Και εκεί που όλα ήταν μπερδεμένα, εκεί που δεκάδες προβληματισμοί κυριαρχούσαν…
Εκεί που δεν κοιμόμουν ήρεμος τα βράδια, γιατί έπρεπε να αποφασίσω τι θα κάνω με το ένα,τι θα κάνω με το άλλο και ένας κόμπος υπήρχε συνεχώς στο στομάχι!
Έπρεπε να πληρώσω καινούριους λογαριασμούς, ανησυχούσα για το μέλλον των παιδιών, την υγεία της μάνας μου, την πορεία του γάμου μου, τις δουλειές που έμειναν πίσω!
Εκεί χτύπησε την πόρτα μου ο επισκέπτης που απευχόμαστε σε όλη μας τη ζωή!
Αυτός που όταν χτυπάει την διπλανή πόρτα, παίρνουμε βαθιά ανάσα και ορκιζόμαστε ότι θα ζούμε πιο όμορφα!
Θα αγχωνόμαστε λιγότερο.
Θα πάμε εκείνο το ταξίδι που όλο αναβάλλουμε επειδή υπάρχουν άλλες προτεραιότητες.
Θα χαμογελάμε περισσότερο.
Θα λέμε σ’ αγαπάω σε αυτούς που αγαπάμε, θα αγκαλιάζουμε πιο συχνά, θα γκρινιάζουμε λιγότερο, θα ερχόμαστε σε επαφή με τη φύση!
Και πάνω απ’ όλα, θα μας αγαπάμε πιο πολύ και θα γράφουμε εκεί που δεν πιάνει το μελάνι, όλα αυτά που μας στεναχωρούν και όλους αυτούς που μας πληγώνουν!
Και αφού το λέμε, μετά από λίγες μέρες το ξεχνάμε και κάνουμε πάλι τα ίδια. Πάλι άγχος, πάλι διαρκές τρέξιμο, γκρίνια, φωνές, τσακωμοί, προβληματισμοί!
Τίποτα δεν μας ικανοποιεί, όλο θέλουμε περισσότερα, όλο πιέζουμε τα παιδιά μας, τους συντρόφους μας και τον ίδιο μας τον εαυτό στα όρια του.
Και είναι ύπουλο κάθαρμα αυτός ο επισκέπτης! Έρχεται ξαφνικά, εκεί που δεν τον περιμένεις, εκεί που νομίζεις ότι για άλλη μια φορά θα σε προσπεράσει!
Φέρνει μαζί του ένα δυνατό κάψιμο στο στήθος, μια αδυναμία στην αναπνοή, ένα ουρλιαχτό στο κεφάλι, όπως της σειρήνας που επακολουθεί! Η σειρήνα που ανοίγει δρόμο, όμως πιο πολύ ουρλιάζει μέσα μου! Γιατί εμένα; Γιατί τώρα; Γιατί, γιατί, χιλιάδες “γιατί” με πνίγουν, όμως δεν υπάρχει απάντηση!
Η απάντηση έρχεται με ένα παλιόχαρτο , που δεν ξέρω τι γράφει, όμως μου το δίνουν με κατεβασμένα μάτια και λένε ψιθυριστά “λυπούμαστε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, είναι θέμα χρόνου”!
Και ξαφνικά δεν έχει τίποτα σημασία! Δεν με νοιάζει σε ποιο πανεπιστήμιο θα πάει το παιδί!
Δεν με νοιάζει η εφορία, η κυβέρνηση, η δουλειά, ο καιρός, η σχέση που ίσως περνάει κρίση, η κακία του διπλανού, το αμάξι που θέλει αλλαγή, ο κακός συνάδελφος, η στραβή συγγενής!
Με νοιάζει ο χρόνος. Με νοιάζει η επόμενη ανάσα, που βγαίνει με δυσκολία!
Με νοιάζει η θάλασσα, η μυρωδιά των δέντρων και των λουλουδιών.
Με νοιάζει το χέρι που κρατώ και είναι ζεστό.
Ένα ωραίο ποτήρι κρασί με αυτήν που αγαπώ και είχα ξεχάσει να της το προσφέρω.
Ένα ρομαντικό δείπνο με κεριά μπροστά στο τζάκι!
Αυτό μόνο με νοιάζει.
Και απορώ γιατί δεν με ένοιαζε πριν!
Γιατί έτρεχα συνεχώς και ξεχνούσα να πάρω ανάσα;
Γιατί κρατούσα μούτρα στους ανθρώπους που αγαπώ για ηλίθιους λόγους;
Γιατί ήμουν εγκλωβισμένος σε ένα νεκρό γάμο και δεν τόλμησα ποτέ να σπάσω τα τείχη και να ακολουθήσω την καρδιά μου και τα θέλω μου;
Γιατί δούλευα και ξεχνούσα να απολαμβάνω;
Γιατί ήμουν για τους άλλους και ξέχασα να είμαι “για μένα”;
Γιατί υπήρχα, αλλά ξεχνούσα να ζω;
Μα τι ρωτάω, αφού όλοι αυτό δεν κάνουμε; Ναι, αυτό το λάθος κάνουμε όλοι και είναι το μόνο που δεν διορθώνεται. Θεωρούμε ότι θα είμαστε πάντα νέοι, γεροί και δυνατοί!
Αναλωνόμαστε σε ένα σωρό μικροπροβλήματα και ξεχνάμε την ουσία της ζωής! Και η ουσία είναι, ότι η ζωή αυτή που μας χαρίστηκε, πρέπει να τη ζήσουμε όμορφα και να μην τη θεωρούμε δεδομένη!
Γιατί τώρα που το τέλος πλησιάζει, τώρα μόνο συνειδητοποιώ ότι πρόβλημα είναι, μόνο η έλλειψη υγείας! Όλα τα άλλα,είναι απλά προβληματισμοί! Πόσο κρίμα που δεν προλαβαίνω πια!
Ζήσε πριν να είναι αργά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου