«Επιλέγω να είμαι σε σχέση, γιατί με συμφέρει» σε άκουσα να λες… «Το συμφέρον μου είναι να αγαπώ και να αγαπιέμαι, να κερδίζω από την επαφή, το μοίρασμα, τη σχέση…»
«Συμφέρον και Κέρδος» κάτι σαν «Ζυγίζω και Μετρώ»…
Αναλύω τα υπέρ και τα κατά και αποφασίζω…
Ελέγχω τα ζύγια και ανάλογα ανταποκρίνομαι…
Υπολογίζω και δίνω. Και περιμένω να είσαι κι εσύ δίκαιος στη μοιρασιά. Να δίνεις όσα παίρνεις. Μπορεί, και λίγο παραπάνω… Ε! ναι, γιατί αξίζω το λίγο παραπάνω.
Eίμαι τόσο ευαίσθητη ψυχή εγώ!… έχω τόσο μεγάλη καρδιά Εγώ!… Εγώ! Εγώ!
Και με τέτοια παραμύθια γεμίζεις τις σκέψεις σου, χτίζεις τις μέρες σου, ντύνεις τα όνειρα σου…
Από πότε η αγάπη, ο έρωτας, έχει πλαίσια και περιορισμούς;
Από πότε η ανασφάλεια, η έλλειψη αυτοαγάπης, ο φόβος της μοναξιάς ντύνονται με την στολή του έρωτα και της αγάπης;
Από πότε ο έλεγχος και οι υπολογισμοί έγιναν καταστάσεις καρδιάς;
Από πότε ο έρωτας και η αγάπη απέκτησαν τεφτέρια;
Όταν είσαι ένας άνθρωπος ολοκληρωμένος, όταν έχεις αντικρύσει το φως και τα σκοτάδια σου, όταν αγαπάς τον εαυτό σου και δεν έχεις ανάγκη κάποια σχέση για να βρεις χαρά, για να νιώσεις πληρότητα, όταν περπατάς στα αχαρτογράφητα μονοπάτια της καρδιάς σου με εμπιστοσύνη, χωρίς να σε νοιάζει το αύριο, όταν ρέεις με τη ζωή τότε δεν έχεις ανάγκη ούτε κομπιουτεράκια ούτε ζυγαριές… Ζεις στο σήμερα…
Αγαπάς τον Εαυτό σου… και με τον ίδιο τρόπο αγαπάς και ότι υπάρχει γύρω σου…
Έχεις σκεφτεί πως ότι βιώνεις στις σχέσεις σου είναι ένα καθρέφτισμα της σχέσης σου με τον εαυτό σου; Αν η σχέση σου μαζί του είναι δοσοληψία τότε σίγουρα θα κρατάς τεφτεράκια σε ότι κι αν κάνεις.
Και οι άνθρωποι που θα συναντάς θα κρατούν τα ίδια τεφτέρια… Μπορεί να αλλάζουν τα χρώματά τους, τα εξώφυλλά τους… όμως μετρούν, υπολογίζουν, ζυγιάζουν, αναλύουν και δίνουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο.
Αν αυτό σου παρέχει σιγουριά, ασφάλεια, κι αν είναι αυτό που χρειάζεσαι, τότε, καλά κάνεις. Όμως, μη ντύνεις με τα χρώματα της αγάπης αυτές σου τις σχέσεις.
Και μη περιμένεις μέσα σε τέτοιες σχέσεις να βιώσεις την αγάπη. Γιατί σε τέτοιου είδους επαφές-συναλλαγές, προχωρά το μυαλό σου και αναγκαστικά αυτό που θα συναντήσει είναι ένα άλλο μυαλό.
Πως μπορούν δυο μυαλά να αγαπηθούν; Μόνο οι καρδιές αγαπιούνται. Τα μυαλά απλά σχετίζονται. Αναγνωρίζονται και αρχίζουν τα «παιχνίδια κυριαρχίας και εξουσίας».
Είσαι δικός/η μου και πρέπει να σκέφτεσαι “έτσι” και να μου φέρεσαι “έτσι”. Δεν δέχομαι τίποτε άλλο από εσένα. Και δεν μπορείς να φύγεις, απλά “πρέπει” να αλλάξεις…
Να γίνεις όπως θέλω και χρειάζομαι ΕΓΩ!!
Έχεις σκεφτεί ότι ο άλλος είναι ακριβώς όπως χρειάζεται να είναι για να ανοίξεις Εσύ τα μάτια της ψυχής σου, να δεις τον εαυτό σου και να σταματήσεις πια τις συμβάσεις και τις εκπτώσεις με σένα;
Έχεις σκεφτεί ότι η Ζωή, σου καθρεφτίζει με τον καλύτερο τρόπο, μέσα από τις σχέσεις, το πώς είσαι, για να δεις το πώς Μπορείς να Είσαι;
Η αγάπη δεν έχει ανάγκη να περπατά πάνω σε κατασκευασμένους, από το μυαλό δρόμους. Μπορεί να είναι παντού, όχι μόνο σε γνωστές αλλά και σε άγνωστες διαδρομές, γιατί φορά τα φτερά της Ελευθερίας. Κάτι, που σίγουρα φοβάται το μυαλό.
Κι αν συνεχίζεις μετά από όλα αυτά να πιστεύεις ότι ο έρωτας και η αγάπη χρειάζονται ¨τεφτέρια¨ τότε άρχισε να λες τραγουδιστά: Λάθος δρόμο πήραμε καρδιά! Ίσως έτσι η καρδιά σου ξυπνήσει και σου τραγουδήσει κι αυτή με τη σειρά της: Λάθος δρόμο πήραμε μυαλό!!!
Δέσποινα Παλαμάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου