Πώς μπορεί μια μητέρα να γίνει παιδοκτόνος;
Μητέρα. Η, φύσει και θέσει, ορκισμένη προστάτιδα του παιδιού, αυτή που θα κάνει τα πάντα για το καλό του και θα πέσει στη φωτιά για αυτό. Πολύ συχνά ναι, αυτή είναι η περίπτωση. Κάποιες φορές όμως, δυστυχώς όχι.
Έτσι, φτάνουμε στο τελείως αντίθετο, κάποιες φορές η μητέρα να είναι αυτή που βάζει τέλος στη ζωή του παιδιού της. Γιατί συμβαίνει αυτό; Και ήταν πάντα ένα τραγικό γεγονός άραγε;
Η απάντηση στο 2ο ερώτημα είναι δυστυχώς εύκολη και δυσάρεστη: όχι, δεν ήταν πάντα ένα τραγικό γεγονός.
Για την ακρίβεια, μέχρι πριν 4000-5000 χρόνια, στην προϊστορική περίοδο, ήταν σχεδόν μια καθημερινότητα! Ναι, κι όμως, οι σχετικοί ερευνητές υπολογίζουν πως μέχρι και 1 στα 4 παιδιά αφηνόταν να πεθάνει τότε, από το κρύο ή τα άγρια ζώα. Ή ριχνόταν στον Καιάδα, για να θυμηθούμε...
και αντίστοιχα φαινόμενα της κοντινής μας, ιστορικής εποχής. Ήταν απλώς μια καθημερινή επιλογή εξοικονόμησης πόρων, ώστε να μην εξαντλούνται οι αντοχές των ανθρώπων, σε μια εποχή χωρίς αντισύλληψη.
Από τότε μέχρι τώρα, πολλά άλλαξαν. Οι γυναίκες δε γεννάνε το ίδιο συχνά, η ζωή μας είναι μακράν πιο εύκολη, η ανθρώπινη ζωή θεωρείται πολύ πιο σημαντική και η αφαίρεσή της έγκλημα και αποτρόπαια πράξη.
Πλέον, δε δικαιολογείται να μην κάνουμε τα πάντα για την επιβίωση κάθε παιδιού. Μέσα από τις ιδέες των αρχαίων φιλοσόφων, των σύγχρονων θρησκειών, του ανθρωπισμού και του ρομαντισμού, τα παιδιά έγιναν ένα θαύμα και οι μητέρες οι ιέρειες αυτού του θείου δώρου.
Φυσικά, η πραγματικότητα σπάνια είναι τόσο ρόδινη. Έτσι, πολλές μητέρες δέχονται τεράστια πίεση και κάποιες… σπάνε.
Πίεση από το περιβάλλον τους, από τις κοινωνικές πεποιθήσεις και από τις ίδιες τις σκέψεις τους, πως θα έπρεπε να είναι χαρούμενες, πως ο ερχομός ενός παιδιού στον κόσμο δεν είναι τίποτα άλλο από ευτυχία και το επιστέγασμα μιας ονειρεμένης σχέσης.
Έτσι λοιπόν, μαζί με τις τρελαμένες ορμόνες της λοχείας και την πίεση από τις νέες ανάγκες και υποχρεώσεις ενός παιδιού, κάποιες μητέρες αναπτύσσουν σοβαρές ψυχικές παθήσεις, όπως η επιλόχεια κατάθλιψη ή ψύχωση.
Πολλές από τις περιπτώσεις παιδοκτονιών, ειδικά το 1ο έτος της ζωής, οφείλονται σε τέτοιες καταστάσεις. Αν απορείτε πώς μια γυναίκα με κατάθλιψη φτάνει στο φόνο του παιδιού της, σκεφτείτε το κάπως έτσι: μια γυναίκα σε αυτή την κατάσταση, ζει καθημερινά τόσο βαθιά και βασανιστική θλίψη, αδιέξοδο, αδυναμία και απόγνωση, που ο θάνατος της φαίνεται σαν μια όαση μέσα στην έρημο που ζει.
Πολλές φορές το θύμα θα είναι η ίδια. Κάποιες άλλες, φαντάζεται ότι το παιδί της είναι που βασανίζεται και θέλει να το βγάλει από αυτήν την ταλαιπωρία…
Φυσικά, δεν είναι πάντα έτσι. Πολλές φορές, αιτίες αυτού του κακού είναι άλλες. Η κακοποίηση που έχει δεχτεί η ίδια και τη μεταβιβάζει στο παιδί της, δύσκολες συνθήκες επιβίωσης, προβλήματα νοημοσύνης ή σοβαρές διαταραχές προσωπικότητας.
Ένα είναι σίγουρο: καμία μητέρα, ποτέ, δε σκότωσε το παιδί της χωρίς να έχει έναν πολύ σοβαρό λόγο. Τουλάχιστον, στα δικά της μάτια… Αυτό φυσικά δε δικαιολογεί μια τέτοια πράξη, ειδικά στις μέρες μας, που υπάρχουν τρόποι να βοηθηθεί. Μας δείχνει όμως μια λύση.
Αυτό που μπορούμε, λοιπόν, να κάνουμε όλοι μας, δεν είναι να πέφτουμε από τα σύννεφα και να κατηγορούμε. Είναι να είμαστε παρατηρητικοί, υποστηρικτικοί και με κατανόηση.
Να προσπαθούμε να βλέπουμε τα σημάδια και να ελαφρύνουμε τους ώμους των μητέρων (και των πατέρων), αντί να τους ανεβάζουμε τον πήχυ.
Να είμαστε ανοιχτοί στο να πάρει κάθε άνθρωπος που υποφέρει βοήθεια και να γίνουμε πολύ πειστικοί, όταν αυτός ο άνθρωπος είναι κάποιος δικός μας ή φίλος, ότι πρέπει να δεχτεί τη βοήθεια. Όχι ενός life-coach ή μιας μελλοντολόγου, αλλά ενός επαγγελματία της ψυχικής υγείας.
Γράφει ο ψυχίατρος κύριος Γιώργος Νικολάου – soulscan.gr
singleparent.gr , www.fumara.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου