Η Ελπίδα: Πώς την Χάνουμε και Πώς να την Ξαναβρούμε...!!!

                

Η απώλεια ελπίδας/απελπισία συχνά προκαλείται από μεγάλες προκλήσεις και δυσκολίες στη ζωή μας και συνδυάζεται από μελαγχολική διάθεση και σκέψεις αρνητικότητας για το μέλλον.

Στην καθημερινότητα μας, η εποχή που ζούμε συχνά ενισχύει την αρνητικότητα που μπορεί να απορρέει από τις προσωπικές δυσκολίες κάνοντας μας όλο και πιο δύσπιστους απέναντι σ’ ένα καλύτερο αύριο.

Η διατήρηση όμως της ελπίδας είναι σημαντική για αν μπορέσουμε να προχωρήσουμε και ν’ αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες.

Όταν ελπίζουμε, αισθανόμαστε ότι μπορούμε να κυριαρχήσουμε πάνω στις δυσκολίες και έχουμε την εσωτερική δύναμη να προσηλωθούμε στους στόχους μας.

Όταν ελπίζουμε, υποκινούμαστε από αυτό το βαθύ ένστικτο επιβίωσης που μας λέει ότι τελικά θα τα καταφέρουμε, θα ξεπεράσουμε τα προβλήματα και η τελική έκβαση θα είναι θετική.

Η ελπίδα ενέχει μια βαθιά πεποίθηση ότι είμαστε συνδεδεμένοι με τους άλλους, ότι πάντα θα έχουμε ένα αγαπημένο πρόσωπο να σταθεί δίπλα μας, να μας βοηθήσει και το οποίο μπορούμε να εμπιστευτούμε.

Η ελπίδα, τέλος έχει συχνά και πνευματική διάσταση ,χωρίς αυτή να είναι απαραίτητα θρησκευτική. Όταν ελπίζουμε, έχουμε πίστη, αναγνωρίζουμε ένα νόημα στη ζωή και αισθανόμαστε ότι είμαστε συνδεδεμένοι με κάτι μεγαλύτερο από εμάς είτε αυτό το κάτι είναι ο Θεός είτε ένα καλόβουλο Σύμπαν.

Εάν έχεις χάσει τις ελπίδες σου, είναι πιθανόν να περνούν αρνητικές σκέψεις από το μυαλό σου όπως:

Ποιός ο λόγος να προσπαθήσω; Έτσι κι αλλιώς τίποτα δε θα έχει αποτέλεσμα. Δεν θα αποκτήσω ποτέ αυτό που θέλω.

Δεν θα βρω ποτέ ένα καλό σύντροφο. Ήμουν πάντα κακότυχος κι εξακολουθώ να είμαι, γιατί ν’αλλάξει αυτό;

Εδώ δεν έβρισκα δουλειά τον καλό καιρό, τώρα με την κρίση δεν υπάρχει καμιά περίπτωση. Προσπάθησα τόσο στο παρελθόν και μόνο απογοητεύτηκα. Γιατί να συνεχίσω;

Τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει, κουράστηκα να ελπίζω.

Η ζωή μου τελείωσε, δεν υπάρχει τίποτα να ελπίσω.

Οι συνεχείς προκλήσεις συχνά πληγώνουν την πίστη μας σ’ ένα καλύτερο αύριο και αποδυναμώνουν ένα από τα μεγαλύτερα όπλα που διαθέτουμε για να συνεχίσουμε : την ελπίδα.

Σύμφωνα με τους συγγραφείς του βιβλίου “Hope in the Age of Anxiety”, υπάρχουν διάφοροι τύποι απελπισίας, κάποιοι από τους οποίους είναι :

Η αποξένωση όπου το άτομο αισθάνεται διαχωρισμένο από τους άλλους. Εδώ το άτομο μπορεί να αισθάνεται ότι δεν αξίζει την αγάπη ή την υποστήριξη των άλλων και απομονώνεται για να προφυλαχτεί από επιπλέον πόνο.

  

Η εγκατάλειψη. Το άτομο βιώνει μια αίσθηση βαθιάς και απόλυτης εγκατάλειψης από τους άλλους τις στιγμές που τους είχε περισσότερο ανάγκη.

Η ανικανότητα. Μια βασική ανθρώπινη ανάγκη είναι να αισθανόμαστε ότι μπορούμε να ελέγξουμε τις εξελίξεις της ζωής μας. Όταν αυτή η ανάγκη δοκιμάζεται και το άτομο αισθάνεται ότι δεν έχει τη δυνατότητα να κατευθυνθεί προς την πραγματοποίηση των στόχων του, το αίσθημα της αδυναμίας και της ανικανότητας αρχίζει να εγκαθίσταται μέσα του.

Η αίσθηση του «προσωπικού περιορισμού». Συχνά, για κάποιους ανθρώπους, ο αγώνας για επιβίωση συνδυάζεται με την έλλειψη συγκεκριμένων ικανοτήτων για να τα καταφέρουν σ’ αυτόν τον κόσμο. Τα άτομα μπορεί να βιώνουν τους εαυτούς τους ως ελλιπείς ή ανεπαρκείς. 

Αυτή η μορφή απελπισίας συναντάται σε ανθρώπους που είναι φτωχοί ή σε άτομα με σοβαρές αναπηρίες.

Η αίσθηση ότι είμαστε εντελώς αβοήθητοι στον κόσμο είναι μια ακόμη μορφή απελπισίας. Πολλοί άνθρωποι αισθάνονται έτσι μετά από τραυματικές εμπειρίες ή συνεχή έκθεση σε στρεσογόνους παράγοντες. Στο μυαλό τους συχνά κυριαρχεί η σκέψη ότι είναι εκτεθειμένοι σ’ έναν επικίνδυνο κόσμο και ευάλωτοι απέναντι του.