Μανούλα, μητέρα, μαμά. Πάντα σε εκείνη ξεσπάς, πάντα σε εκείνη βγάζεις το θυμό που έχεις με άλλους - όχι πως κι αυτή δε σε φτάνει στα όριά σου άπειρες φορές-. Αυτό όμως γίνεται γιατί πιο πολύ απ’ όλα τα μέλη της οικογένειας εκείνη αγαπάς περισσότερο, κι ας λες πως έχεις αδυναμία στον μπαμπά, άλλο αδυναμία κι άλλο αγάπη, να τα ξεκαθαρίσουμε αυτά.
Είναι αυτά τα μικρά που σε διαολίζουν σε εκείνη, αυτή η υπερπροστατευτικότητά της, είναι η μουρμούρα της για τα ασυμμάζευτα ρούχα που πετάς δεξιά κι αριστερά, πριν καν προλάβεις ν’ ανοίξεις το μάτι σου, της το έχεις πει άπειρες φορές:«βρε μαμάκα άσε με να φύγει η τσίμπλα απ’ τα μάτια μου πρώτα».
Είναι ο άνθρωπος που πάντα θα τσακώνεσαι όσο και να την αγαπάς, ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο, επειδή είναι πιο κοντά σου απ’ όλους, γιατί ξέρει πως ο θυμός σου δε θα κρατήσει πάνω από ένα τέταρτο. Είναι ο άνθρωπος που σε καταλαβαίνει χωρίς να πεις τίποτα κι αυτό σε νευριάζει, να θέλεις να της κρυφτείς και να μην μπορείς, κρίμα δεν είναι;
Κάποιες φορές με τα λόγια σου την έχεις κάνει να κλάψει, άλλες το έκανες επίτηδες όταν ήσουν μικρός, για να την κάνεις να καταλάβει πως κάτι σε πλήγωσε κι άλλες καθώς μεγάλωνες απλώς τα λόγια σου ήταν παραπάνω σκληρά. Δεν το ήθελες αυτό ποτέ, ξέρεις πως λες πράγματα πάνω στα νεύρα σου και δεν τα εννοείς, κληρονομιά του μπαμπά θα γκρινιάξει εκείνη.
Θυμάσαι που όταν ήσουν μικρός και καταλάβαινες πως έχεις κάνει λάθος της έγραφες γράμματα και της τα έβαζες κάτω απ’ το μαξιλάρι; Γιατί ως γνωστόν, όπως λέει κι αυτή πήρες και τον εγωισμό του μπαμπά κι ήταν αδύνατον για σένα να έρθεις έτσι απλά να της παραδεχτείς πως έκανες λάθος.
Πάντα θα τσακωνόσαστε, αλλά πάντα θα είναι η μανουλίτσα σου και μέσα σ’ αυτήν τη λέξη κρύβονται όλα. Όπως τσακώνεσαι με τους φίλους σου, έτσι θα τσακώνεσαι και μαζί της -εντάξει με εκείνη λίγο περισσότερο- με εκείνη ξέρεις πως δε θα σου «χτυπήσει» ποτέ τις φορές που την έκανες να κλάψει ούτε τις φορές που έμεινε ξάγρυπνη για χατίρι σου.
Τα γνωρίζεις και τα θυμάσαι όλα αυτά που έχει κάνει για σένα, ασχέτως αν δεν της τα λες. Δεν της έχεις πει ότι την αγαπάς. Πιστεύεις ότι ξέρει πόσο την αγαπάς. Έχει μεγαλώσει η μαμά σου κι αυτήν τη λέξη σου είναι δύσκολο να την προφέρεις.
Ελπίζεις να μην έχει κουραστεί με τους τσακωμούς σας και τα μούτρα σου, γιατί θα τα τρώει στη μάπα για πολλά χρόνια ακόμη. Ρώτα τους φίλους σου για να σου πουν κι αυτοί πως τους μεγαλύτερους τσακωμούς τους κάνεις με τη μάνα σου. -Δεν είμαι η μόνη που το πιστεύω, θα το δεις-.
Να την αγαπάς τη μανούλα σου, αλλά να ξέρεις ότι θα συνεχίσετε να τσακώνεστε. Γι’ αυτό να της ζητήσεις προκαταβολικά συγγνώμη και να της πεις ότι δεν ελέγχεις πάντα ούτε τα νεύρα σου ούτε το στόμα σου, αλλά να της υποσχεθείς πως πάντα θα της ζητάς συγγνώμη. Εκεί που φταις μόνο έτσι;
Άλλωστε είναι σίγουρο ότι εκείνη πάντα θα σε συγχωρεί.
Επιμέλεια κειμένου Ευγενίας Ζουμπεράκη :
Νάννου Αναστασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου