Βάψαμε τη ζωή σε μουντό χρώμα και ελπίζαμε στη πολυχρωμία της.
Όταν τα δάκρυα μας τελείωναν το χαμόγελο επερχόταν.
Σαν το ουράνιο τόξο μετά την βροχή.
Χαθήκαμε στις σκέψεις για πράξεις που ενώ ήταν σωστές μας κάναν να νοιώθουμε ένοχοι.
Καταδικασμένοι σε αιώνιο κελί νοιώθαμε ενώ το παράθυρο ήταν ανοιχτό και τα φτερά μας έτοιμα για δράση.
Θα πετάγαμε αλλά βάλαμε εικονικές μπάρες στα γαμημένα παράθυρα και έτσι αναγκαστήκαμε να το σκάσουμε.
Αλλά εμείς τουλάχιστον το σκάσαμε και ας μας κυνηγάνε πλέον. Μια ζωή στο κυνήγι θα ‘μαστε όλοι στη τελική.
Όσοι μείναν μέσα στο κλουβί κάνουν κύκλους καθώς τους κυνηγάνε οι σκέψεις τους και εμάς τα κτήνη. Αλλά τα κτήνη ή θα κουραστούν ή θα πεθάνουν.
Αρνούμαστε να φύγουμε πρώτοι και ας αργήσουμε για τη πτήση. Στη τελική και να τη χάσουμε θα περπατήσουμε, θα κολυμπήσουμε, αν χρειαστεί θα φτιάξουμε και φτερά και ας καούνε από τον ήλιο.
Εμείς δεν φοβόμαστε πλέον. Οραματιζόμαστε. Εσείς ακόμα εκεί θα ‘στε όμως. Αναποφάσιστοι και στάσιμοι λόγω φόβου.
Η ζωή δεν θέλει μόνο φόβο,θέλει ολα τα συναισθήματα αλλά εκεί μέσα τι συναισθήματα;
Ντρέπεσαι και τη λέξη να προφέρεις.
Γι’αυτό σου λέω, μόνος ή μαζί δραπέτευσε. Στο τελος θα βαρεθείς και να ΦΟΒΑΣΑΙ!
Νίκος Αντωνόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου