Δεν ήταν πολύ μακριά, να εδώ λίγο πιο κάτω, ίσως πιο πάνω, πάντως δίπλα μας...Ζούσαν μαζί μας... ο ένας (1) και η δύο (2)...Ήταν ένας από τους πολλούς και ήταν η συνέχεια του υπήρχε και ο 5 και η 6 , ο 12 και η 7350... Είχαν και φίλους ο ένας τον μηδέν και η δύο την τρία.
Μια μέρα γνωρίστηκαν. Χρόνια τώρα δεν είχαν συναντηθεί ποτέ και εκεί επάνω σ' ένα κλάσμα ατέλειωτης διαίρεσης,
ως εκ θαύματος εκείνοι έκαναν... μια πρόσθεση.
Ένοιωσαν τόσο όμορφα. Ω! Θεέ μου τόσο όμορφα που νόμισαν ότι ήταν οι μόνοι που έκαναν πρόσθεση.Μα στο σύνολο των πράξεων η δικιά τους πρόσθεση ήταν ανούσια όσο 1 + 2 . Ήξεραν όμως ότι γι' αυτό είχαν γεννηθεί. Έπαψαν να είναι σημεία, για πρώτη φορά οριοθετούσαν μια απόσταση.
Ο κόσμος έλεγε συχνά ότι από τον 1 μέχρι την 2 χωράνε πολλά. Έλεγε 1 έως 2 μέτρα, 1 έως 2 κιλά, 1 έως 2 άνθρωποι. Ζούσαν ευτυχισμένοι και πολύ κοντά, και ένα σοφό 26 που πέρασε τους είχε πει ότι όσο πιο κοντά βρισκόταν όσο πιο πολύ ο κόσμος θα αναγνώριζε την δύναμη και την απόσταση που οριοθετούσαν.
Μια μέρα ο ένας (1) γυρνώντας από κάτι πολλαπλασιασμούς είδε την δύο να καθαρίζει την περιοχή τους και του φάνηκε ότι ήταν τόσο ανούσιο αυτό που έκανε, την κοίταξε καλά-καλά και του φάνηκε τόσο δεύτερη σχεδόν σαν 2.Δεν ήταν το δύο που γνώρισε, ήταν απλά η "μετά", "η λίγη", "η δεύτερη".
Σκέφτηκε να βρει μια Τρίτη να βάλει ανάμεσα. Η δύο αντίστοιχα ένοιωσε ότι ο 1 ήταν τόσο μικρός σχεδόν ο μισός από εκείνη... Έφυγαν μακριά, γύρισαν την πλάτη και κοιμήθηκαν σε άλλες παρενθέσεις και μετά σε άλλα διαστήματα και μετά δεν κοιμήθηκαν πια μαζί.
Δοκίμασαν άλλους συνδυασμούς αλλά πάντα κάτι έλειπε για να συμπληρώσουν την απόσταση...δεν ήταν ποτέ το ίδιο. Ήταν απλά κενά σημεία, σχέδια μόνα τους σε άσπρο χαρτί.
Σε ένα σταυροδρόμι εξισώσεων συναντήθηκαν, αμήχανα κοιτάχτηκαν. Έκανε να την αγκαλιάσει ήθελε τόσο να δει πάλι το χαμόγελό της, αλλά φωνές από υποδιαιρέσεις της δύο, έτρεχαν γύρω της.
Κοντοστάθηκε, ψέλλισε μια καλησπέρα...
- Είναι δικές μου του είπε όλες, να η μικρή 2,3 και αυτή εδώ στη φωτογραφία είναι η 2,6.
Κάτι έπρεπε να πει κι εκείνος...
- Και εγώ καλά είμαι... οι πολλαπλασιασμοί στο εργοστάσιο αυξήθηκαν έγινα ο Νο 1 πια στην εταιρεία.
Του χαμογέλασε και μια λιακάδα περικυκλωμένη
Από σύννεφα την φώτισε...
- Μπράβο πολύ χαίρομαι για σένα, του είπε...
Έδωσαν τα χέρια αλλά τα μάτια τους αγκαλιάστηκαν, τα δάκρυα σμίξανε, πασχίζανε να βγουν. Ένας κρυφός εγωισμός έκανε τα μάτια να κοιτούν αλλού... Ο ένας (1) κοίταξε το πέλμα της βάσης του και η δύο (2) την κοιλιά της που προεξείχε ....(2 μηνών έγκυος βλέπεις).
Προχώρησαν λίγο, γύρισε και κοίταξε πίσω του, άραγε θα γύρναγε να κοιτάξει;
Ναι Θεέ μου γύρισε.
Ένοιωσε τόσο χαζούλης, χαμογέλασε κλώτσησε μια υποδιαστολή και προχώρησε. Πόσο διαφορετικά θα ήταν ... αν, αν, αν..... Μια κενή φωνή ακούστηκε μέσα του.
-Εγώ είμαι ο ένας και δεν έχω ανάγκη κανέναν.
Το βράδυ σπίτι αυτό το ένας, πόναγε πιο πολύ. Α ρε μακάρι να υπήρχε κάποιος ακόμη. Σκέφτηκε τότε που ήταν ακόμη κοντά με την δύο (2), τότε που την άγγιζε, τότε που έγιναν ένας αριθμός, τότε που έγιναν 12.
Ναι Θεέ μου ήταν τόσο δυνατός, όχι μικρός ένας αλλά 12.
- Δώδεκα φώναξε, δώδεκα!!!
Κοίταξε το ρόλοι του, δάκρυσε λίγο, ήταν αργά σκέφτηκε...
- Έχω πολλούς πολλαπλασιασμούς αύριο, και η ώρα πέρασε....
Το ρόλοι του τοίχου χτύπησε 12...
Ο ήχος του πένθιμος, με κάθε χτύπο έγραφε το ίσον της ζωής του... 1 - 1 = 000000000000 , έκανε την ίδια πράξη πολλές φορές αλλά πάντα μηδέν...
Αποτέλεσμα κύριοι συνάδελφοι, νούμερα και σύμβολα... μηδέν 0 Χαμογέλασε με ειρωνεία, έβγαλε τη βασούλα του 1 και κοιμήθηκε.
Ένας ίσον κανένας σκέφτηκε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου