Καμιά φορά, νιώθουμε ότι η ζωή μας βάζει τρικλοποδιές. Εκεί δηλαδή που νιώθουμε ότι τα πράγματα πάνε καλά, ότι έχουμε βάλει σε τάξη παλιές εκκρεμότητες, ότι έχουμε «φυτέψει» μερικά πράγματα και τα βλέπουμε σιγά-σιγά να ανθίζουν, εντελώς ξαφνικά, απροειδοποίητα (ασφαλώς), από το πουθενά, συμβαίνει κάτι κι έρχονται τα πάνω κάτω.
Κάτι που ανατρέπει λιγότερο ή περισσότερο την «τάξη» που πασχίζαμε να βάλουμε στη ζωή μας ή που διαλύει, με πολύ σκληρό μερικές φορές τρόπο, κάτι όμορφο στο οποίο προσβλέπαμε γεμάτοι ελπίδα. Έζησα μερικά τέτοια από πολύ κοντά πρόσφατα. Ένα ζευγάρι, σχετικά νιόπαντρο, έχασε, στον τέταρτο μήνα της εγκυμοσύνης, το μωρό που περίμενε γεμάτο προσμονή.
Λιγότερο τραγικό αλλά πολύ ενοχλητικό: κάποιος τράκαρε, γλίτωσε ευτυχώς με ένα σπασμένο πόδι και χέρι «μόνο», αλλά το αυτοκίνητο καταστράφηκε, μόλις το είχε ξεπληρώσει και έλπιζε σε «καλύτερες μέρες» με μεγαλύτερη οικονομική άνεση, κανένα ωραίο ταξίδι κλπ.
Κάποιου άλλου πλημμύρισε το σπίτι του που είχε ανακαινίσει λίγο καιρό πριν και πρέπει να ξαναφτιάξει το μισό απ’ την αρχή. Η γκάμα των αντιδράσεων μεγάλη: από σιωπή, κλείσιμο στον εαυτό, απομόνωση, νεύρα, κλάματα, υστερία, αδιαφορία, φυγή, έως υπερδραστηριότητα, αναζήτηση λύσης «εδώ και τώρα», βεβιασμένες αποφάσεις.
Το κοινό στοιχείο όμως που ήταν ορατό σε όλους είναι η συναισθηματική αμφιταλάντευση, από την θλίψη στην αισιοδοξία, απ’ το «γιατί σε μένα, γιατί τώρα, γιατί αυτό» στο «θα το αντιμετωπίσω, θα τα βγάλω πέρα», απ’ το θυμό στην ηρεμία και τη στωικότητα.
Και η κοινή διαπίστωση: κάθε μικρή ή μεγάλη απώλεια (γιατί για απώλειες πρόκειται, απώλειες καταστάσεων, συναισθημάτων, ονείρων, ελπίδων, στόχων) μας επιβάλλει, είτε το θέλουμε είτε όχι, μια περίοδο «πένθους».
Είναι αυτή η περίοδος που όσο κι αν θέλουμε να προχωρήσουμε παρακάτω και να αφήσουμε πίσω μας ό,τι συνέβη, δεν τα καταφέρνουμε. Είναι σαν τα συναισθήματα μας να μας πηγαίνουν μια μπρος και μια πίσω και όσο κι αν παλεύουμε πολλές φορές να πάρουμε αποφάσεις, νιώθουμε πως δε μας «βγαίνει».
Φαίνεται τελικά πως ο οργανισμός μας χρειάζεται απλά χρόνο. Να νιώσει αυτό που συνέβη, να το αποδεχτεί, να το τακτοποιήσει και τελικά, όταν θα είναι έτοιμος, να το αφήσει πίσω του. Και πραγματικά, αυτό το χρόνο τον δικαιούμαστε και πρέπει να τον απαιτούμε απ’ τον εαυτό μας. Γιατί κάθε απώλεια που δεν «πενθήσαμε», όσο μικρή κι ασήμαντη κι αν είναι αυτή, την κουβαλάμε σαν βάρος πάνω μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου