Ντύσου, θα κρυώσεις…
Σε μια εποχή, που όλα ξεγυμνώνονται και πετούν ρούχα, μάσκες, παραβάν, γιατί το γυμνό πουλάει.
Σε μια εποχή, που η σάρκα και το πρόστυχο κερδίζουν εντυπώσεις.
Σε μια κοινωνία, που ποδοπατάει περηφάνιες και συρρικνώνει ιδανικά .
Ντύσου, θα κρυώσεις…
Σε έναν κόσμο, που κινείται με ταχύτητες φωτός και οι εικόνες είναι πλέον δευτερόλεπτα μνήμης.
Σε έναν κόσμο, που ηδονίζεται με το απαίσιο, το φθηνό, το λίγο.
Σε κοινωνίες, που ξεπουλούν τα παιδιά τους για λίγα ευρώ χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ντύσου, θα κρυώσεις…
Σε σχέσεις εξαρτημένες, χλιαρές, από χρόνια τελειωμένες.
Σε έρωτες ναυαγισμένους και ζευγάρια που απλά συγκατοικούν.
Σε όνειρα που ποδοπατούνται και ανταλλάσσονται για ένα μηνιαίο εισόδημα.
Στην ουσία της ψυχής που πεθαίνει.
Ντύσου, θα κρυώσεις…
Πόσο θα ‘θελα ο κόσμος να κράταγε πανωφόρι.
Πόσο θα ‘θελα να σκεπάζαμε, να καλύπταμε ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε. Το σώμα και την ψυχή μας.
Πόσο θα ‘θελα να μην μας ξενίζει το γυμνό, αλλά να αποστρεφόμαστε την γύμνια.
Ντύσου, θα κρυώσεις, μου είπε.
Και μου έριξε στην πλάτη μου το πανωφόρι…
Αφιερωμένο…
Ρούλα Παγιαλάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου