Ανήκω στη γενιά που ο τίτλος του ’94 , των πεντακοσίων ευρώ φαντάζουν τόσο τιμητικοί σαν τίτλοι διαγωνισμού και παράλληλα τόσο μακρινοί.
Ανήκω στη γενιά των τεσσάρων τοίχων.
Στη γενιά που είναι αναγκασμένη τους προβληματισμούς να τους βιώνει ως προβλήματα και τα προβλήματα ως καταστροφή πια.
Στη γενιά που γράφει τη δική της ιστορία.
Στη γενιά που βιώνει την κατοχή και τη χούντα με έναν καινούριο τρόπο.
Στη γενιά που παλιά ήταν η κακομαθημένη και τώρα είναι η στερημένη. Στερημένη από εμπειρίες, από όνειρα γιατί αυτά δεν βρίσκουν δίοδο ανάμεσα στους τοίχους.
Στη γενιά που κατηγορούνταν πως επενδύει στην τηλεφωνική επικοινωνία, μα τώρα είναι αναγκασμένη να ζει αποκλειστικά με αυτή.
Στη γενιά που πρέπει να ενημερώνει πάντα πότε θα βγει και που θα πάει.
Στη γενιά που ανήκω κι εγώ κι εσύ. Σε αυτή που βλέπει τα μαγαζιά να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, στη γενιά που χαίρεται με έναν περίπατο πια.
Σε αυτή τη γενιά που οι μανάδες μας έλεγαν, εγώ τότε δεν είχα αυτά. Και στην ίδια γενιά που οι μανάδες μας δεν έχουν ξαναπεί κάτι τέτοιο.
Στη γενιά που εύχομαι να θυμηθεί την αληθινή ζωή δίχως φόβο, περιορισμούς και στερήσεις.
Ανήκω στη γενιά που χρειάζεται ελευθερία γιατί μόνο με αυτή μπορούν να ταξιδέψουν τα όνειρα και να φτάσουν στον προορισμό τους.
Ανήκω στη γενιά που “ήμουν”
Ευαγγελίνα Τσέλιου – enfo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου