Η σημασία του Σταυρού...!!!

Ο σταυρός είναι ίσως το πιο παλιό ελληνικό (και συμπαντικό) σύμβολο, που τοποθετείται σε πανάρχαιους χρόνους και που συγκεντρώνει κοσμική κυρίως υπόσταση. 

Είναι ένα κέντρο κοσμικό, ένα σημείο επικοινωνίας μεταξύ σύμπαντος και γης, ένα σύστημα αξόνων, που προεκτείνεται στο συμπαντικό άπειρο, ένα σύμβολο που κατέχει σοβαρή θέση στις απεικονίσεις του κοσμικού δέντρου (Δέντρου της Ζωής ή της διατροφής-θρέψης), της κοσμικής στήλης, της κοσμικής κλίμακας και άλλων.

Η κατακόρυφη γραμμή του σταυρού συμβολίζει την ουράνια πνευματική και διανοητική, θετική, ενεργετική και αρσενική παράμετρο. Η οριζόντια γραμμή είναι η γήινη, λογική, παθητική, αρνητική και θηλυκή παράμετρος. 

Στο σύνολό του ο σταυρός είναι η απαρχή στη φύση (κατ’ άλλους ο αιώνιος Ερμαφρόδιτος, η πηγή-συνδυασμός του αρσενικού και του θηλυκού, κι εδώ ας μη λησμονείται ότι μία από τις παλαιότερες μορφές του ελληνικού άλφα (=αρχή) ήταν ο ισοσκελής σταυρός, που βασικά σήμαινε τη διασταύρωση των δύο «στοιχείων» για την έναρξη της ύπαρξης. 

Ο σταυρός είναι η δυαδικότητα στη φύση και η ένωση και ολοκλήρωσης της ανθρώπινης ψυχής στην οριζόντια και κάθετη όψη της, που αμφότερες είναι απαραίτητες για τη δημιουργικότητα, για τη δημιουργία πλήρους ζωής. Είναι η υπέρτατη ταύτιση.

Ο σταυρός είναι το σχήμα του ανθρώπου με τα άνω άκρα σε πλήρη έκταση. Είναι ακόμη η κάθοδος του πνεύματος μέσα στην ύλη. Η δυνατότητα επέκτασής του προς κάθε κατεύθυνση, στο άπειρο, δηλώνει την αιωνιότητα της φύσης και της ζωής. Συνιστά τους άξονες των σημείων του ορίζοντα, την τετραδικότητα στις δυναμικές όψεις της. 

Σαν χιαστί αντιπροσωπεύει τα τέσσερα στοιχεία της ζωής (αέρα, γη, φωτιά και νερό) ενωμένα στο πέμπτο στοιχείο (ψυχή ή ουράνιον πυρ), το Κέντρο. Κοσμολογικά το επάνω μέρος είναι το Ζενίθ, το κάτω μέρος είναι το Ναδίρ, ο άξονας βορρά-νότου είναι ο άξονας των ηλιοστασίων και ο άξονας ανατολής-δύσης αυτός των ισημεριών.

Η λέξη σταυρός για τον προγονικό Ελληνισμό σημαίνει ο όρθιος πάσσαλος ή το μακρύ ξύλο. Σαν τέτοιος αναφέρεται από τον Όμηρο: «αμφί δε οι μεγάλην αυλήν ποίησαν άνακτι σταυροίσιν πυκινοίσι», δηλαδή «και τριγύρω έκτισαν σαν μεγάλη αυλή για τον βασιλιά με πυκνοστημένους πασσάλους», και «σταυρούς εκτός έλασσε διαμπερές ένθα και ένθα πυκνούς και θαμέας», δηλαδή «στον περίγυρο κάρφωσε πασσάλους σε όλο το μήκος, πολύ κοντά τον ένα στον άλλο», όπως και από άλλους συγγραφείς. 

Από τον Ηρόδοτο αναφέρεται σαν μπηγμένος πάσσαλος, που χρησιμεύει σαν θεμέλιο: «ίκρια επί σταυρών υψηλών εζευγμένα εν μέση έστηκε τη λίμνη», δηλαδή «εκεί στη μέση της λίμνης έστησε εξέδρα πάνω σε πασσάλους αλληλοζευγμένους», και παρακάτω: «κομίζοντες εξ όρεος τω ούνομα εστί Όρβηλος, κατά γυναίκα εκάστην ο γαμέων τρεις σταυρούς υπίστησι», δηλαδή «οι πάσσαλοι φέρονται από ένα βουνό, που ονομάζεται Όρβηλος, και κάθε άνδρας μπήγει τρεις πασσάλους για κάθε γυναίκα που παντρεύεται».

Η ετυμολογία της λέξης σταυρός, σύμφωνα με τους Liddel και Scott, βασίζεται στο ρήμα «ί-στη-μι». Το θέμα στη- στη δωρική γίνεται στα- και κατ’ επέκταση σταυ- ή σταF-, όπου F το δίγαμμα παλαιότατο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου που εγκαταλείφθηκε. 

Δεύτερη συλλαβή –ρός δείχνει στατική επιτόπια ροή. Στο σύνολό της, ετυμολογικά, η λέξη σταυρός εκφράζει σταθερότητα, κινητικότητα αλλά επί σταθερών βάσεων, όπως και το σώμα του ανθρώπου με εκτεταμένες χείρες.

http://arkoleon.blogspot.com