Φθορά...
Η ρουτίνα στη ζωή έρχεται όταν αποκόβομαι ασυνείδητα από τα κίνητρα των πράξεων μου και έτσι μετά από καιρό έχω ξεχάσει ''για που ξεκίνησα''...
Αν δεν γεμίζω τον εσωτερικό μου χώρο με ευγνωμοσύνη, καλοσύνη και ένα κλίμα συνεργασίας και σεβασμού προς τον εαυτό, την Υπέρτατη Πηγή, τη φύση, τους άλλους, και το Χρόνο τότε άλλα πράγματα θα έρθουν να γεμίσουν αυτό το χώρο: προβλήματα , ανησυχίες, προσδοκίες, παράπονα, μνησικακία, απληστία, εξαρτήσεις, στόχοι, προθεσμίες.
Τέτοιου είδους σκέψεις και συναισθήματα γεμίζουν μεν το χώρο και το χρόνο μας αλλά επειδή δεν είναι θρεπτική τροφή για το νου ή την καρδιά μας νιώθουμε συνεχώς συναισθηματική πείνα... κενό... θλίψη.
Ποιος φταίει .... ;
Θα μπορούσε να γραφτεί μια λίστα από ενόχους και συνήθεις υπόπτους αλλά ας μη φτάσουμε ως εκεί...
Ας μη χάνουμε τη ζωή μας στα 'δικαστήρια' του νου και της καρδιάς μας... κάτι τέτοιο θα μας απογοητεύσει και τραυματίσει. Θα αρχίσουμε να εστιάζουμε μονίμως στο αρνητικό και θα μας κάνει γκρινιάρηδες και καχύποπτους (κάτι που συνήθως καλύπτουμε κάτω από το "ρεαλιστές")...
...η κα. Λήθη
Υπάρχει η φυσική τάση της ψυχής να λαμβάνει ως δεδομένο ό,τι έχει έτσι ώστε να μπορεί να χτίζει στέρεα, καινούργια πράγματα για το μέλλον της . Το αποθηκεύει στη μνήμη και επειδή η ζωή τρέχει, καινούργιες προτεραιότητες, στόχοι αλλά και πολλά δεδομένα και λεπτομέρειες γεμίζουν το "σκληρό δίσκο" της ψυχής.
Έτσι, το " γιατί " ξεκινήσαμε αυτό που ξεκινήσαμε χάνεται κάτω από τον σωρό γεγονότων... και μαζί με αυτό η αίσθηση, η συνειδητότητα με την οποία ξεκινήσαμε έχει φθαρεί και έχει γίνει συνηθισμένη.
Αφθαρσία...
Το πρόβλημα ευτυχώς δεν είναι τα γεγονότα ή τα δεδομένα, οι λεπτομέρειες, οι στόχοι. Όλα αυτά είναι οι ζωντανές μας εκφράσεις. Όλα αυτά είναι τα παιγνίδια μας... το πρόβλημα είναι ότι έδωσα την καρδιά μου και την έγνοια μου σε αυτά και έτσι ξέχασα την αξία και τη μοναδικότητά μου.
Σταματώντας αυτή τη διαρροή αξίας και σημαντικότητας σε εξωτερικά πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις, αρχίζω να επιστρέφω στο εσωτερικό μου βασίλειο... η αυτοκυριαρχία μου ανατέλλει...
Ασκήσεις μνήμης
1. Κάνε μια λίστα όλων των υπέροχων στιγμών, συνειδητοποιήσεων, μαθημάτων και πνευματικών επιτευγμάτων που είχες. Φρόντιζε να διατηρείς τη λίστα αυτή όχι ως άλλη μια πηγή νοσταλγίας (κρυφή γκρίνια) αλλά ως ένα ζωντανό καθημερινό εργαλείο για ακόμη βαθύτερα επιτεύγματα.
2. Στοχάσου αληθινές και δυνατές σκέψεις. Θα σε βοηθήσει να διατηρείς το νου έτοιμο και δυνατό:
π.χ: Η πηγή της ύπαρξής μου είναι γεμάτη γαλήνη, αγνότητα, ευτυχία, αγάπη, σοφία. Μου αρέσει να διατηρώ τη συνειδητότητα αυτή. Άρα θέλω να είμαι γαλήνιος στο διάλογο αυτό ή να έχω δίκιο, να κερδίσω άλλο ένα debate;
...με τη δύναμη της σκέψης θυμίζω στον εαυτό: "είμαι ένα πνευματικό όν καλοσύνης και γαλήνης... λειτουργώ πολύ φυσικά όταν η εσωτερική μου ατμόσφαιρα διατηρείται γαλήνια... μου αρέσει να διατηρώ την αλήθεια μέσα μου... έτσι επικοινωνώ καλύτερα με τους γύρω μου".
Όσο εξασκούμαι τόσο η σκέψη μου δυναμώνει και αρχίζω να την λαμβάνω σοβαρά υπόψη... περισσότερο από τις σκέψεις, τα λόγια ή τις πράξεις των άλλων. Δεν αδιαφορώ για τους άλλους ή τις καταστάσεις αλλά διατηρώ την προσοχή μου εσωτερικά: "τί σημαίνουν αυτές οι λέξεις για εμένα; τί σημασία έχει αυτή η κατάσταση για μένα; σε τι ωφελεί αυτή η σχέση ή συνεργασία στη δική μου ανάπτυξη;"
Έτσι μπορώ να κρατώ φρέσκια στη συνειδητότητά μου την αιώνια αλήθεια μου και την αλήθεια των άλλων: είμαστε όντα που μας αρέσει σε όλους η καλοσύνη, η ευτυχία και η προσωπική ανάπτυξη αλλά ξεχνάμε... δεν πειράζει...
...ας θυμάμαι ξανά και ξανά, αυτή είναι όλη η προσπάθεια.
Πνευματικό Κέντρο Brahma Kumaris
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου