Η ζωή μας χαρίζει στο πέρασμα μας απ’ αυτήν, άλλοτε ευχάριστες στιγμές και πολλές φορές δυσάρεστες και επώδυνες. Σε μια κοινωνία η οποία υφίσταται δύσκολες περιόδους όπου και να γυρίσεις αντικρίζεις τον ανθρώπινο πόνο, τη θλίψη, την απόγνωση και την αδικία.
Μια τέτοια καμπή φαίνεται να διανύουμε αυτή τη περίοδο, όπου το κουκούλωμα της λογικής είναι όλο και περισσότερο ορατό, με εντόνους προβληματισμούς και φαινομενικά αδιέξοδα.
Σε μια περίοδο κρίσης κάποιοι υφίστανται τα ανωτέρω και σε κάποιους άλλους περνούν σχεδόν απαρατήρητα και δεν τους αγγίζουν.
Για τους μεν πρώτους που βιώνουν την δική τους πραγματικότητα, είναι εμφανές ότι νιώθουν αδύναμοι και με περιορισμένες επιλογές.
Για όσους όμως βρισκόμαστε στην δεύτερη κατηγορία και η κρίση δεν μας αγγίζει παρά μόνο επιφανειακά, τίθεται το ερώτημα :
Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε ώστε να φανούμε χρήσιμοι και ωφέλιμοι στον διπλανό μας και παράλληλα αυτό να προσδώσει κάποιο νόημα στην δική μας ζωή;
Είναι πιθανό να υπάρχουν πολλοί τρόποι και πολλές απαντήσεις όπου κάποιος θα μπορούσε να ενεργήσει με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Παρ’ όλα αυτά όμως μία είναι η πιο απλή απάντηση που θα μπορούσε ο καθένας να ξεκινήσει.
Να τον ακούσουμε πραγματικά (ενεργητική ακρόαση).
Αυτό σημαίνει :
Να ακούμε χωρίς κριτική.
Να ακούμε χωρίς να δίνουμε συμβουλές.
Να τον αποδεχόμαστε ως ανθρώπινη οντότητα, χωρίς προδιαγραφές.
Με σεβασμό, προσοχή, κατανόηση και τίμηση σε αυτό που βιώνει.
Θυμίζουμε ότι η αποδοχή δεν σημαίνει απαραίτητα και έγκριση.
Θα ήταν χρήσιμο να θυμόμαστε ότι :
Τις περισσότερες φορές το ίδιο το άτομο γνωρίζει καλυτέρα από οποιονδήποτε άλλο το πρόβλημα του, και ότι μπορεί να βρει τη λύση που του ταιριάζει με τη βοήθεια της παρουσίας, της κατανόησης και της στήριξης μας.
“Η δυστυχία” γράφει ο κλινικός Ψυχολόγος L. Leshan, «σχεδόν πάντα δείχνει ότι υπάρχει ένας δρόμος που δεν ακολουθήθηκε, ένα ταλέντο που δεν καλλιεργήθηκε, ένας εαυτός που δεν αναγνωρίστηκε». θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε : “ και ένας εαυτός που δεν αγαπήθηκε όσο αυτός θα είχε την ανάγκη”.
Μέσα από το δράμα του άλλου γινόμαστε πιο ανθρώπινοι όταν τον ακούμε πραγματικά.
Ο Carl Rogers (1902-1987), ιδρυτής της Προσωποκεντρικής Προσέγγισης, συχνά διετύπωνε ότι: «το βαθιά ατομικό είναι οικουμενικό».
Είναι μια πράξη κοινωνικής αγάπης αλλά και μια κίνηση μετάγγισης πίστης και δύναμης στην προοπτική του ανθρώπου για την ζωή, που είναι η ελπίδα.
Ας ακούσουμε ουσιαστικότερα και ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τι θέλει να μας πει και τι βιώνει το παιδί μας, ο σύντροφος, ο φίλος, ο γείτονας.
Ίσως αυτή να είναι η απαρχή της θεραπείας του, δηλαδή, η διέξοδος που μόνο αυτός έχει την δυνατότητα να βρει.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι εκείνο που δεν απουσιάζει από την ανθρώπινη ύπαρξη είναι το βίωμα της μοναξιάς και του πόνου. Οφείλουμε ως κοινωνία, αλλά κυρίως ως άτομα, να είμαστε δίπλα τους έμπρακτα και να προσπαθούμε να απαλύνουμε τον πόνο τους έτσι ώστε να εξοικειωθούμε με μια πιθανή επερχόμενη δική μας μοναξιά και πόνο.
Είναι σημαντικό η ανωτέρω πρακτική να δοκιμάζεται ως τεστ, πρωτίστως σε εμάς τους ίδιους. Όταν ακούμε την παιδική εσωτερική μας φωνή, τις ατίθασες ή φοβισμένες σκέψεις μας και ότι άλλο έχει δημιουργήσει η νόηση μας, τότε οξύνουμε τα όρια της ακοής μας και γινόμαστε καλύτεροι ακροατές. Αυτό θα αποτελεί την ζώνη ασφάλειας στην εξελικτική πορεία προς την αυτογνωσία μας .
Κων/νος Βαλιώζης
Σύμβουλος Προσωποκεντρικής Προσέγγισης
Β.Sc. Ψυχολογίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου