Μια φορά κι έναν καιρό, ένας χασάπης είναι στο μαγαζί του όταν βλέπει με έκπληξη να μπαίνει μέσα ένας σκύλος. Τον κλωτσάει για να φύγει αλλά σε λίγο ο σκύλος πάλι έρχεται.
Τότε πάει κοντά του και βλέπει ότι στο στόμα του έχει ένα σημείωμα. Το παίρνει και διαβάζει, «Θα ήθελα παρακαλώ, 12 λουκάνικα κι ένα ποδαράκι αρνίσιο. Ο σκύλος έχει στο στόμα του τα χρήματα».
Ο χασάπης κοιτάζει μέσα στο στόμα του σκύλου και βλέπει ότι υπάρχει ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ. Παίρνει λοιπόν τα χρήματα, βάζει τα λουκάνικα και το ποδαράκι σε μια σακούλα, και την δίνει στο στόμα του σκύλου.
Όμως είναι τόσο πολύ εντυπωσιασμένος ώστε, μια που ήρθε η ώρα να κλείσει, αποφασίζει να κατεβάσει τα ρολά και να ακολουθήσει τον σκύλο. Έτσι φεύγουν, εμπρός το σκυλί και πίσω αυτός, και φτάνουν στην κάτω διασταύρωση.
Ο σκύλος αφήνει κάτω το δέμα, κάνει ένα πήδημα και πατάει το κουμπί του στοπ. Μετά περιμένει υπομονετικά, με το σακούλι στο στόμα, για να ανάψει το κόκκινο στα φανάρια και όταν ανάβει περπατάει κανονικά στη διάβαση, κι ο χασάπης τον ακολουθεί. Ο σκύλος φτάνει στη στάση του λεωφορείου και κοιτάζει τον πίνακα των δρομολογίων.
Ο χασάπης τα έχει χαμένα. Ο σκύλος βλέπει την ώρα και μετά βολεύεται σ’ ένα από τα καθίσματα της στάσης. Σε λίγο έρχεται ένα λεωφορείο.
Ο σκύλος σηκώνεται, πηγαίνει μπροστά, βλέπει τον αριθμό του και γυρίζει και κάθεται ξανά στη θέση του. Το λεωφορείο περνάει από την πόλη και προχωρεί στα προάστια κι ο σκύλος κοιτάζει από το παράθυρο. Κάποτε σηκώνεται και προχωρεί προς τα εμπρός, σταματάει στο σωστό σημείο και πατάει το κουμπί της στάσης.
Κατεβαίνει με τα ψώνια στο στόμα του. Κι έτσι, σκύλος και χασάπης περπατούν μαζί στο δρόμο και κάποτε ο σκύλος μπαίνει στην αυλή ενός σπιτιού. Προχωράει στο μονοπάτι και ρίχνει τα ψώνια στο σκαλοπάτι. Μετά κάνει πίσω αρκετά, παίρνει φόρα και ρίχνεται πάνω στην πόρτα.
Ξανακάνει πίσω στο μονοπάτι, τρέχει και ρίχνεται και πάλι πάνω στην πόρτα. Κανείς δεν απαντάει απ’ το σπίτι κι έτσι ο σκύλος πάει πάλι πίσω, πηδάει πάνω από έναν χαμηλό φράχτη, περπατάει γύρω από τον κήπο, φτάνει στην πίσω πόρτα, χτυπάει το κεφάλι του πάνω της αρκετές φορές, κάνει πίσω, πηδάει πάλι τον φράχτη και περιμένει έξω από την κεντρική πόρτα.
Ο χασάπης παρατηρεί και βλέπει έναν μεγαλόσωμο άνδρα να ανοίγει την πόρτα και να αρχίζει να χτυπάει τον σκύλο, να τον κλωτσάει και να του ρίχνει μπουνιές, βρίζοντας τον.
Ο χασάπης ορμάει και τον σταματάει. «Για όνομα του Θεού, τι κάνεις άνθρωπέ μου; Το σκυλί είναι σκέτη ιδιοφυΐα. Θα μπορούσε να βγει στην τηλεόραση!» Και σ’ αυτά ο άλλος άνδρας απαντάει, «Έξυπνο τον θεωρείς αυτόν;
Για δεύτερη φορά ετούτη τη βδομάδα αυτός ο ηλίθιος σκύλος ξέχασε τα κλειδιά του!»
Μερικοί άνθρωποι είναι αδύνατο ποτέ να ικανοποιηθούν από ότι κατέχουν. Η αχαριστία έχει κατακλύσει την πραγματικότητα τους, αντί η ευγνωμοσύνη προς όλα αυτά να είναι κυρίαρχο μέρος της ζωής τους.
christoskokkinos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου