Πώς θα ήταν άραγε η ζωή μας εάν κάποιος μάς έλεγε ότι έχουμε ακόμη λίγες ημέρες διαθέσιμες; Αν κάποιος, μονομιάς κατέρριπτε την - για πολλούς δεδομένη - ύπαρξη της αυριανής ημέρας; Πως θα ήταν η ζωή μας αν γνωρίζαμε πως όλα όσα προγραμματίζουμε να κάνουμε στο μέλλον, δεν πρόκειται ποτέ να συμβούν;
Η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως οι περισσότεροι θα βυθιζόμασταν στο βούρκο της απογοήτευσης, ενώ παράλληλα θα σπεύδαμε ταχέως να πραγματοποιήσουμε όλα όσα σχεδιάζουμε να κάνουμε ''κάποια στιγμή στο μέλλον''.
Ένα από τα μεγαλύτερα σφάλματα πολλών ανθρώπων σήμερα και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων, είναι η εσφαλμένη πεποίθηση που τούς διακατέχει, σύμφωνα με την οποία εκτείνεται μπροστά τους ένας ατέρμων χρονικός ορίζοντας.
Θεωρούν αναγκαίο, το δεδομένο και αναφαίρετο δικαίωμά τους για συνεχή αναβολή μελλοντικών σχεδίων, καθώς ιεραρχούν τις δραστηριότητές τους με βάση κάποια πράγματα που ''πρέπει να γίνουν στην ώρα τους'' και πράγματα που ''δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα τους''.
Αφήνουν εσκεμμένα πολλές καταστάσεις σε αδράνεια, ενώ παράλληλα αφιερώνονται με τυπολατρική προσήλωση στην επίτευξη στόχων που αφορούν μια συγκεκριμένη φέτα της ζωής τους. Με αυτόν τον τρόπο, αναβάλουν επιμελώς πράγματα τα οποία κάλλιστα θα μπορούσαν να κάνουν τη δεδομένη χρονική στιγμή, τοποθετώντας τα σε μια μελλοντική χρονική περίοδο, θεωρώντας πως τότε θα είναι η κατάλληλη στιγμή για να τα κάνουν.
Πιστεύουν πως στο χρόνο τους δεν υπάρχει θέση για δραστηριότητες που δεν σχετίζονται με το στόχο τους, ενώ παράλληλα ενοχοποιούν πολλές από τις καθημερινές ανάγκες του ανθρώπου όπως είναι η διασκέδαση και η ξεκούραση.
Ασφαλώς και υπάρχουν καταστάσεις που απαιτούν περισσότερη αφοσίωση και μεγαλύτερη επένδυση χρόνου, όμως ακόμη και τότε οφείλουμε να θυμόμαστε πως είμαστε άνθρωποι και έχουμε υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας να τού προσφέρουμε μια ποικιλόμορφη καθημερινότητα.
Υπάρχει φυσικά και η άλλη όψη του νομίσματος. Υπάρχουν οι άνθρωποι που φροντίζουν να ικανοποιούν αποκλειστικά και μόνο τις παρούσες ανάγκες τους, δίχως να δίνουν σημασία σε αυτές που μέλλονται να έρθουν.
Επικαλούμενοι τόσο το νεαρό της ηλικίας τους, όσο και την πληθώρα χρόνου που επίκειται να έρθει, επαναπαύονται με τρυφερότητα στην ιδέα του ''κάτι καλύτερου'' που ακόμη δεν έχει χτυπήσει την πόρτα τους.
Με αυτό τον τρόπο, πετυχαίνουν και αυτοί δια της τεθλασμένης, μια αναβολή των σχεδίων και των στόχων τους για αργότερα. Καθησυχάζουν τον εαυτό τους με την ιδέα του ότι έχουν αρκετό χρόνο μπροστά τους να σκεφτούν τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους, ενώ χωρίς να το καταλάβουν, φθάνουν σε μια ηλικία που πλέον οι δυνατότητες επιτυχίας δεν είναι ίδιες με εκείνες που ήταν λίγα χρόνια πριν.
Και στις δυο παραπάνω καταστάσεις, υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής και αυτός δεν είναι άλλος από την σπατάλη σημαντικού μέρους της ζωής μας σε πράγματα που τελικά θα μπορούσαμε να διαχειριστούμε καλύτερα.
Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, θυσιάζουμε τις στιγμές μας στο βωμό της σιγουριάς για τον άπλετο χρόνο που θα πρόκειται να περάσει από μπροστά μας.
Δυστυχώς, η ζωή δεν μπορεί να δομηθεί φορμαλιστικά και ποτέ δεν πρόκειται να καταφέρει κάποιος να σπάσει τον αλγόριθμο της τυχαιότητας των γεγονότων που συμβαίνουν σε αυτήν. Ξαπλωμένοι στην επίπλαστη αιώρα της αχανούς ζωής που έχουμε ακόμη μπροστά μας, οφείλουμε να γνωρίζουμε τη σημαντικότητα του κάθε λεπτού που φεύγει αβίαστα από αυτήν.
Υπάρχει όμως κάτι πολύ σημαντικότερο από αυτό. Να μην υποτιμάμε το χρόνο μας.
Κάθε μια από τις δεξιόστροφες κινήσεις που κάνουν οι δείκτες του ρολογιού μας, αφήνουν πίσω τους στιγμές που δεν πρόκειται να έρθουν πίσω ποτέ ξανά. Όσο πιο μεγάλη γίνεται η φιλοδοξία μας για το ότι στο μέλλον θα κάνουμε πράγματα που αμελούμε να κάνουμε στο παρόν, τόσο μικρότερη γίνεται η πιθανότητα να τα πραγματοποιήσουμε.
Λεφτά μπορεί να υπάρχουν, χρόνος όμως δεν υπάρχει σίγουρα.
Κωνσταντίνου Φεργαδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου