Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μικρή, ήθελα πάντα ν' αλλάζω εικόνες, ν' αλλάζω τα πράγματα γύρω μου και να βλέπω νέα πρόσωπα. Να μαθαίνω. Δεν μπορείς όμως να μάθεις και να εξελιχθείς αν μένεις συνέχεια στο ίδιο μέρος, αν τα μάτια σου βλέπουν κάθε μέρα τις ίδιες εικόνες και τους ίδιους ανθρώπους.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα πάντα να φεύγω. Δεν ήξερα από τι και από ποιους τότε, μα τώρα ξέρω. Θέλω να φεύγω μακριά απ' ό,τι με πληγώνει, απ' ό,τι με κρατάει πίσω, απ' ό,τι μου στερεί το δικαίωμα να είμαι ελεύθερη, αξιοπρεπής και να εξελίσσομαι.
Όλα έχουν μια αρχή και ένα τέλος. Όλοι έχουν κάτι να σου δώσουν. Τι γίνεται όμως όταν συνεχώς παίρνουν περισσότερα από όσα δίνουν; Όταν εσύ προσφέρεις τόσα πολλά και παίρνεις πίσω τόσα λίγα.
Κανένα τέλος δεν πρέπει να μας φοβίζει. Τα πράγματα όλα στη ζωή μας κάνουν έναν κύκλο. Και όταν αυτός κλείσει πρέπει ένας άλλος, καινούριος ν' ανοίξει, αλλιώς απλά θα επαναλαμβανόμαστε χωρίς να προχωράμε παρακάτω.
Επιβάλλεται λοιπόν να φεύγουμε;
Κάποιες φορές πιστεύω πως ναι. Όταν με δυσκολία αναπνέουμε σε μία δουλειά, σε μία σχέση, σε μία φιλία. Όταν νιώθουμε ασφυξία, όταν νιώθουμε να μας απομυζούν και να μας εκμεταλλεύονται πρέπει να βρίσκουμε τη δύναμη να φεύγουμε. Το να βολευόμαστε δεν οδηγεί πουθενά παρά μόνο σε μία επιφανειακή τάξη πραγμάτων που δεν μας κάνει ευτυχισμένους.
Το μυαλό και τα αισθήματα πρέπει να τα κρατάμε σε εγρήγορση. Πρέπει πάντα να φεύγουμε, έστω και για λίγο, για να βρίσκουμε τον χαμένο εαυτό μας. Αυτόν που δίνουμε για να είναι οι άλλοι καλά, για να κρατήσουμε τη δουλειά μας, για να μπορούμε να επιβιώνουμε.
Κι ύστερα αν το επιθυμούμε πραγματικά να γυρίζουμε πίσω. Πάντα μπορούμε να κάνουμε μία νέα αρχή με τους ίδιους ανθρώπους, αν αυτούς θέλουμε στη ζωή μας.
Μπορούμε όμως και να συνεχίσουμε να κάνουμε όσα αγαπάμε με άλλους ανθρώπους που θα ενστερνίζονται όσα κι εμείς.
Δεν είναι κακό να φεύγεις από σχέσεις κι από φιλίες που δεν σε γεμίζουν ή που σε βλάπτουν. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για τύψεις εδώ. Η ζωή είναι μικρή. Φεύγει γρήγορα και δεν επιστρέφει. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να σου στερεί τη θετική σου ενέργεια και όλα όσα ονειρεύεσαι να ζήσεις. Ό,τι σε κρατάει πίσω πρέπει να μένει πίσω.
Τρέξε λοιπόν, μακριά και μην κοιτάξεις πίσω. Αν θέλεις να φύγεις από κάπου είναι επειδή εκεί που είσαι, είσαι δυστυχισμένος και τίποτα δεν πάει λάθος μαζί σου. Είναι απόλυτα φυσιολογικό κι ευτυχώς μπορείς να πας και να κάνεις ό,τι θες. Φτάνει να πιστέψεις στις δικές σου δυνάμεις και να ξεφορτωθείς τα αποκούμπια.
Τον εαυτό μου τον περιγράφω μέσα από τα κομμάτια μου. Φανταστείτε ότι είμαι ένα παζλ και κάθε κομμάτι μου ανήκει σε κάποιον ή κάτι που αγαπώ. Σε κάποιον ξεχωριστό για μένα και σημαντικό. Δεν είναι πολλοί, το παζλ είναι μικρό κι άλλοι έχουν μεγαλύτερο κομμάτι κι άλλοι μικρότερο. Όλα αυτά τα κομμάτια μαζί κάνουν τη ζωή μου και ορίζουν την ευτυχία μου. Το μεγαλύτερο το έχει ο γιος μου. Είμαι μια κουρασμένη αλλά πανευτυχής μαμά. Κι ύστερα ακολουθεί πολύ κοντά ο έρωτας. Είμαι αιώνια κουρασμένη αλλά πανευτυχής ερωτευμένη. Άλλο κομμάτι είναι η συγγραφή. Η καλύτερη παρέα. Άλλα κομμάτια οι 5-6 κοντινοί μου φίλοι κι η οικογένειά μου. Μου λείπει πάντα ο σκύλος μου γι' αυτό υπάρχει γι' αυτόν ένα κομμάτι που ακόμη με κάνει να χαμογελώ. Κι έτσι προχωρώ νιώθοντας ευλογημένη όταν όλα τα κομμάτια της ζωής μου είναι εκεί ζωντανά, δυνατά, παθιασμένα. Χρειάζεται προσπάθεια, όμως, αυτή η προσπάθεια είναι που φέρνει τις πιο όμορφες και δυνατές στιγμές.
Website: http://www.mikresistories.org
Πράξια Αρέστη,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου