Ο έρωτας είναι εξουσία….
Σε εξουσιάζει χωρίς καν καλά ,καλά να το καταλάβεις…
Σε καταπίνει ολάκαιρο…
Κυριαρχεί πάνω σου και σε περικυκλώνει…
Έχει μια αβυσσαλέα δύναμη…
Κρύβει ορμή, πάθος, λύτρωση…
Μια δίψα που εκλιπαρεί να ξεδιψάσει…
Μια πείνα που εκλιπαρεί για να χορτάσει…
Έρχεται πάντα ξαφνικά, αιφνιδιαστικά και απροσδόκητα…
Δε σε ρωτάει, δε σε προετοιμάζει…
Απλά σε τσακώνει σαν τον ποντικό μέσα στην φάκα…
Θέλει ψυχή… θέλει δυνατούς παίκτες…
Να τον φτάσουν ως το τέρμα…
Έρωτα κάνουν οι ψυχές…
Το «sex» είναι για τις σάρκες…
Πολλά χέρια θα σ’ αγγίξουν με μανία, βιαστικά και γρήγορα για να ικανοποιήσουν το «εγώ» τους, την πάρτη τους…
Ελάχιστα όμως με ευλάβεια, με λατρεία…
Σαν μια μικρή ιεροτελεστία…
Λες κι είσαι από πορσελάνη και φοβούνται μη σε σπάσουν μες στα χέρια τους…
Κάπου εκεί ξεκινάει ο έρωτας…
Η απόλυτη, μυστική ένωση των σωμάτων…
Το μεγάλο αναγνωριστικό ταξίδι του ενός κορμιού απέναντι στο άλλο….
Εκεί που το δωμάτιο πλημμυρίζει μαγεία…
Φιλιά από μετάξι μαγνητίζουν το χώρο…
Οι δείκτες του ρολογιού παύουν και ο χρόνος πλέον δεν έχει καμία σημασία…
Εκεί που τα βελούδινα, σπινθηροβόλα βλέμματα μαρτυρούν την κάθε λέξη κι ας επικρατεί σιωπή…
Δε χρειάζονται λόγια, δεν χρειάζονται εξηγήσεις, όλα πλέον έχουν πάρει το δρόμο τους…
Οι βραδιές τελειώνουν μ’ αγκαλιές και χάδια ως το πρωί…
Με αλήθεια, με «μαζί» και όχι «μόνος»…
Με «γεμίζω» και όχι «αδειάζω»…
Όταν καταλήγεις σπίτι μόνος, βυθισμένος στις απέραντες μοναχικές σου σκέψεις από την καθημερινή φθηνή σπατάλη του εαυτού σου, πιστεύοντας πως έτσι θα νιώσεις έστω και για λίγο… όπως τότε που ακόμη ένιωθες…
Πως θα χαθείς, θα ξεχαστείς, θα επουλωθείς από το παρελθόν σου…
Εκεί στο κομοδίνο που ξεφορτώνεσαι το «προσωπείο» του ανέμελου, του γοητευτικού, του κατακτητή ,του αδιάφορου, του αξιοζήλευτου κατ’ άλλους, εκεί φοράς κατάσαρκα για λίγο την ψυχή σου…
Εκεί που αναπνέεις για λίγο έξω από την «μάσκα» σου…
Εκεί μέχρι να ξημερώσει και αύριο τα ίδια πάλι…
‘Όμως ρε φίλε τι να το κάνεις αν ο άλλος σε βλέπει σαν ένα κομμάτι κρέας;
Τι να το κάνεις να πουλάς ένα κιλό μαγκιά και σπίτι σου, μακριά π’ όλους και όλα διαλύεσαι σε χίλια κομμάτια;
Ειλικρινά δε βρίσκω κανένα νόημα…
Υπάρχει καλύτερο πράγμα από ένα ζευγάρι μάτια που λάμπουν και η αφορμή για τη λάμψη τους είσαι εσύ;
Μοσχούλας Σολάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου