Θυμάσαι τότε που ήσουν παιδί, τις στιγμές που ζούσες με την επιθυμία να μεγαλώσεις; Που κοίταζες τους μεγάλους γύρω σου και τους ζήλευες;
Θυμάσαι τότε εκείνες τις στιγμές που το μόνο που ευχόσουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι σου μετά από μια ακόμη γενέθλια μέρα, ήταν να μεγαλώσεις, να μεγαλώσεις πολύ και να γίνεις… να γίνεις επιτέλους ένας γοητευτικός ενήλικος- σου φαίνονταν τόσο συναρπαστική η ενήλικη άλλωστε ζωή, εμπρός στους περιορισμούς και τους κανόνες της παιδικής ηλικίας!
Και μισόκλεινες τα μάτια, και αρχίναγες το μέτρημα.. στα 12 προσπαθούσες να δεις τον εαυτό σου στα 16, 18, 20 , 22 και συνέχιζες, συνέχιζες μέχρι η εικόνα του μελλοντικού σου εαυτού να γίνεται μακρινή- και αναρωτιόσουν στα 16, πώς θα΄σαι άραγε, στα 20, στα 23 ή στα 25; Και έπλαθες ακαταπόνητα τις μελλοντικές εκδοχές του εαυτού σου…
Και να λοιπόν, που έφτασε ο καιρός που τόσο επιθυμούσες να ζήσεις - είσαι ενήλικος πια !
Μόνο που, τελικά, δεν είναι ακριβώς όπως το φανταζόταν το παιδικό σου κάποτε μυαλό..
Γιατί η ενηλικίωσή σου αυτή κουβαλά μαζί της τις πρώτες άσπρες τρίχες στον καθρέφτη του μπάνιου, τα πρώτα βήματα της ανεξαρτησίας μαζί με τις πρώτες ματαιώσεις και απογοητεύσεις, τις πρώτες συνειδητοποιήσεις και ανακαλύψεις, καθώς εκείνα τα πράγματα που δεν μπορούσες να δεις προστατευμένος απ΄ των μεγάλων τη σκιά, τα βλέπεις για πρώτη φορά τώρα, και εκείνες τις ευθύνες ή και τα καθήκοντα τα σημαντικά απέναντι στους άλλους...,
μα πρώτιστα απέναντι σε εσένα ως ύπαρξη, και ακόμη, εκείνες οι απρόσμενες απ΄ το πουθενά ή ίσως από ένα μη ακριβώς ορατό κάπου, ανατροπές… ανατροπές που ποτέ σου δε συμπεριέλαβες στα αθώα και σίγουρα σχέδιά που έκανες γερμένος στο παιδικό σου μαξιλάρι!
Και να που τώρα, βρίσκεσαι λοιπόν με τα χέρια γεμάτα προγράμματα και σχέδια και στόχους που θες να υλοποιήσεις, και γενικά, θα΄λεγε κανείς, βρίσκεσαι να παλεύεις διαρκώς να δώσεις μορφή και υπόσταση στο εσωτερικό σου χάος, να δημιουργήσεις, διαλέγοντας το αμέσως επόμενο βήμα σου στο μονοπάτι που εν τέλει, θα ακολουθήσεις.
Κοντοστέκεσαι μια στιγμή να πάρεις μιαν ανάσα, και μέσα σου γεννιέται η σκέψη πως κανείς, μα κανείς δε σε προετοίμασε για αυτήν την πρωτόγνωρη λαίλαπα… και πως η παιδική σου ευχή τώρα γυρνά από την ανάποδη, και φορές, αρχίζεις να νοσταλγείς την παιδική σου εκδοχή, να συλλογίζεσαι πώς θα ΄θελες να ήσουν και πάλι, για μια ακόμη φορά, ένα μικρό παιδί!
Θες να πατήσεις για λίγο φρένο, να σου πω τι ίσως και να συμβαίνει;
Φταίει που, ίσως σαν ήσουν εσύ το παιδί, κανείς ενήλικος δε σε άφησε να βαδίσεις πέρα από την προστατευτική και απαγορευτική σκιά του… φταίει που φρόντισε να περιβάλλει την έννοια μεγάλος με υπερβάλλον δέος και σοβαροφάνεια, συχνά με προνόμια υποκριτικά και, ακόμη, καλλιεργώντας για το άτομό του έναν δήθεν σεβασμό που ποτέ δεν υπήρξε, όλα απόπειρες να κρύψει το φόβο, την αβεβαιότητα, τον πανικό μπρος στις απαιτήσεις της ζωής ή και τις ελλείψεις που διαπίστωσε στην ενήλικη πια, ύπαρξή του.
Και φταίει που, ίσως τώρα που εσύ είσαι ο ενήλικας, διστάζεις και στέκεσαι έντρομος μπροστά στην υλοποίηση των ονείρων σου, μα το χειρότερο, αγωνίζεσαι να κρυφτείς πίσω από τη στεναχώρια και την αδράνεια, για τα λάθη και τις αποτυχίες σου, φοβούμενος την επιτυχία!
Και φταίει που, αντί να τολμήσεις να χτίσεις όσα ονειρεύτηκες και βαθιά μέσα σου αγαπάς, αμφιβάλλεις για την αξία σου και προτιμάς να βολεύεσαι σε κάτι λίγο, πρόσκαιρο και μικρό!
Ξαναπιάσε το νήμα της ζωής σου, λοιπόν!
Kαι μάθε να ενηλικιώνεσαι, όχι απλά να μεγαλώνεις!
Γιατί, το να ενηλικιώνεσαι ισοδυναμεί με το να αποτυγχάνεις, με την ευκαιρία να τα κάνεις θάλασσα με τον εαυτό σου μα και με τους άλλους, να ανατρέπεσαι περίτρανα από τις συνθήκες και να σκοντάφτεις γενναία σε άλλες τόσες ενδόμυχες επιθυμίες και ανασφάλειές σου, μα πάντοτε να συνεχίζεις ακάθεκτος!
Και όχι, δεν υπάρχει κανείς μεγάλος πια να σου εγγυηθεί για το σωστό και το λάθος, ούτε μπορείς να αποφύγεις τις συνέπειες για τις επιλογές σου, όπως και ούτε να κλαίγεσαι, να κρύβεσαι ή να προσποιείσαι!
Γιατί, η ενηλικίωση είναι μια επίπονη, μακρόχρονη και οδυνηρή μεταμόρφωση, που απαιτεί θάρρος, αυθεντικότητα, ειλικρίνεια και αποφασιστικότητα, αποφασιστικότητα πως, απάνω ακριβώς στις γκρεμισμένες με οδύνη πεποιθήσεις και αξίες σου, εκεί πάνω θα οικοδομήσεις τις νέες, εκείνες που θα σφυρηλατήσουν σιγά- σιγά, αυτήν τη νέα εκδοχή του εαυτού σου!
Αντλώντας τις πρώτες ύλες, από τις αποτυχίες, τα λάθη και τις ελλείψεις σου.
Συγγραφέας Ελένη Κεπελιάν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου