Σου χρωστάω μια συγγνώμη εαυτέ μου...!!!!

Σήκω. Τρέξε στον κοντινότερο καθρέφτη και κοίτα. Τον βλέπεις; Μη με ρωτήσεις ποιον, ξέρεις πολύ καλά, τον εαυτό σου. Τα μάτια του καρφωμένα πάνω σου. Σε κοιτάζει θλιμμένα αλλά συνάμα αγριεμμένα. Αρνείται να σε υπακούσει πλέον. Προσπαθεί να σου πει κάτι αλλά δεν τον ακούς. 

Η φωνή του δε βγαίνει. Δεν έχει άλλες δυνάμεις πια. Κουράστηκε. Πλησίασε πιο κοντά. Τώρα σίγουρα ακούς ένα ξεψυχισμένο γιατί. Σου έχει δώσει πολλά αλλά σου ζητάει ένα μόνο πράγμα. Για την ακρίβεια μία λέξη, μία συγγνώμη.

Δύσκολο πράγμα η συγγνώμη. Λέξη με τεράστιο συναισθηματικό βάρος, ίσως ασήκωτο για πολλούς. Κάθε φορά που τη λες απαρνιέσαι ένα τμήμα από το εγώ σου. Τη στιγμή που την ξεστομίζεις γκρεμίζεται ένα κομμάτι του εγωισμού σου και το εμείς έρχεται πιο κοντά.

Από μικρά παιδιά μάθαμε να τη ζητάμε αλλά κανείς δε μας υπέδειξε τους σωστούς παραλήπτες. Τα χρόνια πέρασαν και οι συγγνώμες λιγόστεψαν. Στην πραγματικότητα δεν υπήρξαν ποτέ απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό. Όμως, τώρα πληγώθηκε. Αιμορραγεί. Παλεύει για την επιβίωσή του. Προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατηθεί ζωντανός.

Αλλά για στάσου, κάτι σου ψιθυρίζει.

«Με ξέχασες».

Αλήθεια πόσες φορές τον απαρνήθηκες; Σε προκαλώ να μετρήσεις. Γάμα το. Έχεις χάσει ήδη το μέτρημα. Πόσες φορές τον έβγαλες από πάνω σου για να φορέσεις δανεικά κοστούμια, να μπεις σε ξένα καλούπια και να παίξεις ρόλους που δε σου ταίριαζαν. Άφησέ το. Ξέρω την απάντηση. Αμέτρητες.

Κι ύστερα τον ξέχασες. Τον παραπέταξες σε μια γωνιά της ντουλάπας σου μαζί με τα ρούχα που είναι γεμάτα τρύπες από το σκόρο. Αναγκαζόσουν όπως λες να φοράς τις κακοραμμένες στολές που σου προσέφεραν. Ήταν δήθεν η μοναδική επιλογή για να πετύχεις τους στόχους σου.

Όμως, ήρθε η ώρα που τον θυμήθηκες και αποφάσισες να ασχοληθείς λίγο μαζί του. Προσπαθείς να τον φορέσεις αλλά μάταια. Τα μπατζάκια κοντά και τα μανίκια μακριά. Αλλού φαρδύς κι αλλού στενός.

Άλλαξες. Εσύ, όχι αυτός. Μάλλον καλύτερα σε άλλαξαν οι ξένες φορεσιές του παρελθόντος.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Ο καιρός ήταν πολύς και πλέον βρωμάει ναφθαλίνη. Η μυρωδιά είναι ανυπόφορη.

Είσαστε δύο διαφορετικές οντότητες. Αρνείται πεισματικά να σε υπακούσει. Δε σε μιμείται. Κάνε μία κίνηση για να στο αποδείξω. Βλέπεις; Δε σε ακολουθεί. Ο διαχωρισμός έγινε τη στιγμή που τον πέταξες από πάνω σου σαν ξεπερασμένο ρούχο.

Μην προσπαθήσεις να τον φέρεις στα μέτρα σου και να καλύψεις τη μυρωδιά με ακριβά γαλλικά αρώματα. Δεν ανέχεται μετατροπές και η οσμή της ναφθαλίνης είναι ισχυρότερη από κάθε κολόνια. Πρέπει να προσαρμοστείς και να αντέξεις την «ευωδία». Αυτή είναι η τιμωρία σου. 

Τη στεναχώρια που του έδωσες ήρθε η ώρα να την πάρεις πίσω. Το σύμπαν μπορεί να μην είναι συνεπές μα είναι εν μέρει δίκαιο.

Όμως, σε παρακαλώ μη γίνεις σαν αυτούς που σέρνουν τους ξεσκισμένους και ξεχαρβαλωμένους εαυτούς τους και βρωμάνε ναφθαλίνη από χιλιόμετρα.

Κάνε ησυχία. Νομίζω κάτι προσπαθεί να σου ψελλίσει. Όσο κοντά και να πας δεν τον ακούς. Διάβασε τα χείλη του.

«Με πλήγωσες, πονάω».

Μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Την ξέρεις την αιτία αυτού του πόνου.

Είναι όλες αυτές οι προσβολές που έκανες τάχα πως δεν κατάλαβες. Ο εαυτός σου σε χτυπούσε με όλη του την δύναμη. Σου ξέσκιζε τα σωθικά για να διεκδικήσεις το δίκιο σου που συγχρόνως ήταν και δικό του. Αλλά εσύ δεν αντέδρασες. Προτίμησες την αδράνεια. Μπορεί να στραβοκατάπιες και να έβηξες διακριτικά αλλά δε μίλησες.

Δεν τον υπερασπίστηκες. Τον έβαλες σε δεύτερη, ίσως και σε τρίτη, μοίρα ώστε να αρέσεις εκεί που ήθελες. Του αφαίρεσες την πανοπλία και τον εξέθεσες σε κοινή θέα. Τον άφησες να γίνει έρμαιο στα νύχια των περαστικών αετών της ζωής σου.

Μετέτρεψες τον ίδιο σου τον εαυτό σε ένα σύγχρονο Προμηθέα.

Όμως, δεν αντέχει πλέον αυτό το μαρτύριο. Κουράστηκε να περιμένει το δικό του Ηρακλή να τον λυτρώσει. Αποφάσισε να πάρει την τύχη στα χέρια του και τώρα στέκεται απέναντί σου. Όσο δεν ακούει αυτό που τόσο επιθυμεί, αγριεύει. Είναι έτοιμος να σε κατασπαράξει αλλά, δε θα σε πληγώσει. Αυτός σίγουρα όχι.

Λοιπόν, νομίζω ότι του χρωστάς μία συγγνώμη. Για όλες εκείνες τις ατελείωτες μέρες που σε περίμενε τσαλακωμένος και ζαλισμένος από τη ναφθαλίνη στην άκρη της ντουλάπας. Για την ταπείνωση και τον πόνο που έχει υποστεί εξαιτίας σου. Μα πάνω απ’ όλα για το εμείς που επέτρεψες να σπάσει σε εγώ και εσύ.

Ο εαυτός σου είναι ό,τι πολυτιμότερο έχεις. Όταν όλοι θα έχουν φύγει και τα φώτα θα έχουν σβήσει, αυτός θα είναι εκεί. Να σε ακούει, να σε παρηγορεί και να σε συμβουλεύει. Τα βράδια που κλαις προσπαθώντας να πνίξεις τους λυγμούς σου μέσα στο μαξιλάρι αυτός είναι εκεί να σκουπίζει τα δάκρυά σου.

Συνειδητοποίησέ το. Είσαστε ένα εσείς οι δύο.

Μη φοβάσαι. Γνώρισέ τον, αποδέξου τον και αγάπησέ τον. Αυτός πώς μπόρεσε να το κάνει;

Μπορεί για εσένα να είναι ένα κεφάλαιο αλλά γι’ αυτόν είσαι ολόκληρο το βιβλίο.

Κοίταξέ τον στα μάτια, λοιπόν. Πες το. Μη διστάζεις. Μόνο έτσι θα λυτρωθείς κι εσύ κι αυτός. Αν δεν μπορείς σβήσε το φως. Στο σκοτάδι όλα λέγονται ευκολότερα.

Θα σε βοηθήσω κι εγώ. Έλα να το πούμε μαζί.

«Σου χρωστάω μία συγγνώμη εαυτέ μου».

Συντάκτης : Χάρης Παυλίδης

http://www.pillowfights.gr

http://thesecretrealtruth.blogspot.com