα δω, θέλω να σου πω κάτι.
Φοβάσαι τι θα γίνει αν αφεθείς στα συναισθήματα σου, έτσι;
Φοβάσαι ότι αν δώσεις μια και σιχτιρίσεις ότι σε πάει κάτω, θα είσαι λιγότερο καλός άνθρωπος.
Αχ καλό μου, ο «δράκος του πανικού» αυτό ακριβώς μυρίστηκε και σε βρήκε! Και τώρα που ξεκαθαρίσαμε τον λόγο που σου επιτέθηκε, σύνελθε και ζήσε επιτέλους!
Αγάπα, θύμωσε, αγκάλιασε, βρίσε, μόνο σε παρακαλώ μη τα κρατάς άλλο μέσα σου!
Μην αφήνεις την ψυχή σου να βαραίνει από φόβο.
Καθένας από εμάς ήρθε στην ζωή για έναν σκοπό.
Βρες τον δικό σου και πήγαινε τον μέχρι το τέρμα.
Ξύπνα το πρωί, κοίτα τον καθρέφτη και βαλ’ του μια μες στα μούτρα που όλα τα σπασμένα σου να ενώσουν.
Ήθελα να σου μιλήσω λίγο ακόμα, αλλά απόψε δεν έχω πολλά να σου πω.
Αν με χρειαστείς, είμαι στην γωνία και περιμένω να σε βοηθήσω.
Μέχρι τότε άρπαξε την ζωή σου από τα μαλλιά.
Και σου υπόσχομαι, κάποτε θα ουρλιάζεις από ευγνωμοσύνη για όσα κατάφερες.
Κατερίνα Λεβαντή – Photo: Author/Depositphotos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου