Το γκρέμισμα των εμμονών.......!!!!!!!!

Πολλές φορές αναρωτιόμαστε, που χάσαμε την απλότητά μας...

Αρκεί να στρέψουμε λίγο την προσοχή μας, παραπέρα από τις εμμονές μας...Λίγο παραπέρα, για να μας δούμε, να μας νιώσουμε και να αντιληφθούμε τι πραγματικά είναι "σοβαρό" για εμάς...

Να κάνουμε κάτι κόντρα στις συνήθειες και τις εμμονές μας, είναι σχεδόν αδιανόητο, όσα και να μάθουμε, αν δεν αποφασίσουμε να στρέψουμε την προσοχή μας λίγο παραπέρα...

Να ανοίξει η ματιά μας, η οπτική μας σε κάτι πολύ πιο ουσιαστικό και σημαντικό, από το να έχουμε κάποιον για να μας προστατεύει, να καλύπτει τις ανάγκες μας και εμείς να κάνουμε την πάπια, σε ότι μας αφορά, και να εξοργιζόμαστε γι' αυτό που πραγματικά δεν μας αφορά, μόνο και μόνο γιατί μας έπεισαν ότι αυτό μας αφορά και το άλλο όχι...

Η κάθε εμμονή καλύπτει μόνο συγκεκριμένες ανάγκες...Παραπέρα όμως τι γίνεται?

Είναι τραγικές οι αναμνήσεις του ανθρώπου...Τόσο πολύ τραγικές, που έρχεται εδώ και φεύγει από δω, χωρίς να έχει καταφέρει να ξεκουνήσει από το παρελθόν του...Εκεί μέσα ζει...στο παρελθόν!

Εκεί μεγαλώνει, εκεί ωριμάζει, εκεί ζει...Και όπως είναι φυσικό, εκεί ακριβώς πεθαίνει...Στο παρελθόν, που δεν πρόλαβε να γίνει Παρόν...

Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν φόβοι ανυπέρβλητοι, ότι υπάρχουν επίσης καταστάσεις που φαίνονται ανυπέρβλητες για έναν άνθρωπο...Ότι δεν ξέρει τι είναι η Αγάπη, μπερδεύει τα συναισθήματα, τις ανάγκες και τις καταστάσεις, τα κοιτά πολλές φορές με απόγνωση και ψάχνει διεξόδους...Είναι αυτό το πολύπλοκο μέρος του παρελθόντος του που μοιάζει ανυπέρβλητο...αξέχαστο...

Και εδώ χρειάζεται να αποφασίσει να κάνει ένα συνειδησιακό άλμα προς την απλότητα, χωρίς να ζητά διασφαλίσεις ότι αυτή η απλότητα δεν θα έχει συνέπειες...γιατί θα έχει συνέπειες...

Το γκρέμισμα των εμμονών είναι από μόνο του συνέπεια...Αδειάζει έτσι η ζωή και δεν ξέρεις πια τι να την κάνεις, αν δεν έχεις λόγους να τρώγεσαι με την ίδια σου την Ύπαρξη...

Η Ελευθερία και η Αγάπη δεν έχουν συνέπειες ποτέ, έχουν μόνο Επιλογές... και ο φόβος ακόμα, επιλογή είναι.

Είναι πάντα μια Αλήθεια αυτό το "τι θα γίνουμε τώρα χωρίς βαρβάρους"...μια πιο βαθιά Αλήθεια της Ζωής, που για να την τιμήσουμε, χρειάζεται πρώτα να έχουμε τιμήσει την Απόφασή μας, να Ζούμε Αληθινά...

Μετά ανοίγει ο Δρόμος για την Αλήθεια και την Ζωή...ο Δρόμος για τον Εαυτό μας...

Τούτη η ήρεμη λίμνη που μέσα της καθρεφτίζεται η Θεότητα, δεν μπορεί να είναι μια λίμνη που μέσα της δέχεται τα βότσαλα που πετούν οι άλλοι...Το συναισθηματικό μας πεδίο δεν είναι υποδοχέας εμμονών, πεποιθήσεων και φόβων, γιατί τότε η λίμνη τούτη θα γίνει έλος και θα μας ρουφήξει...Και τότε χάνεται η απλότητα...Για να μην βουλιάξεις, θα πιαστείς και από τα μαλλιά σου...

Βάσω Νικολοπούλου