Γινόμαστε αυτό που πιστεύουμε

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια βουνοκορφή βρισκόταν η φωλιά ενός αετού που περιείχε τέσσερα μεγάλα αβγά. Μια μέρα, το βουνό τραντάχτηκε από ένα σεισμό και τα αβγά κύλησαν φτάνοντας κάτω στο λιβάδι, σ' ένα πτηνοτροφείο. 

Οι κότες ήξεραν ότι πρέπει να προστατέψουν και να φροντίσουν τα αβγά το αετού. Έτσι, μια γριά κότα προσφέρθηκε να τα φροντίσει και να τα προστατέψει. Ένα πρωινό, ένα αβγό άνοιξε και ένας πανέμορφος αετός γεννήθηκε. Δυστυχώς, όμως, μεγάλωσε ανάμεσα σε κότες. 

Έτσι, σύντομα πίστεψε ότι και ο ίδιος ήταν απλώς μια κότα. Αγαπούσε το σπίτι και την οικογένεια του, αλλά το πνεύμα του αναζητούσε κάτι παραπάνω. Μια μέρα, ενώ έπαιζε, ο αετός κοίταξε στον ουρανό και είδε μια ομάδα πανίσχυρων αετών που πετούσαν ψηλά. «Αχ!», φώναξε, «μακάρι να μπορούσα να πετάξω όπως αυτό τα πουλιά». 

Οι κότες ξέσπασαν σε γέλια. «Δεν μπορείς να πετάξεις! Εσύ είσαι κότα, και οι κότες δεν πετάνε».
Ο αετός συνέχισε να κοιτάζει προς την πραγματική οικογένεια του εκεί ψηλά και ονειρευόταν ότι μπορούσε να είναι μαζί τους. Κάθε φορά που μιλούσε για τα όνειρα του, του έλεγαν ότι είναι αδύνατον και αυτό ακριβώς άρχισε να πιστεύει.


Αργότερα, έπαψε να ονειρεύεται και συνέχισε να ζει τη ζωή του σαν κότα. Ύστερα από πολλά χρόνια ζωής σαν κότα, ο αετός πέθανε.
Γινόμαστε αυτό που πιστεύουμε. Εάν αυτό, ποτέ ονειρευτείς να γίνεις αετός, ακολούθησε τα όνειρα σου και όχι τα λογία μιας κότας.