Πόσες φορές μπορείς να συγχωρείς ;

Κάθε φορά, πρώτη φορά. Πόσες φορές όμως;

Πόσες φορές επιτρέπεται να γυρίσεις κι άλλες πόσες να πεις «ως εδώ ήταν, τέρμα»;

Πόσες ακόμη ευκαιρίες πρέπει να δώσεις σε έρωτες που στο παρελθόν δεν έβγαλαν πουθενά;

Πόσες φορές θα συγχωρήσεις μια πραγματική φιλία από τα παλιά, που μόνο έτσι δεν θα έπρεπε να λέγεται μετά από όσα έχουν γίνει μεταξύ σας;

Πόσες φορές θα πεις «δεν πειράζει έτσι είναι ο χαρακτήρας του, τι να κάνουμε;», «έχει κι εκείνη τις παραξενιές της, την καταλαβαίνω, δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο» ή «εντάξει, συγγενείς μου είναι, τι μπορώ να κάνω;»;

Η απάντηση είναι πολλά!

Μπορείς να αρχίσεις να προστατεύεις τον εαυτό σου από ανθρώπους που σου προκαλούν περισσότερο πόνο και θλίψη, παρά ευτυχία.

Τι τους χρειάζεσαι αν δεν μπορούν να σε κάνουν να χαμογελάς; Αν είναι να τους καταλαβαίνεις και να κάνεις υπομονή περιμένοντας εκείνη τη μία στιγμή ευτυχίας, κάτω από ένα βουνό δυστυχίας;

Τι να τους κάνεις αν δεν μπορείτε να συνεννοηθείτε;

Τι να την κάνω την παιδική φίλη που δεν με έχει στηρίξει ποτέ και πουθενά…Τον έρωτα που με ταλαιπωρεί…τον ξάδερφο και τον θείο που με θυμούνται μόνο όταν με χρειάζονται;

Κανείς δεν μπορεί να σου «επιβάλλει» να ανέχεσαι κανέναν.

Ούτε η αγάπη που νιώθεις για έναν άνθρωπο που σε ταλαιπωρεί, ούτε ένα δαχτυλίδι που σου θυμίζει έναν κατεστραμμένο γάμο, ούτε καν η πρώτου βαθμού συγγένεια, δεν μπορούν να σε αναγκάσουν να υπομένεις καταστάσεις που σε πονούν και σε στεναχωρούν.

Τώρα αν με ρωτάς, για το πόσες ευκαιρίες δικαιούνται οι άνθρωποι πριν να πεις το πραγματικό «τέλος», σίγουρα δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να απαντήσω…Μπορώ όμως να σου πω ότι ο καθένας μας βαθιά μέσα του ξέρει για τι αξίζει να παλέψει και τι πρέπει να αφήσει πίσω.

Αν ψάξεις καλά μέσα σου θα δεις ότι λίγοι είναι εκείνοι οι ξεχωριστοί. Εκείνοι που κι αν έγιναν πολλά λάθη και από τις δύο πλευρές, δεν το έβαλαν κάτω και προσπαθούσαν να βρουν τη λύση μέσα στις απανωτές καταιγίδες.

Η φίλη που δεν άφησε την παρεξήγηση άλυτη, γιατί είσαι μοναδική για εκείνη. Ο ξάδερφος που χάρηκε πραγματικά με τη χαρά σου και δεν προσποιήθηκε.

Σε αυτούς τους ανθρώπους να δίνεις αμέτρητες ευκαιρίες. Δίνε ευκαιρίες στους ανθρώπους με τους οποίους κάποια χορδή σου συντονίστηκε κάποτε.

Δίνε ευκαιρίες ξανά και ξανά. Μην κουραστείς και μην ακούς όταν σου λένε ότι δεν έχει νόημα, για σένα πάντα είχε και πάντα θα έχει. Κάθε φορά θα βγαίνεις νικητής γιατί θα ξέρεις ότι προσπάθησες.

Σταμάτα μόνο όταν νομίζεις ότι έχει χαθεί η χημεία που σας ένωνε ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές σας. Σταμάτα μόνο στο σημείο που ο καθένας σας έχει χάσει τη λάμψη του, στα μάτια του άλλου. Εκεί που χάσατε την «ξεχωριστικότητά» σας!

Εκεί πρέπει να σταματήσεις.

Ιώ Αξιώτη

http://www.eyedoll.gr

http://www.psixologikosfaros.gr