Γεμίσαμε από ανθρώπους που θεωρούν ότι έχουν μερίδιο, και μάλιστα μεγάλο, στις ξένες ζωές, στις ζωές των άλλων. Μονίμως με μια δικαιολογία τύπου «εγώ σε γέννησα», «εγώ σε ξέρω καλύτερα από τον καθένα», απλώνουν τα πλοκάμια τους και νομίζουν ότι είσαι κτήμα δικό τους και άρα, υποχρεωμένος να συμφωνείς με τις απόψεις τους και αναλόγως να πράττεις, ειδάλλως, ανοίγουν έναν πόλεμο, με την πεποίθηση ότι θα βγουν νικητές και θα σε επαναφέρουν στην τάξη τη δική τους.
Βουτηγμένοι μέσα σ’ έναν ατέλειωτο εγωισμό, θα κινήσουν γη και ουρανό προκειμένου να καταφέρουν αυτό που έχουν στο μυαλό τους, όχι για τη δική τους ζωή, αλλά για τη δική σου.
Έτσι έμαθαν. Κέρδισαν πολλές μάχες. Κατάφεραν να κάνουν υποχείριά τους πολλούς. Ανθρώπους αδύναμους, που έπεσαν με τη μία, χωρίς να φέρουν αντίσταση.
Κι άλλους ανθρώπους, με αδυναμίες, που μέσα από τη συμβίωση μαζί τους, τις εντόπισαν και τους πάτησαν ακριβώς εκεί. Που αντί να τους βοηθήσουν να τις ξεπεράσουν, τις άμβλυναν, τις έκαναν τόσο μεγάλες, σαν μαύρες τρύπες που τους κατάπιαν.
Κι έπειτα, αφού τους μετέτρεψαν σε όντα άκρως ενοχικά, που τόλμησαν να έχουν αδυναμίες και δεν στάθηκαν άτρωτοι, τότε τους καθήλωσαν κι αυτούς, κι άρχισαν να τους κινούν σαν μαριονέτες και να τους κάνουν να χορεύουν στους δικούς τους ρυθμούς. Μα, τι λέω,
Ο χορός είναι κάτι ευχάριστo κι αυτές οι μαριονέτες δεν χορεύουν. Μόνο σωπαίνουν και στέκουν δειλές και θλιμμένες.
Υπάρχουν όμως, και κάποιοι πιο δυνατοί. Κάποιοι που δεν φοβούνται τα θεριά, δεν σκύβουν το κεφάλι μπροστά στ’ άδικο, που χύνονται στον πόλεμο, με όποιο κόστος.
Η μεγαλύτερή τους δύναμη είναι, ότι δεν θεωρούν δεδομένη τη νίκη τους. Γνωρίζουν πολύ καλά πόσα ποδάρια έχει ο «έξω από δω».
Αντιλαμβάνονται ότι η κακία και η πλάνη είναι πάντα πιο ελκυστικές από την καλοσύνη και την αλήθεια. Θα παρασύρουν πολλούς στο διάβα τους.
‘Όμως, ακόμα κι αν τους πουν ιδεαλιστές ή αιθεροβάμονες, αυτοί οι λίγοι, θα επιμένουν προς αυτή την κατεύθυνση, ό, τι κι αν γίνει. Αυτοί οι λίγοι, μέχρι την τελευταία τους πνοή, θα βροντοφωνάζουν ότι η ζωή τους, τους ανήκει, κι ας τους βαπτίζουν τρελούς, μακάρι όλοι να είχαν αυτή την τρέλα!
Όσο πιο νωρίς λοιπόν, αποδεχτούν ότι τα έβαλαν με τον λάθος άνθρωπο, τόσο το καλύτερο. Συνήθως όμως, άνθρωποι που κουβαλούν τόσο μένος μέσα τους, για όποιον δεν υπακούει τρελαίνονται, αρρωσταίνουν, πορώνονται περισσότερο.
Θολώνουν και χάνουν την κρίση τους, πέφτουν σε λάθη και κάπου εκεί, ο αιώνιος εχθρός τους, κερδίζει. Τι κερδίζει; Κάτι τόσο απλό, που λυπάμαι που δεν θεωρείται αυτονόητο: Να ζει τη ζωή του όπως εκείνος θέλει, μακριά από όλους όσους θέλησαν κάτι άλλο γι’ αυτόν.
Μα κι αν δεν μπορεί να την έχει όπως τη θέλει, τουλάχιστον την έχει όπως ο ίδιος μπορεί. Και η απόσταση από όλο αυτό το αρπαχτικό σινάφι, είναι λυτρωτική και αποπνέει ελευθερία.
Κι όταν παλεύεις για τ’ αυτονόητα, για τ’ ανθρώπινα δικαιώματά σου, εκείνα παίρνουν μεγαλύτερη αξία, κι ας σ’ έχουν εξαντλήσει οι μάχες που έδωσες για τα κερδίσεις.
Βλέπεις, η ζωή δεν ξεχνάει τους αγώνες σου ούτε και τη δύναμή σου. Και να θυμάσαι, ότι κανένας τύραννος ή μονάρχης, δεν έμεινε στα ψηλά για καιρό. Ο ουρανός ανήκει στη δημοκρατία και την ελευθερία. Όλα τα υπόλοιπα, παραμένουν πολύ πιο κάτω.
Κωνσταντίνα Σταμπουλή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου