Δεν θα μας πει κανένας την αλήθεια….!!!

                         

Έχουμε, άραγε, αντιληφθεί ότι εδώ στον Φυσικό Κόσμο, κανένας άνθρωπος δεν είναι ο Εαυτός του και είναι ο προγραμματισμός του?

Το νευρικό σύστημα είναι, ας πούμε, ο συνδετικός κρίκος, με αυτόν τον προγραμματισμό από το υποσυνείδητο-ασυνείδητο, που δημιουργεί και όλα εκείνα τα αρνητικά συναισθήματα και τις αρνητικές συμπεριφορές...

ότι κάνεις και ότι σκέφτεσαι, δεν είναι δικό σου...Δικός σου έγινε μόνο ο φόβος...

Πως μπορεί ένας άνθρωπος να είναι στον φόβο και να είναι ισορροπημένος?

Πως μπορεί να σκέφτεται και να πράττει με Λογική, όταν όλα όσα κάνει και λέει είναι παράλογα?

Όταν μισεί και αγαπάει συγχρόνως...

Όταν θυμώνει ενώ έχει άδικο και σωπαίνει όταν έχει δίκιο?

Όταν δεν ξέρει γιατί νιώθει χάλια?

Όταν κλαίει από τα νεύρα του και όχι από αγάπη?

Όταν δεν έχει κανέναν λόγο να νιώθει ευγνωμοσύνη?

Είναι πολλά που χρειάζεται να επικοινωνήσουμε με τον Εαυτό μας...να τον νιώσουμε λίγο παραπάνω, από τα φαινόμενα που μας προκαλούν δυσφορία...

Συνήθως ο άνθρωπος συνηθίζει την δυσφορία και πορεύεται με αυτήν...Αφού έτσι όλοι, έτσι κι εγώ...

Δεν θα μας πει κανένας την αλήθεια…

Είναι το μόνο που χρειάζεται να ανακαλύψουμε μόνοι μας, μέσα μας…

Και ενώ η αυτογνωσία θεωρείται ένα μεταφυσικό φαινόμενο, τελικά το μεταφυσικό είναι μόνο η πλάνη που έχουμε για τον εαυτό μας, τίποτα άλλο...

Χρειάζεται να σκεφτεί κανείς λίγο, τι ακριβώς είναι ο Θεός και να αναρωτηθεί για την νοημοσύνη του, κάθε φορά που νευριάζει, θυμώνει, μισεί, φοβάται, ενώ δεν βρίσκει τίποτα λογικό μέσα σε όλα αυτά τα συναισθήματα...

Όλα αυτά τα δηλητήρια μέσα στα οποία έμαθε να ζει, ποιος ρωτάει, αν τα χρειάζεται? Νομίζω κανείς...

Αν δεν καταλάβεις τι ακριβώς χρειάζεσαι για την Ζωή σου, ποτέ δεν θα το ψάξεις...

Θα παίρνεις όσα σου δίνει η ζωή, ανεξάρτητα αν τα χρειάζεσαι ή όχι...

Απλά μάθαμε να μην προσπαθούμε για τίποτα άλλο, παρά μόνο για το πως θα αυτοκαταστεφόμαστε...

Σαν να χρησιμοποιούμε την Δύναμή μας μόνο για να καταστρέφουμε τον Εαυτό μας και τους άλλους, χωρίς κρίση και νοημοσύνη...Όμως η Ουσία δεν καταστρέφεται, απλά Υπάρχει…

Το να συλλογίζεται κανείς έγινε μια υπερανάλυση για τις προθέσεις των άλλων...Να ανακαλύψουμε τα κίνητρα των συμπεριφορών τους, που δεν μας αρέσουν ή μας φοβίζουν ή μας κάνουν να ντρεπόμαστε, ή μας θίγουν...

Αναλύουμε πολύ τους άλλους, γιατί η άποψη του καθενός είναι "εγώ είμαι εγώ"...

Ποιός είμαι εγώ? Εγώ που φοβάμαι, ντρέπομαι, θυμώνω, ζηλεύω και μισώ?

γιατί να μην είμαι αυτός που Αγαπάει? 

Με εμποδίζουν οι άλλοι, να είμαι αυτός που Αγαπάει...

Με εμποδίζουν οι άλλοι να Ζω στον Κόσμο που Θέλω...Γιατί απλά υπάρχουν και με εμποδίζουν...

Όλα είναι επιλογές όμως...Ακόμα και τα εμπόδια...Ο μόνος που τα βάζει στον δρόμο μας, είναι "εγώ ο ίδιος"...

Συνήθως περιμένουμε απαθείς τον σωτήρα, ή κινούμαστε προς αυτόν…

Σπάνια κινούμαστε προς τον Εαυτό μας…

Και ακόμα πιο σπάνια παραδεχόμαστε, ότι η θλίψη που βιώνουμε προέρχεται από την απώλειά του…

Μάθαμε να θλιβόμαστε για όλες τις άλλες απώλειες, εκτός από αυτήν, γιατί «εγώ είμαι εγώ», ανεξάρτητα αν δεν ξέρω ποιος είμαι, αλλά νομίζω πως ξέρω πολύ καλά ποιοι είναι οι άλλοι απέναντί μου…

Εγώ είμαι εγώ…Δεν με ενδιαφέρει να μάθω, γιατί ενώ θέλω αυτό, κάνω το άλλο…

Γιατί ενώ θέλω να Αγαπάω, φοβάμαι…

Ας ξεκινήσουμε από αυτό...

Εύκολα κανείς λέει «δεν φοβάμαι», όμως πολύ δύσκολα λέει «Σ’ Αγαπώ»…

Βάσω Νικολοπούλου