«Να μη στηρίζεσαι σε κανέναν και να κρατάς πάντα κάτι για τον εαυτό σου». Πολύτιμη συμβουλή στο πρώτο άκουσμά της, ανεκτίμητη η αξία της με την πάροδο των χρόνων κι ίσως τα μοναδικά λόγια που μπορεί να αποβούν σωτήρια αν τα κρατάς ενσωματωμένα στη σκέψη σου.
Κι αν η ζωή σου κυλά ομαλά κι αν η παρέα των ονείρων σου είναι παρούσα, σκέψου μόνο πόσες φορές μπόρεσες στ’ αλήθεια να ανοιχτείς, πόσες φορές μπόρεσες να τσαλακωθείς με τη μεγαλύτερη γύμνια του χαρακτήρα σου. Ίσως δε σου δόθηκε καν η ευκαιρία, ίσως φοβήθηκες.
Λογικότατη σκέψη ο φόβος μιας κι η ιστορία σου απέδειξε χωρίς καμιά αμφιβολία πως κάθε φορά που φανέρωνες μια αδύναμη πτυχή του εαυτού σου, η οικειότητα αποκτούσε άλλη μορφή.
Άνθρωποι που στηρίζονταν στις συμβουλές σου, ξαφνικά χαίρονται με τις αδυναμίες σου, επιζητούν το να λυγίσεις ώστε να νιώσουν ισχυροί έστω κι έτσι, αφού η δική τους ισχύς είναι ανεπαρκής.
Ό,τι κι αν πεις είναι σαφέστατα λάθος ή τουλάχιστον λίγο για να πληρώσει τα ακαθόριστα κι ανούσια κριτήριά τους.
Άνθρωποι που σου προσέφεραν γέλιο και ξεγνοιασιά, ξαφνικά μετράς σημάδια στην πλάτη, στη σκέψη και στις αναμνήσεις σου. Μετράς τα σημάδια της προδοσίας τους, του ξεδιπλώματος του εαυτού τους. Όχι του αληθινού, απλώς του εαυτού τους.
Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι, μάτια μου, προσαρμόζονται απλώς στις καταστάσεις και σωπαίνουν όσο τους παίρνει. Με την πρώτη ευκαιρία, με μια αδυναμία σου για αφορμή, οι άφαντες μέχρι τότε δυνάμεις τους, ξυπνούν.
Και το κακό είναι ότι ξυπνούν με άγριες διαθέσεις. Γιατί ο άνθρωπος έμαθε να ανέχεται μέχρι εκεί που δεν απειλείται η δύναμή του, που δεν περιορίζεται η αλαζονεία του, η πεποίθησή του για τις υπερδυνάμεις του και το αρρωστημένο για κυριαρχία μυαλό του.
Καλά τα ξενύχτια, τα ποτά, τα κουτσομπολιά μα είσαι στ’ αλήθεια σίγουρος πως μπορείς να είσαι ολοκληρωμένος άνθρωπος μαζί τους; Να κρατάς κάτι για ‘σένα, να σώζεσαι μόνος σου και να σκέφτεσαι καλά πού αξίζει να μοιραστείς τα αγκάθια που σε κτυπάνε.
Να περνάς καλά μα την πίκρα σου να τη μοιράζεις με το σταγονόμετρο. Να έχεις παρέες που εσύ έκρινες ότι σου κάνουν μα να θυμάσαι πως η πιο ασφαλής πόρτα είναι αυτή της ψυχής σου, μεταξύ εσένα και της συνείδησής σου.
Και μετά από τόσες προδοσίες, τόσες απορίες, τόσες εκπλήξεις, δε χρειάζεσαι πια καμία απόδειξη για την ανάγκη να διαφυλάξεις την αξία σου.
Αξίζεις πολλά μα το πιο σημαντικό είναι πως αξίζεις όλο και περισσότερα μέσα σε κάθε μέρα που περνάει. Μην αφήνεις να τα παραβλέπεις ώστε να στα καλύπτουν οι κακίες και μην επιτρέπεις να σου δίνεις κάτι πιο λίγο απ’ όσα πραγματικά αξίζεις.
Για ‘σένα να είναι πάντα καλοκαίρι ό,τι κι αν γίνεται και να χαζεύεις μπροστά στο βαρύ χειμώνα που πλασάρουν πότε με την υποτίμηση και πότε με την αποτυχημένη εξυπνάδα τους. Μόνο εσύ ξέρεις τι είσαι και τι δεν είσαι.
Τις στιγμές με τις παρέες σου να τις ζεις πάντα. Μα πριν βιαστείς να τους θεωρήσεις φίλους σου, σκέψου μόνο αν γνωρίζοντας τα πλην σου θα είσαι για αυτούς στημένος στο ίδιο επίπεδο.
Να σε αγαπάς και να σε σέβεσαι για να αντέξεις. Να σε μετράς και να μη σε δίνεις γιατί είσαι επιεικώς, πολύτιμος!
Ήβη Παπαϊωάννου
Photo by Martin Stranka
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου