Η δυνατότητα που παρουσιάζεται στην ζωή μας είναι να "τραβήξουμε" τους άλλους μόνο μέχρι το δικό μας επίπεδο συγκρότησης του χαρακτήρα. Μπορούμε να δώσουμε μόνο ότι έχουμε.
Συχνά οι γονείς προβάλλουν το επιχείρημα, ως θεωρητική υποστήριξη των ενεργειών τους, ότι αυτό που επιβάλλουν στα παιδιά τους είναι για το καλό τους και ιδίως για να γίνουν καλύτερα από αυτούς. Κάτι τέτοιο όμως είναι απλώς μια δικαιολογία.
Δεν μπορούμε να διδάξουμε σε κάποιον π.χ. περισσότερα μαθηματικά από ότι γνωρίζουμε εμείς. Αν κάποιος μαθητής μας, μάς ξεπεράσει, αυτό οφείλεται στα βιβλία που διάβασε και όχι σε αυτά που του μεταδώσαμε εμείς.
Αν τα παιδιά μας γίνουν καλύτερα από εμάς ας ευχαριστήσουμε τους δασκάλους τους, τα βιβλία που διάβασαν, τους φίλους τους και την δική τους νοημοσύνη. Δεν έγιναν καλύτερα χάρις στις δικές μας προσπάθειες. Εμείς τα ανεβάσαμε μέχρι το δικό μας επίπεδο.
Το επιπλέον το χρωστάνε σε άλλους, ή στον εαυτό τους. Είναι όμως μεγάλη υπόθεση να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να εξελιχθούν σε οποιονδήποτε τομέα, ακόμα και αν αυτά μας ξεπεράσουν χάρις σε προσπάθειες τρίτων, στις οποίες εμείς θα επιτρέψουμε την πρόσβαση.
Είναι δυστυχώς σύνηθες φαινόμενο οι γονείς να θέλουν τα παιδιά να γίνουν ένα αντίγραφό τους και όταν αυτά αποφασίσουν να κάνουν ένα βήμα επιπλέον, τότε οι γονείς συχνά προβάλλουν κωλύματα. Είναι πολύ δύσκολο να αναγνωρίσουμε την ανωτερότητα σε κάποιον, έστω και αν αυτός ο κάποιος είναι το παιδί μας.
Βλέπουμε άγνωστες σε μας συμπεριφορές και αυτό μας τρομάζει. Θα αναφέρω, αινιγματικά, χωρίς να το εξηγήσω, ότι στα παιδιά μας αναγνωρίζουμε εύκολα την οριζόντια ανωτερότητα (πτυχία, επιτεύγματα, καλός γάμος κ.λ.π.), αλλά μας τρομάζει η κάθετη ανωτερότητα (ευρύτερο συνειδησιακό επίπεδο) και εκεί είναι που το έντρομο υποσυνείδητο των γονιών τις περισσότερες φορές αγωνίζεται να σταματήσει και να ακυρώσει το πνεύμα των παιδιών τους.
Μετά από αυτή την μακροσκελή εισαγωγή ας δεχθούμε την υπόθεση εργασίας ότι εμείς είμαστε ώριμοι, έχουμε την απαραίτητη συγκρότηση του χαρακτήρα, δεν παιδιαρίζουμε και αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεών μας. Τι μπορούμε να κάνουμε για τους άλλους;
Θεωρώ ότι ο καλύτερος τρόπος για να λειτουργήσουμε ως καταλύτης στην ωρίμανση των συνανθρώπων μας, είναι κατά την διάρκεια της επαφής μας ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΜΑΣ. Όχι βέβαια να γκρινιάζουμε ασταμάτητα και να τους "πιπιλίζουμε" το μυαλό με τις θεωρίες μας.
Ένα απλό παράδειγμα: Αν επιθυμούμε να ηρεμήσουμε κάποιον θα πρέπει πρωτίστως να παραμείνουμε ήρεμοι εμείς. Τα κηρύγματα λίγο θα ωφελήσουν. Αν επηρεαστούμε και εξοργιστούμε τότε η διαδικασία καταπράυνσης του άλλου δυσχεραίνεται.
Αν βρισκόμαστε σε επικοινωνία, σε σχέση με ένα άτομο που επιδεικνύει ανωριμότητα, τότε πάση θυσία πρέπει να μην επηρεαστούμε, να μην παρασυρθούμε και κατέβουμε στο δικό του επίπεδο. Αν συμβεί κάτι τέτοιο τότε του είμαστε άχρηστοι. Ένας ανώριμος γονιός μπορεί να είναι "φιλαράκι" με τα παιδιά του, αλλά δεν μπορεί να είναι πατέρας.
Τα παιδιά του όμως έχουν τα δικά τους "φιλαράκια" και χρειάζονται έναν πατέρα που βρίσκεται "πάνω" από αυτά, έχει ενηλικιωθεί και μπορεί να τους διδάξει την ενηλικίωση, όχι μόνο με λόγια και θεωρίες αλλά με το παράδειγμα, με την στάση ζωής και με την "αύρα" που αποπνέει.
Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να διαπνεόμαστε από την αίσθηση της ανωτερότητας, από μια σοβαροφάνεια και να έχουμε "ύφος". Μπορούμε να είμαστε φιλικοί, πρόσχαροι, να λέμε τα ανέκδοτά μας και να διασκεδάζουμε όπως κάνουν όλοι, να παίζουμε με τα παιδιά, να διαβάζουμε "Μίκυ Μάους", όταν όμως έρθει η στιγμή να πάρουμε αποφάσεις και να δράσουμε τότε όλο μας το δυναμικό θα εκδηλωθεί.
Μου αρέσει να χαρακτηρίζω ορισμένες καταστάσεις ή ανθρώπους ως "μαύρες τρύπες". Είναι οι άνθρωποι που επιχειρούν, ασυνείδητα κυρίως, να μας κατεβάσουν στο δικό τους επίπεδο. Θα έρθουν να μας κλαφτούν για τα προβλήματά τους, όταν όμως ακούσουν την συμβουλή μας για την προφανή λύση, δεν θα την εφαρμόσουν.
Ας μην παραξενευόμαστε με αυτή την συμπεριφορά. Δεν ήρθαν σε μας για να λύσουν το πρόβλημά τους, αλλά για να τραβήξουν την προσοχή μας και για να μας μπλέξουν στα προσωπικά τους αδιέξοδα.
Εμείς πρέπει να κρατήσουμε την θέση μας. Να μην εμπλακούμε στα προσωπικά τους. Να μην επηρεαστούμε συναισθηματικά, να μην "συμπάσχουμε" δήθεν μαζί τους, διότι τα προβλήματά τους είναι κατασκευασμένα και εξυπηρετούν άλλους ανομολόγητους σκοπούς. Κυρίως να μην προβούμε σε ενέργειες.
Το συγκεκριμένο άτομο θα συναντήσει ένα τοίχο από την πλευρά μας. Ενδεχομένως να δυσαρεστηθεί, να μας κατηγορήσει για σκληρότητα, για αναισθησία. Όμως αν δεν δώσετε χρήματα σε έναν ναρκομανή αυτός δεν θα σας κατηγορήσει πάλι;
Ορθώστε ένα ευγενικό και γεμάτο κατανόηση τείχος απέναντί του, επιστρέφοντάς όλες τις προσωπικές του ευθύνες πίσω στον ίδιο. Δεν πρέπει να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες των άλλων για να τους "βοηθήσουμε".
Το μόνο που καταφέρνουμε είναι η αδρανοποίησή τους και η δική μας εμπλοκή σε μια ζωή που δεν μας ανήκει, που δεν είναι η δική μας.
Υπάρχει όμως η εξής μεγάλη δυσκολία. Τι κάνουμε στην περίπτωση που έχουμε συνεταιρισθεί επαγγελματικά με ένα τέτοιο άτομο, που συνεχώς προβαίνει σε λανθασμένες επιλογές, που λειτουργεί παρορμητικά, που χάνει χρήματα στο καζίνο; Αν δεν υπάρξουν άμεσα αποτελέσματα στις προσπάθειές μας ας επιζητήσουμε άλλες επαγγελματικές επιλογές, διότι διαφορετικά εμείς "θα χτίζουμε και ο άλλος θα γκρεμίζει".
Δεν είναι πάντοτε εφικτό να απεμπλακούμε από τέτοιους ανθρώπους. Ίσως είναι ο προϊστάμενός μας, ίσως η γυναίκα μας, ίσως το παιδί μας. Ούτως ή άλλως πρέπει να κρατάμε την θέση μας, αυτό έστω και λίγο θα βοηθήσει τον άλλον, θα βοηθήσει ασφαλώς σημαντικά και εμάς. Δεν αποκλείεται να έχουμε να σηκώσουμε έναν σταυρό.
Ίσως μας αδρανοποιούν η ατολμία, η συνήθεια και κάποιες ανομολόγητες υποσυνείδητες προσδοκίες.
Τι σημαίνει ωριμότητα;
1) Ανάληψη της ευθύνης των πράξεων και της ζωής μας.
2) Σταθερότητα και συγκρότηση χαρακτήρα.
3) Γνώση του περιεχομένου του υποσυνείδητού μας.
4) Γνώση των κινήτρων μας.
5) Είμαστε ο εαυτός μας.
6) Παραμένουμε αδιάφοροι στην αποδοχή ή στην απόρριψη.
Πως θα βοηθήσουμε τους άλλους να ωριμάσουν ;
1) Διατηρώντας στην σχέση μας όλα τα προηγούμενα, για
την προσωπική μας «άμυνα» και για να αποτελέσουν
παράδειγμα στους άλλους.
2) Δεν "συμμετέχουμε" στο πρόβλημα. Κρατάμε αποστάσεις,
3) Επιστρέφουμε ευγενικά τις ευθύνες στον "ιδιοκτήτη" τους.
Αυτοί οι κατάλογοι βέβαια δεν είναι πλήρεις! Κάποια στιγμή πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι χρειάζεται να αναλάβουμε την ευθύνη της δικής μας ζωής και των επιλογών μας. Ας μην κατηγορούμε συνεχώς τους άλλους, την κοινωνία και τον Θεό, για το όποιο κατάντημά μας.
Αντί όμως να αναλάβουμε την ευθύνη της δικής μας ζωής προσπαθούμε να αναλάβουμε τις ζωές των άλλων, αφαιρώντας από αυτούς τις δικές τους ευθύνες.
Ας το προσέξουμε πολύ αυτό, ιδίως αν είμαστε γονείς.
Θετική Ενάργεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου