Υπάρχουν ανάμεσα μας, κάποιοι ιδιαίτεροι άνθρωποι, οι «άνθρωποι-πεφταστέρια». Έτσι συνήθισα, εξ' απαλών ονύχων, να τους αποκαλώ. Είναι άνθρωποι σπάνιοι που μοιάζουν σαν να μην είναι από εδώ. Σου δίνουν την εντύπωση πως έρχονται απ’ αλλού. Σαν να πέσανε τυχαία απ’ τον ουρανό και να προσγειώθηκαν στον πλανήτη μας.
Είναι πλάσματα που από τον τρόπο που κινούνται, μιλούν και συμπεριφέρονται, από την ενέργεια και το φως που σκορπίζουν γύρω τους, αμέσως ξεχωρίζουν στο χώρο που δραστηριοποιούνται.
Η αύρα τους είναι μοναδική και κανείς δεν μένει απρόσβλητος, αδιάφορος κι ασυγκίνητος όταν αυτή τους αγγίξει. Υπάρχουν, ζουν κι αναπνέουν ανάμεσά μας αλλά στην πραγματικότητα η οντότητά τους σαν να βρίσκεται χιλιάδες παράλληλα σύμπαντα μακριά, σαν ν’ απέχει μυριάδες άγνωστες διαστάσεις.
Αυτοί οι άνθρωποι δύσκολα κάνουν εχθρούς, ούτε καν αντιπάθειες και πρέπει να προσπαθήσουν πολύ για να μείνουν για λίγο μόνοι τους.
Στην κοινωνική τους υπόσταση είναι κριάρια – ηγέτες, δεν είναι πρόβατα, χαράσσουν το μονοπάτι τους και πολλοί βρίσκονται πρόθυμοι να τους ακολουθήσουν, μαγεμένοι από τον ήχο του αυλού τους. Χωρίς να το επιδιώκουν ασκούν μεγάλη επιρροή στα άτομα του περιβάλλοντος τους και η γνώμη τους έχει βαρύνουσα σημασία για τη ζωή των γύρω τους.
Με κάποιο μαγικό, ανεξήγητο τρόπο όλοι τους λατρεύουν κι επιζητούν την ευκαιρία να βρεθούν κοντά τους, να συναναστραφούν, να συνομιλήσουν μαζί τους και να τους συμβουλευτούν.
Τα παιδιά, με το αλάθητο ένστικτο τους, τους λένε «φωτεινούληδες» και κολλάνε πάνω τους σαν βδέλλες, ενώ οι ηλικιωμένοι, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο επέκεινα, θέλουν στα στερνά να γείρουν πάνω τους για να νιώσουν θαλπωρή.
Οι ασθενείς σε καταληκτικό στάδιο, αν έχουν την τύχη να έχουν δίπλα τους στην έσχατη φάση της ανημποριάς τους έναν «άνθρωπο-πεφταστέρι», αφήνονται στην περιποίηση και το στοργικό του χάδι που το εκλαμβάνουν σαν μια ύστατη γενναιόδωρη χειρονομία της ζωής απέναντί τους, ένα καλό κατευόδιο προς το αναπόδραστο.
Ο βαθμός ενσυναίσθησης που κουβαλούν μέσα τους οι “άνθρωποι-πεφταστέρια” είναι πολλαπλάσιος του μέσου ανθρώπου κι αυτό ίσως κάποτε τους εξαντλεί, τους εξουθενώνει.
Είναι τόσο δύσκολο να μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου, να συμπάσχεις μαζί του! Άλλο ένα ιδιαίτερα έντονο χαρακτηριστικό τους είναι η διάθεση προσφοράς που εκδηλώνουν σε κάθε ευκαιρία προς τους άλλους ανθρώπους, αλλά και τα ζώα, καθώς και η άρρηκτη σχέση τους με τη φύση.
Οι “άνθρωποι-πεφταστέρια” ανεξάρτητα από την δραστηριότητα ή το επάγγελμα που θα επιλέξουν ν’ ασχοληθούν, θα ξεχωρίσουν σε κάθε περίπτωση.
Γίνονται φωτισμένοι ηγέτες που ίσως σημαδέψουν την ιστορία, μεγάλοι γιατροί με φιλανθρωπική δράση κι επιστημονική προσφορά, λαμπροί ακαδημαϊκοί, σπουδαίοι επιστήμονες ή εξερευνητές.
Αν είναι απλοί τεχνίτες, πάνω στη δουλειά τους, με τα χέρια τους, θα σμιλέψουν αγγέλους. Αν είναι καλλιτέχνες θ’ αφήσουν πίσω αριστουργήματα, μνημεία της τέχνης τους για τις επόμενες γενιές.
Αν η μοίρα το φέρει και γίνουν δάσκαλοι, η μεγαλύτερη ίσως ευλογία για έναν “άνθρωπο-πεφταστέρι”, θα επηρεάσουν με τη φωτισμένη διδασκαλία τους έντονα και θα χαράξουν ανεξίτηλα τη ζωή των μαθητών τους.
Αν είναι κληρικοί, ιερείς ή μοναχοί θα αφιερώσουν το βίο τους ολόκληρο στην υπηρεσία των συνανθρώπων τους, συμπαριστάμενοι ηθικά και υλικά και στεκάμενοι παρηγορητικά πλάι στους αναξιοπαθούντες κι όχι κρίνοντας το ποίμνιο τους από καθέδρας.
Όμως η μεγαλοσύνη στον χαρακτήρα των “ανθρώπων-πεφταστεριών” έγκειται στο ότι όταν κάποια στιγμή στη ζωή τους, αργά ή γρήγορα, συνειδητοποιήσουν την ευλογία που κατέχουν, ποτέ και σε καμία περίπτωση δε θα χρησιμοποιήσουν το χάρισμά τους προς όφελος τους και δε θα εκμεταλλευτούν τους συνανθρώπους τους για δικούς τους σκοπούς.
Αυτή η μεγαλοσύνη είναι και η μοναδικότητα τους, ίσως το πιο «μη ανθρώπινο» χαρακτηριστικό τους.
Η διαφορά τους από τα πεφταστέρια είναι μία, η διάρκεια. Η λάμψη και η μαγεία τους, ότι κι αν τους συμβεί σε προσωπικό επίπεδο, διαρκεί σε όλη τους την ζωή.
Ολοκληρώνοντας τη μικρή μου θεωρία περί “ανθρώπων-πεφταστεριών” που άρχισα να χτίζω μέσα μου στην τρυφερή ηλικία των 15, όταν ανταμώθηκα με τα πρώτα μου πεφταστέρια και για να συνδεθώ με το πνεύμα των ημερών, καταλήγω : Τι πιο τρανό παράδειγμα, τι πιο αδιαφιλονίκητη και προφανής αλήθεια...,
τι πιο μεγαλειώδες δείγμα “ανθρώπου-πεφταστεριού” από τον ίδιο τον Ιησού τον Ναζωραίο που τη γέννηση του γιορτάζει αυτές τις μέρες μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας. Συγκεντρώνει και συμπυκνώνει στο πρόσωπο του όλες τις πιο πάνω ποιότητες κι αναρίθμητες άλλες.
Γεωργιος Καλπάκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου