Υπάρχει μια ιστορία για έναν ιερέα
που τον ενοχλούσε να βλέπει έναν ρακένδυτο γέρο να μπαίνει στην εκκλησία του κάθε μέρα το μεσημέρι και να βγαίνει ξανά
μετά από λίγα λεπτά.
«Γιατί το κάνει αυτό;» αναρωτιόταν.
Ενημέρωσε τον επιστάτη και του ζήτησε να ρωτήσει το γέρο.
Διότι στο χώρο υπήρχαν αντικείμενα μεγάλης αξίας.
«Πηγαίνω να προσευχηθώ,»
είπε ο γέρος απαντώντας στην ερώτηση του επιστάτη.
«Έλα, έλα τώρα» είπε αυτός,
«ποτέ δε μένεις αρκετή ώρα στην εκκλησία για να προσευχηθείς.»
«Λοιπόν, βλέπεις» συνέχισε ο γέρος,
«εγώ δεν ξέρω από μεγάλες προσευχές,
όμως κάθε μέρα στις δώδεκα το μεσημέρι απλώς έρχομαι και λέω,
«‘Ιησού, είμαι εγώ, ο Τζιμ.
Περιμένω ένα λεπτό και μετά φεύγω.
Αν και είναι σύντομη η προσευχή μου, νομίζω ότι Αυτός με ακούει.»
Όταν μετά από λίγο καιρό ο Τζιμ τραυματίστηκε και τον πήγαν στο νοσοκομείο, η παρουσία του είχε θετική επίδραση στην πτέρυγά του νοσοκομείου όπου νοσηλευόταν.
Οι παραπονιάρηδες ασθενείς άρχισαν να γίνονται χαρούμενοι και συχνά όλη η πτέρυγα αντηχούσε από τα γέλια.
«Λοιπόν, Τζιμ» του είπε μια νοσοκόμα μια μέρα,
«μερικοί λένε ότι αυτή η αλλαγή στην πτέρυγα οφείλεται σε σένα.
Λένε ότι είσαι πάντα ευτυχισμένος».
«Ε, ναι, βέβαια. Δε γίνεται να μην είμαι ευτυχισμένος.
Βλέπεις, είναι ο επισκέπτης μου. Κάθε μέρα με κάνει ευτυχισμένο».
«Ο επισκέπτης σου;»
Η νοσοκόμα παραξενεύτηκε.
Είχε παρατηρήσει ότι η καρέκλα του Τζιμ ήταν πάντα κενή τις ώρες του επισκεπτηρίου, επειδή ήταν μόνος του, δεν είχε συγγενείς.
«Ο επισκέπτης σου; Μα πότε έρχεται;»
«Κάθε μέρα» απάντησε ο Τζιμ, με μια λάμψη στο βλέμμα του.
«Ναι, κάθε μέρα στις δώδεκα το μεσημέρι έρχεται και στέκεται στην άκρη του κρεβατιού μου.
Τον βλέπω να μου χαμογελά και να μου λέει,
''Γεια σου Τζιμ, είμαι Εγώ, ο Ιησούς ''»
Η προσευχή ανοίγει ένα κανάλι
από το δικό μας το κενό προς την πληρότητα του Θεού.
Είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις ανθρώπινες ανάγκες μας και τις ουράνιες πηγές ενέργειας.
Πρέπει να μάθεις να έρχεσαι σε προσωπική επαφή με τη δύναμη του Θεού, να Τον αφήνεις να κάνει το έργο που θα σου αποφέρει χαρά, υγεία και ευτυχία.
Κανένας άνθρωπος δεν κατορθώνει να κάνει τόσα πολλά με τόσο λίγη δαπάνη χρόνου όσα εκείνος που προσεύχεται.
Η προσευχή είναι τόσο απλή.
Είναι σαν να ανοίγεις μια πόρτα απαλά
και να γλιστράς μέσα στην παρουσία του Ίδιου του Θεού,
εκεί μέσα στη σιωπή για να ακούσεις τη δική Του φωνή.
Ίσως για να ζητήσεις κάτι ή μόνο για να ακούσεις.
Δεν έχει σημασία απλώς να βρίσκεσαι εκεί,
μέσα στην παρουσία Του,
αυτό είναι η προσευχή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου