Η πεποίθηση ότι η ευγνωμοσύνη αποτελεί προαπαιτούμενο της εκπλήρωσης προέρχεται από τις αρχαίες παραδόσεις. Το να επικεντρωνόμαστε σε αυτά που έχουμε, αντί σε αυτά που νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε, μας προφυλάσσει από επιθυμίες που μπορεί τελικά να μας αφήσουν ένα αίσθημα κενού. Η δυσκολία που αντιμετωπίζουμε στο να εφαρμόσουμε αυτή την αρχαία πεποίθηση βασίζεται στη δυσκολία αυτοδιαχείρισης.
Μια νέα έρευνα που πραγματοποιήθηκε προτείνει πως η ευγνωμοσύνη μπορεί να ενισχύσει τις δεξιότητες λήψης επαγγελματικής απόφασης, καθώς και την υπομονή μας.
Οι ερευνητές ήλεγξαν αυτή τη θεωρία μέσα από την ακόλουθη διαδικασία. Οι συμμετέχοντες της έρευνας κλήθηκαν να απαντήσουν σε ένα τεστ οικονομικής αυτοδιαχείρισης, αφού είχαν πρώτα τοποθετηθεί σε τρεις ομάδες συναισθημάτων :
α) ευγνωμοσύνη,
β) χαρά,
γ) ουδετερότητα.
Η τοποθέτηση στις ανωτέρω ομάδες επιτεύχθηκε μέσα από μια συγκεκριμένη διαδικασία κατά την οποία ζητήθηκε από τους συμμετέχοντες να γράψουν μια εμπειρία της ζωής τους που τους έκανε να νιώσουν ευγνωμοσύνη, χαρά ή δεν τους προκάλεσε κάποιο ιδιαίτερο συναίσθημα.
Η οικονομική απόφαση που είχαν να πάρουν οι συμμετέχοντες ήταν πολύ απλή: είχαν να αποφασίσουν μεταξύ του να πάρουν 54 δολάρια εκείνη τη στιγμή ή να πάρουν 80 δολάρια σε τρεις μέρες. Εναλλακτικά, μπορούσαν να διαπραγματευτούν να πάρουν ένα ενδιάμεσο ποσό εκείνη τη στιγμή. Για παράδειγμα, ένας συμμετέχοντας μπορούσε να επιλέξει να πάρει 60 δολάρια αντί για 85 αργότερα.
Η τυπική αντίδραση σε αυτή την οικονομική απόφαση ήταν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι επέλεγαν να πάρουν εκείνη τη στιγμή λιγότερα χρήματα, παρά περισσότερα χρήματα αργότερα.
Ωστόσο, οι συμμετέχοντες που προέρχονταν από την ομάδα της ευγνωμοσύνης έδειξαν μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση, με τους περισσότερους να είναι πρόθυμοι να περιμένουν περισσότερο για να πάρουν το μεγαλύτερο ποσό χρημάτων. Όσο πιο ευγνώμονες ανέφεραν ότι ήταν οι συμμετέχοντες, τόσο πιο υπομονετικοί ήταν.
Δεν είναι πολύ σαφής ο λόγος για τον οποίο τα άτομα που ένιωθαν ευγνωμοσύνη παρουσιάζονταν και πιο υπομονετικά, αλλά μια υπόθεση είναι πως η ευγνωμοσύνη αποτελεί ένα συναισθηματικό ρυθμιστή για την ιδιοτέλεια.
Όπως οι συμμετέχοντες της έρευνας συμμετείχαν σε μια συνθήκη κατά την οποία η ευγνωμοσύνη προκλήθηκε με τεχνητό τρόπο, είναι πιθανό κι εμείς να μπορέσουμε να βάλουμε τον εαυτό μας σε μια διαδικασία κατά την οποία να αισθανόμαστε πιο ευγνώμονες, αλλάζοντας κατ΄ αυτόν τον τρόπο την οπτική μας.
Το να διυλίζουμε τις αποφάσεις μας μέσα από μια οπτική που στηρίζεται περισσότερο στην ευγνωμοσύνη μπορεί να είναι ένας σημαντικός παράγοντας που θα μας οδηγήσει στο να παίρνουμε καλύτερες αποφάσεις όχι μόνο στη δουλειά μας, αλλά και σε όλες τις διαστάσεις της καθημερινότητάς μας.
Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Psychological Science
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου