Δεν ξέρω αν μεγαλώνοντας γίνομαι περίεργη. Δεν ξέρω αν με ενοχλούν άνθρωποι και καταστάσεις για τις οποίες παλιότερα αδιαφορούσα πλήρως. Ξέρω όμως πως όσο τα χρόνια περνούν με εξαγριώνουν συμπεριφορές που υστερούν σε σεβασμό, σε ευγνωμοσύνη, σε ταπεινότητα.
Μισώ την υπεροψία, μισώ τη ζήλια, μισώ την ανασφάλεια, μισώ το ο ένας να θέλει τον υποβιβασμό του άλλου.
Και συνεχίζω… Κανείς δεν θέλει ο διπλανός του να προοδεύσει, κανείς δεν θέλει ο διπλανός του να νιώσει ευτυχισμένος, μπορεί και ποτέ να μην το θελήσει!
Ζούμε όλοι θέλοντας να ελέγχουμε και να παρακολουθούμε με όποιο τρόπο μπορούμε τις ζωές των άλλων. Πόσο τιποτένιο! Γινόμαστε ανθρωπάρια. Διαφημίζουμε τις όποιες γνώσεις μας, τις όποιες επιτυχίες μας ή καλές μας πράξεις.
Όταν θέλουμε τη βοήθεια του συνανθρώπου μας ή την όποια εξυπηρέτηση από εκείνον, όχι μόνο κοιτάμε να τη ζητήσουμε με πλάγιο τρόπο για να μην φανούμε υποδεέστεροι, όχι μόνο του την παρουσιάζουμε ως κατά μια έννοια ασήμαντη, αλλά τον ρουφάμε και με τον οποιοδήποτε τρόπο.
Πολλές φορές εποφθαλμιούμε την επιτυχία, την ευτυχία, την ίδια τη ζωή του διπλανού μας. Δεν αναρωτιόμαστε ποτέ πως ο καθένας έχει φτάσει εκεί που μπόρεσε, ούτε το τίμημα της όποιας επιτυχίας ή ευτυχίας του.
Τον κόπο που κατέβαλε για να καταφέρει να προοδεύσει, πόσο κουράστηκε, πόσα στερήθηκε. Μικρόμυαλοι, στενόμυαλοι, κακοί γινόμαστε οι άνθρωποι. Καθόλου ταπεινοί, καθόλου άνθρωποι.
Θα κλέψω μια ατάκα της Μαλβίνας: ”Δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι και άσχημοι. Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπήθηκαν και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν”. Δυστυχώς αυτά τα λόγια τα εξηγούν όλα.
Όταν κάποιος δεν έχει αγαπηθεί, δεν ξέρει να αγαπάει. Η αγάπη στη ζωή του καθενός θα έρθει από τους γονείς, τα αδέλφια, τους φίλους, τον σύντροφο, τα παιδιά, ένα ζωάκι.
Όσο πιο μεγάλος είναι ο κύκλος των ζωντανών πλασμάτων που αφήνουμε να μας αγαπήσουν, τόσο μεγαλύτερη αγάπη αντίστοιχα θα νιώσουμε κι εμείς. Όσο λιγότερη αγάπη πήραμε ή αφήσαμε να πάρουμε (γιατί και αυτό υπάρχει) τόσο πιο περιορισμένη θα δώσουμε.
Σκεφτείτε πως ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό δεν θα μπορέσουμε να αγαπήσουμε και όλο κάτι θα μας φταίει. Εκτός κι αν δουλέψουμε το μέσα μας μόνοι μας…
Νιώθουμε αγάπη για τον συνάνθρωπό μας όταν χαμογελάσουμε μόλις τον δούμε. Όταν του δώσουμε μια ζεστή αγκαλιά, ένα γλυκό φιλί, αληθινό.
Όταν δεχθούμε την φιλοξενία του, όταν ακούσουμε κι εμείς αυτό που έχει να μας πει. Όταν τον αγαπήσουμε τόσο στις καλές όσο και στις κακές του στιγμές.
Όταν τον σεβαστούμε. Όταν τον θαυμάσουμε για την εσωτερική ομορφιά του, για το σπίτι του (μικρό ή μεγάλο, αρκεί να υπάρχει σ΄ αυτό αγάπη), για τη δουλειά του σημαντική ή ασήμαντη, για ένα όμορφο γεύμα που θα μας προσφέρει, για ένα απλό δώρο που θα μας χαρίσει.
Δεν αντέχω άλλη υποκρισία. Δεν αντέχω τους δήθεν και τους ψεύτικους, τους χειριστικούς. Ειδικά τους τελευταίους τους σιχαίνομαι.
Γιατί παιδιά δεν γινόμαστε όλοι λίγο πιο απλοί, πιο αληθινοί; Λίγο πιο άνθρωποι; Ας κάνουμε καλές πράξεις, όμως ας μην τις διατυμπανίζουμε. Ας τις κρατήσουμε για τη σωτηρία της ψυχής μας και όχι για τη σωτηρία του φαίνεσθαι.
Αυτό θα πρέπει να το αφήσουμε να το κρίνει κάποιος πολύ περισσότερο ανώτερός μας, όταν θα έρθει η ώρα εκείνη της κρίσης…
Άνθρωποι, σας παρακαλώ, γίνεται λίγο πιο άνθρωποι, σκεφτείτε, γιατί αυτό είναι που σας διαφοροποιεί από όλα τα υπόλοιπα ζωντανά όντα…
Αργυρώ Αμπατζίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου