Τι πιθανότητες έχει η ασθενική πνευματική φλόγα μέσα στην ασφυκτική συσκότιση που ολημερίς ορθώνει γύρω της ο άνθρωπος να συνεχίσει να λάμπει; Ελάχιστες… έτσι θα πρέπει ή να συμβιβαστεί με την άθλια μοίρα του θανάτου της ή να επαναστατήσει.
Κι όμως όλοι αποδεχτήκαμε το σβήσιμο της φλόγας μας∙ όλοι αποδεχτήκαμε τον επικείμενο θάνατο μας.
Μας πως δεν εξοργίζεσαι γι’ αυτή τη μοίρα που σου επιβλήθηκε χωρίς κανείς να σε ρωτήσει; Γιατί δεν αντιστέκεσαι στις αμείλικτες δυνάμεις, στα σιδερένια γρανάζια που σε κρατούν δέσμιο στον ανελέητο αυτό τροχό της γέννησης και του θανάτου;
Άρχισε να στοχάζεσαι…
Πόσο φυσιολογικό είναι να ζεις παθητικά αναμένοντας την ώρα του θανάτου σου; Τι διαφορά θα υπήρχε σ’ αυτή την παθητική αντιμετώπιση της ζωής αν πέθαινες αυτή τη στιγμή ή σε λίγα χρόνια από τώρα;
Ένα άδειο κουφάρι, τροφή για τα σκουλήκια είναι το μέλλον σου; Το μέλλον των παιδιών σου, αυτά που διαμόρφωσες κατ’ εικόνα σου, πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικό απ’ το δικό σου μέλλον;
Μήπως εκ γενετής βολεύτηκες στη χλιαρή πίστη μιας υποτιθέμενης αθανασίας της ψυχής κι ενός ανύπαρκτου παραδείσου;
Μιας πίστης χωρίς βάθος που μετατρέπεται κάποιες στιγμές σε ακραίο φανατισμό εναντίων των αλλόπιστων, επιτιθέμενη σε όλες τις αντίθετες ιδεολογίες, στην προσπάθεια να τις εξαλείψει, για να εμποδίσει την κατάρρευση του σαθρού οικοδομήματος της (…αν όλοι πιστεύουν αυτό που πιστεύεις εσύ, τότε οι πιθανότητες να είναι αλήθεια είναι μεγαλύτερες…).
Πρόσεξε! Το ψέμα δεν αντέχει άλλο ψέμα αλλά ούτε και θέλει να ακούσει ποτέ την αλήθεια.
Ή μήπως τελικά, επειδή αυτή την ψυχή που από μικρό παιδί σου ζαλίσανε τα αυτιά να την αναγνωρίσεις, ποτέ δεν την βίωσες αληθινά, κατέληξες στο εύκολο συμπέρασμα πως τίποτα πέρα απ’ αυτό που βλέπουν τα μάτια σου δεν υπάρχει και πως όλα είναι εφήμερα;
Μήπως από αντίδραση τελικά έγινες οπαδός του άσματος «μία είναι η ουσία δεν υπάρχει αθανασία»;
Στοχάσου βαθύτερα τώρα. Αρκετά χρόνια χάλασες παίζοντας το ρόλο της ωραίας κοιμωμένης που περιμένει τον πρίγκιπα για να την αφυπνίσει. Δεν υπάρχει πρίγκιπας.
Άνοιξε τα μάτια σου. Επιτέλους ξύπνα! Πιο εύκολα θα βρει αυτός που έμαθε να στοχάζεται τον μίτο της Αριάδνης απ’ τους υπόλοιπους που εξέπεσαν χαμηλότερα από το βάθρο της διανόησης.
Μήπως τελικά είναι αφύσικο όλοι γύρω σου να αντιμετωπίζουν το φαινόμενο του θανάτου σαν απόλυτα φυσικό;
Άσε τους άλλους στον ύπνο τους να αδιαφορούν για την τραγική τους μοίρα και ξύπνα! Εσύ που στοχάζεσαι βαθιά δεν μπορεί να μην αγανακτείς μ’ αυτό που συμβαίνει. Άφησε την απόγνωσή σου λοιπόν να γίνει ελεγχόμενη οργή που θα συμπαρασύρει όλα τα εμπόδια, που θα γκρεμίσει όλες τις επίκτητες πεποιθήσεις, όλες τις προκαταλήψεις στην έκρηξή της∙ επαναστάτησε τώρα!
Μήπως τελικά η αθανασία δεν χαρίζεται εύκολα αλλά κερδίζεται με κόπους και αγώνες, πλέοντας κόντρα στους ανάπρυμους ανέμους, με πειθαρχία, υπομονή και ασυμβίβαστη επιμονή;
Μήπως αυτό που τώρα που στοχάζεσαι θέτει αυτή την ερώτηση, μέσα στο σώμα σου που καθημερινά αλλοιώνεται, είναι ο αναλλοίωτος εκείνος παράγοντας που επαναστατεί καθώς δεν ανέχεται μια μοίρα ξένη προς αυτή που γνωρίζει πως δικαιούται;
Για σένα που σήμερα αληθινά στοχάστηκες μαζί μου, μέρα που θα περάσει πια χωρίς να έχεις απολυτρώσει το Αθάνατο από τον θάνατο, θα είναι χαμένη μέρα.
Επιτέλους ξύπνησες !
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου