Η αγάπη του εαυτού είναι ευτυχία.....!!!

                    

Η χριστιανική προτροπή 

"Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν" διαβάζεται συνήθως ελλιπώς. Από τη μια εννοεί φυσικά να αγαπάς τους άλλους αλλά εκείνο στο οποίο πρωτίστως προτρέπει, είναι να αγαπάμε τον εαυτό µας. Πολλοί πιστεύουν πως αγαπώντας τον εαυτό µας γινόμαστε εγωιστές. Λάθος. 

Είναι αδύνατον να αγαπήσεις τον άλλον αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου.

Αγαπώ τον εαυτό µου σημαίνει πολλά. π.χ. σέβομαι και εκφράζω τις ανάγκες µου, αναγνωρίζω και εμπιστεύομαι τις ικανότητές µου, δεν µε τοποθετώ πιο κάτω αλλά ούτε πιο πάνω από κανέναν, φροντίζω το σώμα µου και την ψυχή µου, αναλαμβάνω τις ευθύνες µου και τις συνέπειές τους, διεκδικώ τα δικαιώματά µου και αναλαμβάνω τις υποχρεώσεις µου, υποστηρίζω τις θέσεις µου, υποστηρίζω τα συναισθήματά µου. 

Μου αρέσω όπως είμαι και προσπαθώ συνεχώς να βελτιώνω τον εσωτερικό εαυτό µου. Τολμώ να σχετίζομαι µε ανθρώπους και συνάπτω φιλίες. Αγαπώ ερωτικά και παντρεύομαι. Εργάζομαι και προσφέρω στο κοινωνικό σύνολο.

Όταν υπάρχουν όλα αυτά τότε µόνο αγαπάμε τον εαυτό µας και µόνο τότε μπορούμε να αγαπήσουμε τον πλησίον µας.

Πολλοί πιστεύουν ότι αρκεί να είναι καλοί για να θεωρούνται κοινωνικά και χριστιανικά ορθοί. Δεν είναι έτσι. Ξέρω ανθρώπους που θεωρούνται πολύ καλά παιδιά, αλλά π.χ. δεν μπορούν να πουν όχι. Πιστέψτε µε. Δεν είναι καλά παιδιά.

Όταν δεν μπορείς να πεις όχι σε όλους όσοι σου ζητούν πράγματα, αυτό σημαίνει πως δεν μπορείς όλους να τους ικανοποιήσεις, επομένως κάποιους θα ρίξεις, µε κάποιους θα είσαι ασυνεπής.

Σημαίνει επίσης ότι παραμελείς τον εαυτό σου για χάρη των άλλων, ότι καταπίνεις συνεχώς όσα σε δυσαρεστούν και σε δυσκολεύουν.

Επομένως, τι είδους καλοσύνη είναι αυτή; Άσε που μέσα τους όλα αυτά τα "καλά" παιδιά βράζουν. Υποφέρουν. Γιατί είναι μονίμως θυμωμένοι µε τον κόσμο που απαιτεί πράγματα απ' αυτούς, αλλά είναι κυρίως θυμωμένοι µε τους ίδιους που δεν μπορούν να αρνηθούν, δεν μπορούν να πουν όχι, επειδή νομίζουν ότι έτσι χαλάνε την εικόνα του καλού παιδιού. 

Ο εσωτερικός θυμός, αυτός που ποτέ δεν εκφράζεται, γίνεται πάντα κάτι άλλο. 

Το συνηθέστερο, είναι η έκρηξη κάποια στιγμή, αλλά τέτοιου είδους έκρηξη, που αφήνει άναυδους τους γύρω. Μπορεί αίφνης δηλαδή να αντικρίσεις έναν τελείως διαφορετικό άνθρωπο από το καλό παιδί που ήξερες και μια συμπεριφορά που αγγίζει τα όρια της βιαιότητας.

Ένα άλλο σύμπτωμα είναι γκρίνια και το συνεχές γκιρ-γκιρ.

Επίσης, τα κλάματα, αλλά και σοβαρότερα συμπτώματα όπως το σωματικό βάρος, ο αλκοολισμός, η χρήση ουσιών κλπ.

Οι καλοί άνθρωποι υπήρξαν παραχαϊδεμένα ή παραμελημένα παιδιά. 

Και µη φανταστείτε ότι το παραχάϊδεμα είναι σωστή γονεϊκή συμπεριφορά. Δεν σημαίνει τρυφερότητα, ούτε αγάπη. Αυτά είναι απαραίτητα για ένα παιδί και πρέπει να τους τα παρέχουμε αφειδώς.

Παραχαϊδεύουμε τα παιδιά µας όχι µόνο όταν ικανοποιούμε κάθε επιθυμία τους, αλλά και όταν προλαβαίνουμε τις ανάγκες τους.

Παραχάϊδεμα είναι λόγου χάρη όταν συνεχίζουμε να τα ταϊζουμε ενώ μπορούν πλέον να φάνε μόνα τους. Όταν τα κάνουμε μπάνιο ή τα σκουπίζουμε στην τουαλέτα ενώ είναι σε ηλικία που μπορούν πλέον να αυτοεξυπηρετηθούν. Παραχάϊδεμα είναι όταν τους λέμε τι να κάνουν, Π.χ. βάλε κάτι θα κρυώσεις ή πρόσεχε µη χτυπήσεις και τέτοια.

Αυτές οι συμπεριφορές από μέρους των γονιών, αργά αλλά σταθερά αχρηστεύουν τα παιδιά και όταν ενηλικιώνονται επειδή έχουν ζήσει σε ένα υπερπροστατευμένο περιβάλλον, η πραγματική ζωή τούς φαίνεται δύσκολη και η κοινωνία εχθρική. 

Προσπαθούν λοιπόν κάποια απ' αυτά να είναι καλοί, ώστε να γοητεύουν συνεχώς τους άλλους - όπως γινόταν και µε τους γονείς τους- και να εξασφαλίζουν τα αντίστοιχα οφέλη.

Αλλά, η κοινωνία δεν ανταποκρίνεται και οι άνθρωποι αυτοί είναι συνήθως δυστυχείς. 

Με τα παραμελημένα παιδιά, τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. 

Συνήθως αυτά τα παιδιά γίνονται εξαρτημένοι ενήλικες. 

Εξαρτώνται είτε από το φαγητό και το ποτό, είτε από ουσίες, αλλά πολύ συχνά εξαρτώνται από άλλους ανθρώπους. Βλέπουμε λοιπόν να έχουν μακροχρόνιους προβληματικούς δεσμούς µε άτομα που δεν τους προσφέρουν παρά τη λανθασμένη σιγουριά ότι δεν θα φύγουν ποτέ όπως έκανε ο γονιός τους ή πως δεν θα τα παραμελήσουν όπως παραμελήθηκαν από τους γονείς τους ακόμα κι αν αυτοί ήταν παρόντες. 

Η λύση γι' αυτούς τους ανθρώπους είναι η ψυχοθεραπεία. Προέχει όμως να συνειδητοποιήσουν, δηλαδή να παραδεχτούν ότι υποφέρουν. 

Ένας παχύσαρκος ότι είναι πρόβλημα η παχυσαρκία του όπως ένας αλκοολικός ότι έχει πρόβλημα µε το ποτό. Αυτό είναι το πρώτο βήμα για μια - είναι η αλήθεια - επίπονη και μακροχρόνια θεραπεία. 

Αλλά τίποτα στη ζωή δεν µας χαρίζεται και εν πάση περιπτώσει αξίζει τον κόπο. Γιατί στο τέλος της διαδρομής οι άνθρωποι αυτοί, καλοί στην πραγματικότητα για τους άλλους αλλά όχι για τον εαυτό τους, αρχίζοντας την προσπάθεια δεν θα έχουν να χάσουν τίποτα εκτός από τις ... αλυσίδες τους, αυτές που τους δένουν µε την όποια εξάρτησή τους. 

πηγή : ["Ραδιοτηλεόραση", το σχόλιο της εβδομάδος, Ευγενία Χριστοπούλου ]