Σήμερα, μετά το ρεκτιφιέ, ας γράψουμε για την σχέση του αίτιου και του αιτιατού. Όπως ακριβώς οι χορδές μιας άρπας πάλλονται και πλημμυρίζουν τον χώρο με ήχους, η κάθε μια με τον δικό της μοναδικό ήχο, έτσι και οι χορδές του Σύμπαντος πάλλονται και αυτές και πλημμυρίζουν τον δικό τους χώρο με ήχους, τον μοναδικό ήχο της η κάθε μια. Ποιες είναι όμως αυτές οι χορδές ? Πού βρίσκονται και πως κανείς μπορεί να τις “οπλίσει” ώστε να απελευθερώσει την ενέργειά τους και να παράγει τον ήχο τους ?
Μην πάει ο νους σου στο διάστημα, μην πάει ο νους καν έξω από την απόσταση που μπορείς να φτάσεις τεντώνοντας τα χέρια σου. Οι χορδές αυτές είναι πραγματικά μαγικές. Βρίσκονται μέσα στην καρδιά σου, καλά, “καρδιά” σου για να μην το πηγαίνουμε στο πολύ μελό περί καρδούλων, και αρκεί μονάχα η δύναμη της σκέψης σου για να οπλίσουν.
Έτοιμες να πυροδοτήσουν την ενέργεια τους και να διαχύσουν τον ήχο τους από την μία άκρη του Σύμπαντος στην άλλη. Μια τόσο δα χορδούλα ακούγεται από την μία άκρη του Σύμπαντος έως την άλλη. Αλήθεια, όταν πυροδοτείς την δική σου, αναρωτιέσαι ποιος ακούει?
Χρειάζεται λίγη προσοχή γιατί οι χορδές αυτές δεν είναι άρπες, ο ήχος τους να σβήνει μετά από λίγο. Οι χορδές αυτές είναι πανίσχυρα εργαλεία που στέλνουν στην αιωνιότητα ένα πολύ ξεκάθαρο μήνυμα. Ή κάλεσμα. Και όλο και κάποιο αυτί είναι τεντωμένο και συντονίζεται στον ήχο τους. Όλο και κάποιο, ναι.
Ας μιλήσουμε τώρα για το ελεύθερο βήμα των στρατιωτών πάνω σε μια γέφυρα. Οι στρατιώτες αλήθεια, αφήνονται σε ελεύθερο βηματισμό πάνω στις γέφυρες. Τουλάχιστον αυτό γίνεται από την ημέρα που μια γέφυρα κατέρρευσε λόγο του συντονισμού. Ναι, ο συντονισμός, μπορεί να παρασύρει μια γέφυρα.
Αν πετάς πετραδάκι το πετραδάκι σε μια λίμνη, την κατάλληλη στιγμή, αυτοενισχύεται το κυματάκι και μπορείς να το μετατρέψεις σε κύμα μεγάλο, ικανό να σε παρασύρει, εντάξει, υπερβολές, αρκετό για να χυθεί τουλάχιστον έξω από αυτήν. Με τι κόπο? Με κανέναν κόπο! Αρκεί να πετάς από ένα μικρό πετραδάκι τη φορά την κατάλληλη στιγμή. Ένα “λάθος” πετραδάκι και η δουλειά πάει στράφι, αναχαιτίζει το προηγούμενο.
Είναι δηλαδή θέμα τύχης η συσσωρευτική δράση των παλμών, όποιων παλμών, για να επιτευχθεί ο ενεργειακός συντονισμός? (να προσθέσω, και υλικός) Ναι. Είναι θέμα τύχης. Αλλά αν παρατηρήσεις, η τύχη αυξάνεται εντυπωσιακά με την επιμονή. Όσο πιο πολύ επιμένεις, τόσο πιο πολύ τυχερός είσαι, σωστά?
Όταν λοιπόν αποφασίσεις να τινάξεις τις χορδές μέσα σου, να το κάνεις με την επίγνωση ότι κάθε τίναγμα είναι ικανό να δημιουργήσει αυτό που εννοείς, θεία παρέμβαση ή θεία δίκη. Την άμεση δηλαδή εκδήλωση της υλοποιημένης μορφής της ενέργειας που έστελνες είτε για ένα παραγωγικό έργο, είτε – λυπάμαι – για ένα καταστροφικό.
Ακόμη και η έννοια της καταστροφής όμως, ακόμη και αυτή πρέπει να ιδωθεί μέσα από μια σφαίρα αντικειμενικότητας, κατά πόσον δηλαδή είναι αλήθεια καταστροφική η ενέργεια αυτή ή είναι απλά απαραίτητη η εκδήλωσή της με την συγκεκριμένη μορφή γιατί αυτή η μορφή εξυπηρετεί και ένα συγκεκριμένο – αγαθό όμως- απώτερο σκοπό. Σαν να κόβεις το δάχτυλο με την γάγγραινα για να σώσεις το χέρι. Δικαιολογείται, έτσι δεν είναι?
Η επανάληψη λοιπόν, η επιμονή και ο σωστός συγχρονισμός μπορούν να κατεβάσουν τον Ουρανό στην Γη. Είναι προφανώς αντιληπτό ότι όταν οι ενέργειες ενός ατόμου, για να γίνει πιο κατανοητό ας μιλήσουμε με ήχους, όταν λοιπόν ένας μόνος του ταλαντώνει τις χορδές της σκέψης του τότε παράγει ένα λίγο ως πολύ προβλεπόμενο αποτέλεσμα, εκείνο που επιδίωξε. Τι συμβαίνει όμως όταν πολλά άτομα μαζί ταλαντώσουν ο κάθε ένας τις δικές του χορδές?
Τότε δημιουργείται μια πολυφωνία, μια ορχήστρα από χορδές που δεν είναι τίποτα άλλο από τον “πόλεμο” που βρίσκεται σε εξέλιξη τα τελευταία χρόνια. Ο “ήχος” της χορδής του ενός ακυρώνει τον “ήχο” της χορδής του άλλου και ο “ήχος” της χορδής κάποιου άλλου ενισχύει τον “ήχο” κάποιας άλλης. Κάποια στιγμή αυτό θα οδηγήσει σε ένα ξεκαθάρισμα. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όλοι θα παίζουνε τον ίδιο σκοπό, με την δική του απόχρωση βέβαια ο καθένας. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Οι δονήσεις αυτές που ξεκινούν από το κέντρο σας, από το κέντρο δηλαδή της ύπαρξης σας κατευθύνονται ακαριαία προς όλες τις κατευθύνσεις και φυσικά προς όλα τα ανοιχτά αυτιά – δέκτες των δονήσεων αυτών. Η εκδήλωση τους στο υλικό – φυσικό πεδίο γίνεται με την ταυτόχρονη πραγμάτωση της όποιας πρόθεσης τις έχει θέσει σε κίνηση.
Κοντολογίς, αυτό το οποίο έχει ήδη χιλιοειπωθεί, η σκέψη γεννάει την πραγματικότητα. Όταν λοιπόν γυρίζει πίσω το κυματάκι και δεν σου αρέσει, κράτα εσύ το χεράκι σου και μην το πετάξεις το επόμενο πετραδάκι. Γύρνα δηλαδή ευλαβικά και το άλλο μάγουλο γιατί η προσπάθεια αναχαίτισης με την ίδια ορμή θα έχει ως αποτέλεσμα την επιβεβαίωση του γεγονότος και την γιγάντωσή του. Το επόμενο κυματάκι θα είναι απλά, μεγαλύτερο.
Έτσι παίζεται και το παιχνίδι στο επίπεδο των συνειδήσεων ανάμεσα σε δυο άτομα, για να μπούμε στο ψητό… Όσο χτυπάει η μια μεριά, όσο τεντώνει τις χορδές της, τόσο δέχεσαι εσύ τα μικρά κυματάκια. Όταν όμως αντιδράς σε αυτά, τότε εκείνα επιστρέφουν πίσω στον αρχικό αποδέκτη μεγαλύτερα και έτσι γυρίζουν πίσω σ’ εσένα, όχι απλά διπλάσια αλλά τετραπλάσια.
Θυμήσου, έχουν υποστεί την δική σου προσαύξηση αλλά και την εκ νέου προσαύξηση του αποστολέα. Είναι αντιληπτό τώρα το τι συμβαίνει όταν υπάρχει οργή και από τις δύο μεριές? Γύρνα και το άλλο μάγουλο, ευλαβικά. Δηλαδή, ελαστικά απορρόφησε τα μικρά κυματάκια γιατί τα μικρά κύματα είναι διαχειρίσιμα αλλά τα μεγάλα καταστροφικά και αποσυντονιστικά. Κάποια στιγμή ο άλλος θα σταματήσει να πετάει πετραδάκια, είτε θα βαρεθεί, είτε θα του τελειώσουν, τα πετραδάκια ή τα ψυχικά του αποθέματα.
Αντικρούουμε λοιπόν τους ήχους των ενεργειακών χορδών των άλλων δημιουργώντας ένα νέο ήχο αντίθετο που μας βάζει έτσι στην διαδικασία παραγωγής συγκεκριμένων ήχων, όχι από δική μας επιλογή αλλά σύμφωνα με την επιλογή του άλλου, ή απλά, γινόμαστε η άμμος που γλυκά γλυκά απορροφάει την ένταση, στο συγκεκριμένο παράδειγμα βεβαίως όχι άμμος αλλά κάποιο είδος ηχοαπορροφητικού υλικού, που απλά υπάρχει εκεί.
Δηλαδή η πλέον ξεκούραστη και αποτελεσματική γραμμή άμυνας που μπορείς να εφαρμόσεις είναι εκείνη της μή-αντεπίθεσης, δηλαδή της παραίτησης. Παραιτήσου από τα περιττά βάρη και θα σε παρατήσουν και αυτά. Αντίκρουσε τα και θα παίζεις το παιχνίδι μια ζωή. Δαρμένος, δεν θα έχεις χρόνο να οπλίσεις τις χορδές σου με ήχους ή σκέψεις για το δικό σου ή το ανώτερο καλό. Όταν οι ήχοι θα περνάνε δίπλα σου, οι χορδές σου θα παράγουν ήχους άλλους, εκείνους που σου επέβαλε κάποιος άλλος. Μμμ… ενδιαφέρον άμα το βλέπεις έτσι, έτσι δεν είναι? Μένεις έξω από το ενεργειακό παιχνίδι γιατί επικεντρώνεσαι στην ουσία μιας επιλογής που δεν έκανες. Λάθος, την έχεις κάνει την επιλογή. Ολοδική σου είναι. Επιλέγεις λοιπόν εσύ να χάνεις τον αγώνα για να ασχολείσαι μόνο με την φάση.
Όλη την ώρα μόνο με μία φάση του αγώνα, ενώ αυτός εξελίσσεται και ναι, μεταλλάσσεται και ανατρέπεται. Όταν θα ξυπνήσεις ο κόσμος θα είναι διαφορετικός και τότε θα αναρωτιέσαι τι έγινε, πως χάθηκε κάτω από τα πόδια σου. Αλλά δεν έφυγε αστραπιαία, όχι, απλά όσο μετακινούνταν εσύ κοιτούσες αλλού, απλά.
Σου αρέσει κάτι τέτοιο, θα ήθελες να συμβεί? Το αφήνεις όμως, ε?
Ο πόλεμος των κόσμων είναι σε πλήρη εξέλιξη και εσύ λες άστε παιδιά, δεν είναι για μένα, εγώ εδώ ξέρω να πολεμάω γιατί το πεδίο αυτό το γνωρίζω. Και επειδή το πεδίο το γνωρίζω και γνωρίζω και τον εχθρό – αν μπορούμε να τον πούμε έτσι – φροντίζω, κάνω τα πάντα ώστε τα χτυπήματα να μην είναι θανατηφόρα, να μην είναι τελειωτικά, γιατί αν αυτός φύγει, τότε αλίμονο, θα πρέπει να δώσεις την μάχη σε ένα άλλο πεδίο, λιγότερο γνωστό ή και άγνωστο εντελώς.
Η Χαρά ξεχειλίζει, αρνήσου την Λύπη. Το έχεις γράψει, ναι, το έχεις γράψει πολλές φορές, η πρώτη φορά που έγραψες ήταν ότι η ευτυχία είναι μέσα σου, το έγραψες και μετά το έγραψες και στα παλαιά σου τα παπούτσια. Και τώρα αναρωτιέσαι αν το χέρι θα είναι σκελετωμένο, δεν πειράζει, ψάξε και βρες το και διάβασε το ξανά, τότε το έγραψες για τώρα. Όλο το παζλ έρχεται πάντα και ολοκληρώνεται πάντοτε τέλεια, δεν περισσεύει κανένα κομμάτι ποτέ.
Η απόφαση σου αντηχεί στα πέρατα του Σύμπαντος. Η σκέψη σου κινεί δυνάμεις στα πέρατα του Σύμπαντος. Η ώρα των αποφάσεων έχει έρθει εδώ. Ηρέμησε, σκέψου, διαλογίσου, ρώτα, αποφάσισε. Βρίσκεσαι μέσα σε μια αγκαλιά από αγγέλους, μέσα σε μια αγκαλιά φίλων. Όσο τεντώνεις τις χορδές σου σε αρμονία με τις δικές τους, θα κατεβάζετε τον Ουρανό στην Γη.
Ή θ’ ανεβάζετε την Γη στον Ουρανό.
Πέτρος Χατζηαναστασίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου