Λένε πως το ύστατο σημάδι ενηλικίωσης, είναι να πατάς γερά στα δυο σου πόδια και όχι να πετάς πάνω σε ένα μεγάλο, φουσκωτό ροζ σύννεφο.
Πάντοτε, όταν το άκουγα αυτό έκανα στο μυαλό μου εικόνα, τους αυτοαποκαλούμενους ρεαλιστές, να πατούν γερά με τα δυο τους πόδια σε ένα μουντό, γκρίζο πεζοδρόμιο, φορτωμένοι με μία τσάντα προβλήματα, έγνοιες και σκοτούρες και πρόσωπο, σκυθρωπό και αγέλαστο.
Αντίστοιχα, πάνω στο ροζ συννεφάκι οραματιζόμουν ένα μικρό, σκανταλιάρικο, ξανθό αγγελάκι, να γελά με την ψυχή του και να μοιράζει χαρά στους γύρω του. Ενστικτωδώς μάλλον, χαράχτηκε μέσα μου αυτή η εικόνα, όσο αστεία και αν φαίνεται και δε λέει να φύγει.
Σαν τυπική ονειροπόλα, όμως, πέφτοντας ουκ ολίγες φορές από το σύννεφο μου, χτυπούσα δυνατά και σαφώς επώδυνα, με έντονη όμως άρνηση να ''ξυπνήσω''.
Όσο και αν έβλεπα με τα μάτια της συνείδησης πως η πραγματικότητα δεν είναι τόσο γκρίζα όλες τις φορές, αλλά και πως θα είχα καλύτερες πιθανότητες επιβίωσης εάν κατέβαινα ομαλά από τις φούσκες και ακουμπούσα έδαφος, η άρνηση μου όλο και μεγάλωνε.
Βλέπεις είχα μάλλον, μεγάλες προσδοκίες από τους ανθρώπους γύρω μου αλλά και από τα τόσα που πίστευα πώς μου χρωστά η ζωή, για όλες τις φορές που χτύπησα στην πτώση. Για εμένα , η επιχείρηση κατάβασης δεν ολοκληρώθηκε ποτέ με εκατό τοις εκατό επιτυχία.
Σιγά σιγά, όπως κάθε πράγμα με το πέρασμα του χρόνου όμως, έτσι και το συννεφάκι μου άρχισε να αποδυναμώνεται. Στην αρχή απλά ξέβαψε και από ροζ έγινε άσπρο. Μετέπειτα όμως άρχισε να εξατμίζεται, έως ότου εξαϋλώθηκε ολοσχερώς και άρχισε, για χιλιοστή φορά, η διαδικασία απομυθοποίησης.
Πρόσωπα, εικόνες και καταστάσεις που φόρτωνα με μεγάλες προσδοκίες, έφτασαν στο ναδίρ της ουτοπίας μου. Το ξανθό αγγελάκι μου άρχισε να μεγαλώνει, να βλέπει πως η ζωή δε βρίσκεται στα φουσκωτά, αλλά στο έδαφος. Να αντιλαμβάνεται πως εάν δεν προσγειωνόταν, δε θα περνούσε ευχάριστα.
Κάπως έτσι, σταδιακά και απρόθετα, γινόμαστε όλοι αυτοαποκαλούμενοι ρεαλιστές. Μα το σημαντικότερο που δεν περίμενε ποτέ να μάθει το αγγελάκι μου, είναι πως τελικά είναι ωραία και στην γη. Εκτός από το να περπατάς με τα δυο σου πόδια, μπορείς ακόμα να τρέχεις, ή και να χορεύεις.
Να νιώθεις την δροσιά της θάλασσας, ή να πλησιάζεις τη ζεστασιά της φωτιάς.
Η τσάντα σου μπορεί να μην είναι φορτωμένη προβλήματα αλλά ελπίδες.
Το πεζοδρόμιο που πατάς, μπορεί να μην είναι γκρίζο, αλλά και κίτρινο.
Οι μεγάλες προσδοκίες που βάζεις με το νου σου, μπορεί να είναι πολύ βαριές, όχι μόνο για να τις κουβαλήσουν οι άλλοι, αλλά τελικά και ο ίδιος σου ο εαυτός.
Λίνας Δημακοπούλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου