Συνήθως ό,τι μας τρομάζει περισσότερο από καθετί άλλο σ' αυτόν τον κόσμο δεν είναι η κατάθλιψη, η οικονομική ανέχεια, η ανεργία, η απώλεια της υγείας μας, ο χωρισμός, ούτε καν ο σωματικός μας θάνατος.
Εκείνο του οποίου ο φόβος μας παραλύει -και γι' αυτό παραμένει ασυνείδητος- είναι η πραγμάτωση αυτού που, στο απόλυτό της βάθος της, λαχταράει η ψυχή μας: η πραγμάτωση της επιθυμίας της για απαλλαγή από τα πάθη, για απώλεια των σαρκικών φόβων, για ελευθερία του νου & της καρδιάς μας από τις βιοτικές προσκολλήσεις μας και καθηλωτικές εμμονές μας.
Μας τρομάζει δηλαδή στο βάθος της ύπαρξής μας, όχι ο σωματικός μας αφανισμός από τον θάνατο, αλλά κυρίως η εκούσια παραίτηση μας απ' όλα αυτά με τα οποία μάθαμε από γεννησιμιού μας να ταυτιζόμαστε. Με άλλα λόγια, ο θάνατος αυτής της προσωπικότητας στην οποία έχουμε επιτρέψει να μας ορίζει και να μας ελέγχει, λες και αυτή είναι ο κύριός μας κι εμείς οι υπηρέτες της.
Το παράδοξο είναι όμως ότι στο βαθμό που κανείς τοιουτοτρόπως εκούσια "πεθαίνει", στον ίδιο ακριβώς βαθμό κάθε κρυμμένη στα βάθη του επιθυμία & δύναμη του ανασταίνεται από τον άδη της ψυχικής κι οντολογικής μηχανικότητα, ζωοποιεί την ύπαρξή του κι επιτρέπει στον αναγεννημένο πρώτα ψυχολογικά, κι έπειτα οντολογικά, άνθρωπο να ζει "εν αληθεία".
Γι αυτό αδερφέ μου «ξύπνα» από τον ύπνο σου, στήσε το αυτί σου και άκου πως τίποτα δεν σε χωρίζει από μένα, εκτός από τον φόβο, που τόσο απροκάλυπτα πια σου καλλιεργούν τα πολιτικά κόμματα, αυτά που καλείσαι να ψηφίσεις την Κυριακή. Αυτοί οι άνθρωποι πάντα σε ήθελαν και σε θέλουν νεκρό. Ένας νεκρός δεν είναι ποτέ εμπόδιο για τους άλλους νεκρούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου