«Να θυμάστε: Υπάρχει μόνος ένας χρόνος που είναι σημαντικός κι αυτός είναι το τώρα! Το παρόν είναι το μόνο χρονικό σημείο στο οποίο έχουμε κάποια δύναμη» – Τολστόι
Σταματήστε για ένα λεπτό και πείτε μου: Τι σκεφτόσασταν τώρα; Το πιθανότερο είναι ότι σκεφτόσασταν κάτι από το παρελθόν ή κάτι για το μέλλον. Φυσικά, ένα μέρος αυτών των σκέψεων είναι απαραίτητο. Για παράδειγμα, σκεφτόμαστε τι χρειάζεται να αγοράσουμε ώστε να μπορέσουμε ένα μαγειρέψουμε απόψε ή αναλύουμε αυτά που ακούσαμε χθες στις ειδήσεις και χτίζουμε τη δική μας άποψη.
Υπάρχουν και φορές που οι σκέψεις για το παρελθόν ή το μέλλον προσφέρουν ευχαρίστηση: θυμόμαστε ευχάριστες στιγμές ή προσδοκούμε ενθουσιασμένοι κάτι που θα γίνει στο κοντινό μέλλον.
Αλλά συχνά – συνήθως – καταλήγουμε να «βουλιάζουμε» σε πράγματα για τα οποία δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, επειδή το παρελθόν και το μέλλον υπάρχουν μόνο στο νου μας.
Επιτρέπουμε το παρόν να γεμίζει με αρνητικά συναισθήματα που προκαλούνται από κάτι που δεν συμβαίνει καν τώρα – και μπορεί ποτέ να μη συμβεί. Πιανόμαστε στην ίδια μας την παγίδα και χάνουμε την πραγματική ζωή – αυτή που εκτυλίσσεται μπροστά μας.
Αυτές είναι σκέψεις που μας «κλέβουν» το παρόν. Ξυπνούν κάθε αρνητικό συναίσθημα: συχνά μετανιώνουμε, θυμώνουμε και λυπούμαστε (παρελθόν) ή φοβόμαστε και λαχταράμε (μέλλον). Αν και όλοι χρησιμοποιούμε σκέψεις και από τα δύο χρονικά σημεία, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε μια τάση να επικεντρώνουμε στο ένα ή στο άλλο.
Η τάση μου ήταν πάντα να εστιάζω στο μέλλον. Συνήθιζα να ανησυχώ πολύ, μια τεχνική που χρησιμοποιούμε για να προσπαθήσουμε να ελέγξουμε αυτό που είναι ανεξέλεγκτο – το μέλλον – φανταζόμενοι όλα τα πιθανά αποτελέσματα και πώς θα ανταποκριθούμε σε κάθε περίπτωση.
Η ακραία εκδοχή αυτού είναι ένα συνεχές άγχος που μας κλέβει το τώρα και κάθε δυνατότητα για χαρά. Δεν μπορούμε να ζήσουμε την τρέχουσα ζωή γιατί όλη η ενέργεια δαπανάται στην ανησυχία.
Η εστίαση στο παρελθόν, από την άλλη πλευρά, συχνά μας κρατά παγιδευμένους σε ένα μοτίβο θυματοποίησης.
Γινόμαστε οι ίδιοι φυλακισμένοι όσων μας συνέβησαν, κουβαλάμε τις ιστορίες και τις εμπειρίες μας σαν ένα βάρος στις πλάτες μας. Ναι, είναι κομμάτι μας. Ναι, μπορούμε να μάθουμε από αυτές. Όχι, όμως δεν χρειάζεται να τις ξαναζούμε συνεχώς στο παρόν.
Είναι μια δύσκολη πρόκληση. Στην περίπτωση ενός παρελθοντικού σωματικού και συναισθηματικού τραύματος, το σώμα κυριολεκτικά μεταφέρει ένα αισθητικό αποτύπωμα του αρχικού γεγονότος που, όταν ενεργοποιηθεί, μπορεί να φέρει μια σειρά συναισθημάτων από το παρελθόν στο παρόν.
Όταν αυτό συμβεί, δεν έχεις καμία άλλη επιλογή από το να διαχειριστείς τα πραγματικά συναισθήματα στο εδώ και τώρα – αλλά ακόμα κι έτσι, δεν χρειάζεται να αφεθεί να σε ρουφήξει η ίδια η ιστορία. Προσπάθησε αυτό αντιθέτως:
Αναγνώρισε τα συναισθήματα που πυροδοτούνται, άφησέ τα να περάσουν μέσα από το σώμα σου και μείνε στο παρόν. Τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή μπροστά σου; Μπορείς να νιώσεις τα πόδια σου να ακουμπούν το έδαφος ή την πλάτη σου στην καρέκλα;
Μπορείς να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να συντονιστείς στους ήχους και στις μυρωδιές γύρω σου; Φέρε τη σκέψη σου στο εδώ και τώρα αφουγκράσου ακόμα και τη σιωπή. Θυμήσου, είναι η μόνη χρονική στιγμή την οποία έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε.
Amaya Pryce, life coach
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου